மார்க்சிஸ்ட்

ரொமீலா தாபர்

பேட்டி கண்டோர்: ஜிப்சன் ஜான் – ஜிதேஷ், பி.எம்.

நன்றி: ஃப்ரண்ட்லைன்

இன்றைய அறிவுலகில் பெரிதும் போற்றப்படும் வரலாற்று அறிஞராகத் திகழும் பேராசிரியர் ரொமீலா தாபர் பண்டைக்கால இந்தியாவிலிருந்து தொடங்கி இன்றைய காலம் வரை சமூகத்தில் ஏற்பட்டுள்ள மாற்றங்களை இயங்கியல் நோக்கில் உரிய ஆதாரங்களோடு தொடர்ந்து நிறுவி வருபவர். டெல்லி ஜவகர்லால் நேரு பல்கலைக்கழகத்தில் வரலாற்றுத்துறை பேராசிரியராக நீண்ட காலம் பணியாற்றி 1991இல் ஓய்வு பெற்ற அவர், தற்போது அப்பல்கலைக்கழகத்தின் மதிப்புறு பேராசிரியராக இருந்து வருகிறார்.

‘கருத்து வேறுபாடுகளின் குரல்கள் – ஒரு கட்டுரை’ என்ற அவரது நூலினை தொடக்கப் புள்ளியாகக் கொண்டு தொடங்கும் இந்தப் பேட்டி, இந்திய வரலாற்றில் கருத்து வேறுபாடாக எழுந்த குரல்கள், இந்து மதமும் மதரீதியான கருத்து வேறுபாடுகளும், வரலாற்றில் இந்து மதம், மதச்சார்பின்மைக்கும் மதரீதியான சகிப்புத் தன்மைக்கும் இடையே உள்ள வேறுபாடு, ஆரிய குடியேற்றம் பற்றி எழுந்துள்ள விவாதங்கள் ஆகிய விஷயங்களை ஆழமாக விவாதிக்கிறது.

• ஆசிரியர் குழு

 ‘கருத்து வேறுபாடுகளின் குரல்கள்- ஒரு கட்டுரை’ என்ற நூலை எழுதும்போது உங்கள் நோக்கம் என்னவாக இருந்தது? ஒருவேளை இன்றைய இந்தியாவில் அரசியல் மற்றும் அறிவுத்துறையில் நிலவி வரும் நிலைமைகளுக்கு உங்களின் எதிர்வினைதான் இது என்று எடுத்துக் கொள்ளலாமா?

தற்போதைய நிலைமைகளுடன் தொடர்புடையதாக இருந்தபோதிலும், இந்தக் கருத்து வேறுபாடு என்பதொன்றும் புதியதொரு ஆய்வுப் பொருளல்ல. உண்மையில் கருத்து வேறுபாடுகளே எழாத காலம் என்ற ஒன்று இருந்ததேயில்லை. இதில் நாம் கவனம் செலுத்த வேண்டியதென்னவெனில், நாம் ஆய்விற்கு எடுத்துக் கொள்ளும் சமூகத்திற்கும், கலாச்சாரத்திற்கும் கருத்து வேறுபாடு என்பது பயனுள்ளதாக இருந்துள்ளதா? என்பதே ஆகும். வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதெனில், இந்தக் கருத்துவேறுபாடுகள் அக்காலத்திய மதத்திலும், சமூகத்தின் விதிமுறைகளிலும் ஒரு சில புதிய உருவாக்கங்களுக்கு வித்திட்டுள்ளனவா? என்பதை ஆய்வு செய்வதே ஆகும்.

கடந்த நாற்பது வருடங்களுக்கும் மேலாக முற்கால இந்திய வரலாற்றில் இருந்து வந்த கருத்துவேறுபாடுகளின் வடிவங்கள் குறித்து நான் தொடர்ந்து எழுதி வந்திருக்கிறேன். வேத அடிப்படையிலான பிராமணியம் என்பது ஒரு நிறுவன மதமாக மாறிக் கொண்டிருந்த ஒரு சமூகப் பின்னணியில் துறவு குறித்த பவுத்த மதக் கருத்துக்களை மதிப்பீடு செய்யும் ஓர் ஆய்விலிருந்து இது தொடங்கியது.

வேத அடிப்படையிலான மதம் என்பது அடிப்படையில் ஓர் உயர்சாதி மதமே ஆகும். இதை மறுதலித்த பவுத்தர்கள், சமணர்கள், ஆசிவகர்கள், சார்வாகர்கள் ஆகியோரும் பெரும்பாலும் உயர்சாதியைச் சேர்ந்தவர்களாகவே இருந்தனர். எனினும் சமூகத்தின் மற்ற பிரிவினரையும் அணுகும் வகையில் அனைவரையும் உள்ளடக்கிய ஒரு மதம் குறித்து பரப்புரை நிகழ்த்துவதில்தான் அவர்கள் தீவிர கவனம் செலுத்தி வந்தனர்.

கிறித்துவுக்கு முந்தைய ஆயிரமாண்டு காலத்தின் நடுப்பகுதியில் (அதாவது சுமார் கி.மு. 500 காலப்பகுதியில்) நிலவிய சமூகத்தின் சமூகச் செய்தியை என்னால் உணர முடிந்தது. அதாவது துறவு என்பது அன்றைக்கு  நிலவிய சமூகத்திற்கு ஓர் எதிர்க்கலாச்சாரமாகவே  இருந்தது. சன்னியாசத்திற்கும் துறவிற்கும் இடையிலான வேறுபாட்டை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. முதல் வகையானது சமூகத்திலிருந்து முற்றிலும் விடுபட்ட, தனிமைப்பட்டுக் கொண்ட ஒன்றாக இருந்தது எனில், இரண்டாவது வகையில் ஓரளவிற்கு சமூகத்தோடு தொடர்புகள் நீடித்து வந்தன. அதுவும் கூட சமூக நெறிமுறையை பரப்புவதன் மூலம் அனைவரிடையேயும் பக்தி உணர்வை அதிகரிப்பது என்பதே அதன் நோக்கமாக இருந்தது.

மிகச் சமீபத்தில்  நவீன வரலாற்றிற்குள் சென்று சுதந்திரத்திற்கான தேசிய இயக்கத்திலும், முந்தைய காலத்திலும் நிலவிய கருத்து வேறுபாடுகளின் முக்கிய வடிவங்களுக்கு இடையே  தொடர்புகள் ஏதும் உள்ளதா என்று காண முயற்சித்தேன். ஓர் அறப்போருக்கான காந்தியின் அறைகூவலுக்கு இந்திய மக்களிடமிருந்து மிகுந்த உற்சாகமிக்க வரவேற்பு  ஏன் உருவானது என்பதைப் புரிந்து கொள்வதன் மூலம் நீங்கள் குறிப்பிட்ட அந்த நூலில் ஓர் உதாரணத்தை நான் எடுத்துக் காட்டியிருக்கிறேன். மக்களின் இந்த வரவேற்பு அந்த தருணத்திற்கான தேவையாக மட்டும் இருந்ததா? அல்லது கருத்து வேறுபாட்டின் முந்தைய வரலாற்று வடிவங்களின் தொடர்ச்சியினை அங்கீகரிப்பதாக அது இருக்கிறதா?  என்பதே நான் எழுப்பியிருந்த கேள்வி.

அனைத்து வரலாற்று மற்றும் கலாச்சார பரிணாம வளர்ச்சியிலும் கருத்து வேறுபாடு என்பது குறிப்பிடத்தக்க ஓர் அம்சம் என்ற எனது வாதத்திற்கு ஒரு பின்னணியை வழங்கும் இந்த முந்தைய வரலாற்று வடிவங்களில் சிலவற்றை நான் இந்நூலில் விவாதித்திருக்கிறேன். எந்த வகையிலும் முன்னேறுவது என்பது அவசியம். தன்னைச் சுற்றி என்ன இருக்கிறது? என்று ஒருவர் கேள்வி எழுப்பவில்லை என்றால், கருத்துக்கள் மற்றும் தொழில்நுட்பங்களின் மேலோங்கிய வளர்ச்சி என்பது இருக்க முடியாது.

இந்த நூல் எனது சில கட்டுரைகள் மற்றும் சொற்பொழிவுகளை மிகவும் ஒருங்கிணைந்த முறையில் ஒன்றாகக் கொண்டுவருகிறது. வரலாற்றில் தொடர்ச்சியாக அல்லது பிறழ்வாக இருக்கும் எதிர்ப்பின் வடிவங்களை  ஒன்றாக இணைக்கும் ஒரு முயற்சி இது. உதாரணமாக, துறவு பற்றிய கருத்துக்களில், கருத்து வேறுபாடுகளின் வடிவங்களில் நான் ஆர்வமாக உள்ளேன். எனவே சமூகத்தில் உள்ள கருத்து வேறுபாடு மற்றும் மதத்தில் உள்ள கருத்து வேறுபாடுகளில் இது எவ்வாறு பிரதிபலிக்கிறது என்பதற்கான தொடர்பை நான் எடுத்துக்கொண்டேன். மதத்தில் உள்ள கருத்து வேறுபாட்டின் சில அம்சங்களில் நான் கவனம் செலுத்தியுள்ளேன். ஏனென்றால் இவை கருத்து வேறுபாட்டின் மிக முக்கியமான வெளிப்பாடாக இருப்பதால் அல்ல; மாறாக, கருத்து வேறுபாடு மற்ற மதங்களை விட பல மத இயக்கங்களில் அதிகம் காணப்படுவதால், அதை எளிதாகக் கவனிக்க முடியும். நிச்சயமாக, மதம் மற்றும் சமூக நடவடிக்கைகளுக்கு இடையே ஒரு நெருக்கமான தொடர்பு உள்ளது. சாதி என்பது சமூக அந்தஸ்தின் அடையாளமாக இருக்கும் இந்தியாவில் இது மிகவும் தெளிவாகத் தென்படுகிறது. மேலும் குறிப்பிட்ட சில சடங்குகள் மதப் பிரிவின் சமூக அடையாளங்களை சுட்டிக்காட்டுவதாக இருக்கின்றன.

நமது சமகாலத்தில் விரிவான கேள்வியைப் பார்க்கும்போது, ​​2019 ஆம் ஆண்டின் இறுதியில் மற்றும் 2020 ஆம் ஆண்டின் தொடக்கத்தில் அத்தகைய கேள்வியை வைத்திருந்த CAA எதிர்ப்பு [குடியுரிமை (திருத்த) சட்டம்] இயக்கம் பற்றி நான் யோசித்தேன்.  ஒரு சில நபர்களை சந்தித்து அது பற்றிப் பேசினேன். எனது மதிப்பீட்டில்  காந்திஜிக்கு பிந்தைய நமது காலங்களில் கருத்து வேறுபாட்டின் இயக்கமாக இது இருந்தது. ஆனால் சத்தியாக்கிரகம் போன்ற ஒருமித்த நோக்கங்களை அது எடுத்துக் கொண்டது. இது ஒரு எதிர்ப்பு இயக்கம் எனினும் முற்றிலும் வன்முறையற்றது. இது அரசாங்கத்தின் ஒரு குறிப்பிட்ட சட்டத்தை எதிர்க்கும் அளவுக்கு ஒரு குறிப்பிட்ட நோக்கத்தைக் கொண்டிருந்தது.  இந்த விஷயத்தில் ஒரு உரையாடலைக் கோரியது. மேலும் சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி நேர்மறையான மக்களின் ஆதரவும் அதற்கு இருந்தது.

காந்தியின் உப்பு சத்தியாக்கிரகம் ஒரு சட்டத்தை மீறுவதாக இருந்தது. ஆனால் CAA (குடியுரிமை திருத்தச் சட்டம்) விற்கு எதிரான எதிர்ப்பு இயக்கம் அதைச் செய்யவில்லை. அது இந்த சட்டத்தின் மீதான ஒரு விவாதத்தை கோருகிறது. இந்த சத்தியாக்கிரகத்திற்கு பொதுமக்கள் அளித்த ஆதரவையும், அதற்கு ஏன் இதுபோன்ற நேர்மறையான ஆதரவு இருந்தது என்பதையும் கண்டுபிடிப்பதற்கு நான் முயற்சித்தபோதுதான்  குடியுரிமை திருத்தச் சட்டத்திற்கு எதிரான எதிர்ப்பு இயக்கத்தில் ஒரு இணையை நான் கண்டேன். 2021 ஆம் ஆண்டு நடைபெற்ற விவசாயிகளின் போராட்டத்தில் இதேபோன்ற பெரிய இயக்கம் பின்பற்றப்பட்டது. இந்த இயக்கத்தை வன்முறையாக மாற்றுவதற்கு பக்கவாட்டில் முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன என்பதும் நம் கவனத்திற்குரிய ஒரு விஷயமாகும்.

இவை அனைத்தின் விளைவு என்னவென்றால்: அகிம்சை முறையில் நம் எதிர்ப்பை வெளிப்படுத்துவது ஜனநாயகத்துடன் ஒத்துப்போகும்; அல்லது ஒருவேளை அதன் ஒரு முக்கிய அங்கமாகவும் இருக்கலாம் என்று நாம் வாதிட்டால், அதை அங்கீகரிக்கவும், புரிந்து கொள்ளவும் மதிப்பீடு செய்யவும் நாம் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும்.

கருத்து வேறுபாடும் சமூக மாற்றமும்

ஒவ்வொரு சமூகத்திலும் கருத்து வேறுபாடுகள் எப்போதும் இருக்கும் என்று நீங்கள் கூறுகிறீர்கள். ஆனால் இந்த குரல்களை அந்தஸ்து, அதிகாரத்தில் இருப்பவர்களால் பொறுத்துக்கொள்ள இயலாது என்பதையும் நாங்கள் அறிவோம். இந்திய சூழலிலும்  அதன் வரலாற்றிலும் இதைப் பற்றி நீங்கள் பேச முடியுமா?

கருத்து வேறுபாடுகள் கண்ணுக்குத் தென்படுவதாக இருக்க வேண்டும். அவ்வாறு இல்லையெனில் சமூகத்தில் வரலாற்றுரீதியான மாற்றங்கள் எதுவும் இருந்திருக்காது. இந்திய சமூகமானது பல்வேறு மாற்றங்களைக் கடந்து வந்திருக்கிறது என்பதையும் நாம் அறிவோம். இந்த வரலாற்றுரீதியான மாற்றம் அப்போது நிலவுகின்ற அமைப்புகள், நடைமுறைகளை கேள்விக்கு உள்ளாக்குவதோடு, சமூகத்தை மேலும் முன்னேற்றுவதற்கான புதிய வழிமுறைகளையும் தேடுகிறது. எவரொருவரும், எந்த வழியில் இதை விளக்கினாலும் இதுவே உண்மை.

சமூகத்தை பல்வேறு வழிகளில் கட்டுப்படுத்த முற்படும் குறிப்பிட்ட குழுக்களின் லட்சியங்களுடன் இது பிணைக்கப்பட்டதாக இருக்கக் கூடும்; அல்லது அவ்வாறு இல்லாமலும் இருக்கலாம். எந்தவொரு காரணத்திற்காகவும், தேவையான மாற்று வழிகள் தேடப்படும்போதும் தற்போதுள்ள அறிவு கேள்விக்கு ஆளாக்கப்படும்போது ​​மட்டுமே அறிவு முன்னேற முடியும். இவ்வகையில்தான் தத்துவம் ஆனது கருத்து வேறுபாட்டிலிருந்து வலுப்பெறுகிறது.

ஆகவே, உலகெங்கிலும் உள்ள பல்வேறு தத்துவ பிரிவுகளின் முக்கியத்துவம் என்பது – பரந்த அளவிலோ அல்லது ஒருவேளை தளர்ந்த வகையிலோ கூட இருக்கலாம் –  இயங்கியல் சிந்தனை என்று அழைக்கப்படுகிறது.  ஒரு வாதத்தைத் தொடங்க, எதிரியின் கருத்துக்களை முடிந்தவரை மிகச் சரியாக எடுத்துக் கூற வேண்டும். அதன் பிறகே அவை மாற்றுக் கருத்தால் எதிர்கொள்ளப்பட வேண்டும் என்று இந்திய தத்துவத்தின் பல பிரிவுகளும் எடுத்துக் கூறுகின்றன. அதன்பிறகே  முன்னோக்கிய ஒரு வழி காணப்படுகிறது; அல்லது விவாதத்திற்கு எடுத்துக் கொள்ளப்பட்ட விஷயம் ஒதுக்கி வைக்கப்படுகிறது.

கருத்து வேறுபாட்டில் உள்ளீட்டாக இருப்பது அந்தக் கருத்து வேறுபாட்டினை வெளிப்படுத்துவதற்கான வழிமுறை ஆகும்.  முதல் கேள்விக்கான பதிலில் இதை நான் விவரித்திருந்தேன். ஒருவர் கடந்த கால முறைகளில் இருந்து எதையும் எடுத்து அவற்றை அப்படியே நிகழ்காலத்திற்கு உண்மையில் பயன்படுத்த முடியாது. நோக்கம் எப்போதும் ஒரே மாதிரியாக இருக்காது. உப்பு சத்தியாக்கிரகத்திற்கான பயணத்தில் பயன்படுத்தப்பட்ட வழிமுறை நம் காலத்தின் ஒரு பிரச்சினைக்கு சாத்தியமானதாக இருக்க வாய்ப்பில்லாமல் இருக்கலாம். எனினும் குறைந்தபட்சம் அதைப் போன்ற ஒரு முறையை பின்பற்றுவதில் அடங்கியுள்ள கேள்விகளை நம்மால் அதிலிருந்து பெறக் கூடும். இது நமது சிந்தனைக்கு மேலும் உதவக்கூடும்.

சாதாரண மக்களின் எதிர்வினையைப் போன்றதாக இல்லாமல், கருத்து வேறுபாட்டை வெளிப்படுத்துவதென்பது உபநிஷத்துகளில் வெளிப்படுவதுபோல இந்திய வரலாற்றில் ஓர் அறிவார்ந்த செயலாக இருந்தது என்று கூறலாமா?

கருத்து வேறுபாடு என்பது மாறுபட்ட வடிவங்களில் வெளிப்படுத்தப்படுவதை நாம் காண வேண்டும். சில தத்துவக் கோட்பாடுகளையும் விளக்கங்களையும் எதிர்கொள்வதில் தத்துவ விவாதத்தில் கருத்து வேறுபாடு என்பது பெரும்பாலும் அறிவுசார் மட்டத்தில் இருந்தது. ஆனால் இவை அனைத்தும் அறிவுக் கூர்மையான விஷயங்கள் என்பதோடு மட்டுமே மட்டுப்படுத்தப்படவில்லை. இந்த விவாதங்களில் வெளிப்பட்ட சில யோசனைகள் மற்றும் கருத்தாக்கங்கள் சமூக ரீதியான கேள்விகளுக்கும் பொருத்திப் பார்க்கப்பட்டன.  உதாரணமாக, பவுத்தர்கள் தெய்வத்தை மறுப்பதிலும் பலி கொடுக்கும் சடங்குகள் ஆகியவற்றை மறுப்பதிலும் வேத பிராமணியத்தோடு முரண்பட்டு நின்றபோது, ​​அவர்கள் நாத்திகர்கள் அல்லது கடவுள் நம்பிக்கையற்றவர்கள் என்று அழைக்கப்பட்டனர். இது கருத்து மட்டத்தில் இருந்தது.  எனினும் அவர்கள் தங்களது கருத்துக்களை கற்பித்தலின் மூலம் செயல்படுத்தியதானது மக்கள் அவர்களை பின்பற்றுவதற்கு ஊக்கம் அளித்தது. அந்த மக்கள் அவர்களது நிறுவனங்களை ஆதரித்தனர். சமூகத்தில் நிலவி வரும் சில நடைமுறைகளை அவர்கள் கேள்வி கேட்பதையும் மக்கள் ஆதரித்தனர். இவ்வகையில்தான் அவர்களது மடாலயங்கள் அரச குடும்பங்களிடமிருந்தும் கைவினைக் கலைஞர்களின் குடும்பங்களிடமிருந்தும் நன்கொடைகளைப் பெற முடிந்தது.

பின்னாட்களில் பவுத்த மதத்திற்குள்ளேயே கருத்து வேறுபாடுகளைக் கொண்ட சில பிரிவுகள் உருவாயின. நம்பிக்கையின் அடிப்படையிலான விஷயங்களில் மட்டுமே அவர்கள் கருத்து மாறுபடவில்லை. அவற்றின் செயல்முறை குறித்தும் கூட கருத்து வேறுபாடு கொண்டவர்களாக இருந்தனர். உதாரணமாக,  துறவிகள் பண நன்கொடைகளை ஏற்க முடியுமா? என்பதன் மீது கருத்து வேறுபாடு நிலவியது என்பதோடு, பவுத்த சங்கமானது இதன் அடிப்படையில் பிளவுபடவும் நேர்ந்தது. இடைக்காலத்தில், ரவி தாஸின் போதனைகள் சாதியின் ஏற்றத்தாழ்வுகளையும் அதை அடிப்படையாகக்  கொண்ட நம்பிக்கைகளையும் எதிர்த்தன. மேலும் சமூக ஏற்றத்தாழ்வுகளை முடிவுக்குக் கொண்டுவருவதில் அவை மிகவும் பயனுள்ளதாக இருந்தன. அறிவார்ந்த மட்டத்தில் நிலவும் கருத்து வேறுபாடு பொதுவாக மக்களின் வாழ்க்கையின் அம்சங்களை பாதிக்கவில்லை என்று எப்போதும் கருத முடியாது. கருத்து வேறுபாடு என்ற செயல்முறை நுட்பமானதாக இருக்கலாம். எனவேதான் அதன் பல்வேறு வடிவங்களில் ஆய்வு செய்யப்பட வேண்டிய ஒன்றாகத் திகழ்கிறது.

இந்து மதத்தின் அடித்தளங்களும் வரலாற்று ரீதியான மாற்றங்களும்

தாங்கள் முன்வைக்கும் கருத்துதான்  இந்து மதத்தின் உண்மையான சாராம்சம் என்பதாக இந்துத்துவாவை முன்வைப்போர் எடுத்துக் காட்ட முயற்சிக்கும் நிலையில், இந்தியாவில், குறிப்பாக இந்து மதத்திற்குள், நிலவும் மதரீதியான கருத்துவேறுபாடுகளைப் பற்றித் தெரிந்து கொள்வது அவசியம் அல்லவா?

கருத்து வேறுபாடுகளின் குரல்கள் என்ற எனது நூலில் இதைத்தான் நான் சுட்டிக் காட்டி முயன்றிருக்கிறேன். குறிப்பாக, மதங்கள் என்பவை பல்வேறு கருத்து வேறுபாடுகளைக் கொண்ட குழுக்களைக் கொண்டதாகவே அமைகின்றன. கருத்திலும் பரப்புரையிலும் எந்த அளவிற்கு அதிகமாக ஒற்றைக் கடவுளைக் கொண்டதாக ஒரு மதம் மாறுகிறதோ, அந்த அளவிற்கு இத்தகைய குழுக்களுக்கு இடையிலான பிரிவினை என்பதும் மேலும் கூர்மையானதாக மாறுகிறது. ஒரு மதத்தின் வரலாறு குறித்து நாம் ஆய்வு செய்யும்போதும், அந்த மதத்தில் இவ்வாறு மாறுபட்ட பல்வேறு அம்சங்கள் நிலவுவது ஏன் என்றும், இத்தகைய மாறுபாடு ஒவ்வொன்றையும் ஆதரிப்பது யார் என்றும் கேள்வி எழுப்பும்போது இந்த அம்சம் மேலும் தெளிவாகிறது.

தனித்துவமான சூத்திரங்களைக் கொண்டதாக இருப்பதையும், அவற்றில் சில கணிசமான மாற்றங்களுக்கு உள்ளாகியிருப்பதையும் இந்து மதத்தின் வரலாறு எடுத்துக் காட்டுகிறது. ஹரப்பா காலத்து மதம் என்னவாக இருந்தது என்று நமக்குத் தெளிவாகத் தெரியாது. எனினும் இந்து மதத்தின் அடித்தளம் என்பது கிறித்து காலத்திற்கு முந்தைய ஆயிரம் ஆண்டுகளில் (கி.மு. 1000 முதலான காலப்பகுதி) உருவானது என்று பொதுவாகக் குறிப்பிடப்படுகிறது. தொடக்கத்தில் அது சூரியனையும் வருணனையும் முக்கிய கடவுள்களாகவும், பின்பு இந்திரன், அக்னி (நெருப்புக் கடவுள்) ஆகியோரை இணைத்துக் கொண்டதாகவும் இருந்தது. அதுவும் இந்தக் கடவுளர்கள் எந்தவொரு உருவமும் இல்லாமல் பெருமளவிலான பலி சடங்குகளைக் கொண்டே வணங்கப்பட்டனர். பவுத்த, சமண மதங்களுக்குப் போட்டியாக அரசின் ஆதரவைப் பெறுவதற்காக மவுரிய, குப்தர்கள் காலத்தில் அது இதர கடவுளர்களை நோக்கி முன்னேறியது.

கிறித்துவிற்குப் பிந்தைய முதல் ஆயிரம் ஆண்டுகளில் இந்து மதத்தில் மிகப்பெரும் மாற்றங்கள் ஏற்பட்டன. சிவன், விஷ்ணு போன்ற இதர தெய்வங்கள் முன்னணிக்கு வந்தன. இந்தக் கடவுள்களோடு தொடர்புடைய தெய்வங்களைப் பற்றிய கதைகளும் அதிகரிக்கத் தொடங்கின. அதைப் போன்று சாக்த-சக்தி வழிபாட்டிற்கும் முக்கியத்துவம் அதிகரித்தது. இவை அனைத்துமே வேதகால பிராமணியத்தினை பின்புலமாக வைத்து நடந்தவை ஆகும்.  வழிபாட்டு முறையானது கடவுளர்களை உருவங்களாக மாற்றுவதாக மாறியதோடு, அவற்றை குறிப்பிட்ட கட்டமைப்புகளுக்குள் வைப்பது என்பதாகவும் மாறியது. அதாவது முதல்முறையாக கோயில்களின் மையமாக இந்தக் கடவுள்களர்கள் மாறினர். இதை புராண அடிப்படையிலான இந்து மதம் என்றும் சிலர் அழைக்கின்றனர். ஏனெனில் இந்தப் புராணங்களே நம்பிக்கைக்கும் வழிபாட்டிற்குமான முக்கிய பொருட்களாக மாறின. இந்தப் புராணங்கள் ஒவ்வொன்றும் பொதுவாக ஒரு குறிப்பிட்ட கடவுளை மையமாகக் கொண்டதாக, அதற்கு மட்டுமே தன்னை அர்ப்பணம் செய்வதாக இருந்தன.  நேரடியாக ஈடுபாடு கொள்வதன் மூலமும் பக்தி செலுத்துவதன் மூலமும் சிவன் மற்றும் விஷ்ணு மீது கவனம் செலுத்த ஊக்கம் தரப்பட்டது. இது நாட்டின் தென் பகுதியில் தொடங்கி படிப்படியாக வட நாட்டிலும் வெளிப்படத் தொடங்கியது. கி.பி. 1000 ஆண்டுகளில் இருந்து இந்திய துணைக்கண்டத்தின் அனைத்துப் பகுதிகளிலும் இந்து மதம் என்பது பக்தியில் மூழ்கிய ஒன்றாக இருந்தது. பவுத்த மதத்திற்கு அதுவரை கிடைத்து வந்த ஆதரவு சரியத் தொடங்கியது. அதே நேரத்தில் புராண அடிப்படையிலான கடவுளர்களுக்கான ஆதரவு அதிகரிக்கத் தொடங்கியது. இவற்றுடன் சமூகத்தின் பல துணைப்பிரிவினரும் இணைக்கப்பட்டனர்.    மேலும் ஒவ்வொரு பிராந்தியத்தின் பல்வேறு விவசாய மற்றும் பழங்குடி கலாச்சாரங்களின் அடிப்படையில் ஏற்கனவே இருந்த உள்ளூர் மதங்களின் பல உள்ளீடுகள் இவற்றில் பிரதிபலிக்கத் தொடங்கின. அதைப் போன்றே வர்த்தகம், படையெடுப்பு ஆகியவற்றின் வழியாக வந்த கிறித்துவம், இஸ்லாம் ஆகிய மதங்களிலிருந்தும் இவற்றின் மீது பாதிப்பு இருந்தது.

தற்போது நம்மை ஆள்பவர்கள் கூறிக் கொள்வது போல கிறித்துவிற்குப் பிந்தைய இரண்டாவது ஆயிரம் ஆண்டுக் காலம் என்பது இந்துக்களை கொடுமைப்படுத்தும் ஒரு காலமாக இருக்கவில்லை. இந்தக் காலப்பகுதியில் பல்வேறு வகையான மக்கள், மத ரீதியான நம்பிக்கைகள், வழிபாட்டு முறைகள் ஆகியவற்றில் கணிசமான கலப்பு நிகழ்ந்தது. இதுவே பல வகையான பக்தி இயக்கக் குழுக்களுக்கு பெருமளவிற்கு ஊக்கமளித்ததோடு, புராண அடிப்படையிலான இந்து மதம் அக்காலப்பகுதியில் உருப்பெறுவதற்கும் வழிவகுத்தது. ஒடிசாவில் ஜகந்நாதா, மகாராஷ்டிராவில் விட்டோபா, சிந்த் பகுதியில் ஹிங்லஜ்மதா, சுந்தர்பானில் போன்பிபி போன்ற பிராந்திய அடிப்படையிலான புதிய தெய்வங்கள் இந்தியாவின் ஒவ்வொரு பிராந்தியத்திலும் தோன்றிய காலம் இது. இந்த தெய்வங்களுக்கு அவற்றின் சிலைகளுடன் அமைந்த கோயில்கள் கட்டப்பட்டன. இந்த தெய்வங்களோ அல்லது அவற்றின் வழிபாட்டு முறைகளோ வேத மதத்தைப் போன்றதாக இருக்கவில்லை. இந்த இடங்கள் பெரும்பாலும் முந்தைய மத நம்பிக்கைகளின்படி புனிதமாகக் கருதப்பட்டு வந்த இடங்களாகவே இருந்தன.

மத ரீதியாக பல்வேறு பிரிவுகளில் இருந்து வந்த பக்தர்கள் வந்து குவியும் வகையில் பெரிய அளவிலான யாத்திரைகளை மேற்கொள்ளவும் இது ஊக்கமளித்தது. இந்தக் கடவுள்களை வணங்க வந்த, புனித யாத்திரை மேற்கொண்டு வந்த மக்களைப் பற்றிய ஆய்வுகள் மிகத் தெளிவான ஒரு விஷயத்தை சுட்டிக் காட்டுகின்றன. இவர்கள் சமூகத்தின் பல்வேறு பிரிவுகளைச் சேர்ந்தவர்கள் என்பது மட்டுமின்றி, தங்களை இந்துக்கள் என்று சொல்லிக் கொள்பவர்களை விட அதிகமானோர் இந்தப் புனித யாத்திரைகளை மேற்கொள்கின்றனர் என்பதையும் இந்த ஆய்வுகள் எடுத்துக் காட்டுகின்றன.

அதே நேரத்தில் நமது கவனத்தைக் கவரும் வகையில் 15-16ஆம் நூற்றாண்டுகளில் இந்த வடிவத்திலான இந்து மதம் மற்றும் பக்தி இயக்கம் ஆகியவற்றின் மீது சமூகத்தின் மேல்தட்டில் உள்ளவர்களில் இருந்து கடைக்கோடியில் உள்ளவர்கள் இடையே ஆர்வம் அதிகரித்துக் கொண்டே வந்தது. ராமாயணம், மகாபாரதம் போன்ற தொடக்க கால சமஸ்கிருத நூல்களை அன்றைய ஆட்சி மொழியாக இருந்த பாரசீக மொழியில் மொழிபெயர்க்க ஆட்சியாளர்கள் நிதியுதவி செய்தனர். இந்த நூல்கள் வட இந்தியாவிலும் தென் இந்தியாவிலும் அப்போது நடைமுறையில் புழக்கத்தில் இருந்த மொழிகளிலும் மீண்டும் சொல்லப்பட்டன. சமூகத்தின் உயர்மட்டத்தில் இருந்த ராஸ் கான், அப்துல் ரஹீம் கான் –இ- கானன், மீராபாய் போன்றவர்கள் கடவுளான கிருஷ்ணரின் பக்தர்களாக இருந்ததோடு, ராதையைப் பற்றியும் கிருஷ்ணரைப் பற்றியும் புகழ்ந்து விதந்தோதும் வகையில் இந்தி மொழியில் பாடல்களை இயற்றினர். இந்தப் பாடல்கள் நமக்கு ஏற்கனவே நன்கு அறிமுகமாகியிருந்த சூர் தாஸின் பாடல்களோடு கூடவே மக்களால் கூட்டாக பாடப்பட்டன.

காலனிய காலத்து அறிஞர்கள் இந்து மதம் என்று கூறப்பட்டு வந்த விஷயத்தைப் புரிந்து கொள்ள முயற்சித்ததோடு, அதை மறுகட்டமைப்பு செய்யவும் முயற்சி செய்ததன் மூலம் மதத்தின் கருத்தாக்கம் மற்றும் அதன் வடிவம் ஆகியவற்றில் தங்களை அறியாமலேயே மாற்றங்களை அறிமுகம் செய்தனர். அவைதான் இன்று நமக்கு நன்கு அறிமுகமானவை ஆகும். மதம் குறித்த தங்களது இந்தப் புரிதலை மேலும் செழுமைப்படுத்த அதற்கு ஒற்றைக் கடவுள் வடிவத்தைக் கொடுக்கவும் முயற்சி மேற்கொள்ளப்பட்டது. இத்தகைய முயற்சியானது இந்து மதத்திற்கே மிக முக்கியமான அம்சமாக விளங்கும் மதரீதியான நம்பிக்கை மற்றும் நடைமுறையில் நிலவி வந்த செறிவான பன்முகத்தன்மை, பன்முக வாதம் ஆகியவற்றின் வீச்சைக் குறைக்க முயற்சித்தன. வரலாற்று ரீதியாக ஒரு நிறுவனரால் தொடங்கப்பட்டு அதன் பிறகு ஒரு நேர்க்கோட்டு வகையில் உருவான ஆபிரஹாமிய வகைப்பட்ட மதங்களில் இருந்து (அதாவது யூத மதம், கிறித்துவம், இஸ்லாம் ஆகியவை ஆபிரஹாம் என்பவரின் வம்சாவழியாக வந்தது என்ற கருத்தை வலியுறுத்துவது) முற்றிலும் வேறுபட்ட ஒன்றாக இந்து மதம் இருந்து வந்தது என்பதை நாம் இங்கு அங்கீகரிக்க வேண்டியது அவசியம். இந்து மதத்தின் உள்ளார்ந்த அம்சமான பன்முகத் தன்மை மற்றும் பன்முக வாதம் ஆகியவற்றுக்குப் பதிலாக ஒற்றைக் கடவுள் வடிவத்தை அதற்குக் கொடுத்து, இந்துக்கள் என்று தங்களை அழைத்துக் கொள்ளும் அனைவருக்கும் அதை ஒரே மாதிரியாக அமல்படுத்த முயற்சித்து வரும் இந்துத்துவா தத்துவத்தின் இந்த முயற்சியானது காலனிய வகைப்பட்ட சிந்தனை வடிவத்தை தொடர்ந்து பயன்படுத்தும் ஒரு முயற்சியே ஆகும்.

இந்துத்துவாவும் இந்து மதமும்

இந்துத்துவா என்பது இந்து மதத்தைப் போன்றது அல்ல. இந்து ராஷ்டிராவை உருவாக்குவது போன்ற அரசியல் நோக்கங்களுக்காக மதத்தைப் பயன்படுத்தும் வகையில் அதை எளிதாக்குவதே அதன் நோக்கம். இதனால்தான்  20 ஆம் நூற்றாண்டில் தோன்றிய சிண்டிகேட் இந்து மதம் என்று அதற்குப் பெயரிட்டுள்ளேன். இது அரசியல் அதிகாரத்திற்கு நெருக்கமானவர்களால் ஒழுங்குபடுத்தப்படுகிறது. ஒரு கலாச்சார அமைப்பு என்று அவர்கள் தங்களைக் கூறிக் கொள்வது அரசியலில் தலையிடுவதிலிருந்து அவர்களைத் தடுக்காது. ஒரு அரசியல் திட்டத்தை இலக்காகக் கொண்ட பல குழுக்களை இந்துத்துவா ஒன்றாக இணைக்கிறது. அவை தங்களது தனிப்பட்ட அடையாளங்களை முன்னெடுத்துச் செல்லக்கூடும் என்றாலும்  சங் பரிவார் என்றே கூட்டாக அழைக்கப்படுகின்றன. இந்து என்பவருக்கு புதியதொரு வரையறையும் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது: ஒன்று, அவரும் அவரது மூதாதையர்களும் பித்ரு பூமி என்று அவர்கள் அழைக்கும் இந்தியாவின் எல்லைகளுக்குள் பிறந்திருக்க வேண்டும், அவருடைய மதமும் புண்ணிய பூமி என்று அழைக்கப்படும் இந்தியாவின் எல்லைகளுக்குள் இருந்து வந்திருக்க வேண்டும். இத்தகைய ஒரு வரையறை எந்தவொரு பண்டைய நூல்களிலும் கொடுக்கப்படவில்லை.

ஆபிரஹாமின் அடியொற்றி உருவான யூத, கிறித்துவ, இஸ்லாமிய மதங்களைப் போல் அல்லாமல், இந்து மதமானது இன்றும் கூட ஒற்றைக் கடவுள் என்ற கொள்கையை ஏற்காது பல கடவுள்கள் கொள்கையையே பின்பற்றி வருகிறது. நவீன காலத்தின் புதிய இந்து மதத்தை விவரிக்கும் வகையில் கூட்டமைப்பான இந்து மதம் என்ற புதியதொரு சொற்றொடரையும் நீங்கள் உருவாக்கி இருக்கிறீர்கள். ஒரு மதம் என்ற வகையில் இந்து என்ற வார்த்தையைப் பயன்படுத்தும் வழக்கம் எப்போதிலிருந்து தொடங்கியது? அத்தகைய காலப்பகுதி வரையில் இந்திய வரலாற்றில் இந்து என்ற வார்த்தை எதைக் குறிப்பதாக இருந்தது?

இந்து மதம் என்ற வார்த்தையானது மிகச் சமீபத்தில் புழக்கத்திற்கு வந்த ஒன்றாகும். இது ஒரு காலனிய கண்டுபிடிப்பு என்றும் கூட ஒரு சில வரலாற்றாசிரியர்கள் கூறுகின்றனர். காலனி ஆதிக்கத்திற்கு முந்தைய கடந்த காலத்தில் மதரீதியான நம்பிக்கைகள், நடைமுறைகள் ஆகியவற்றுக்கு இத்தகைய அடையாளம் தரப்படவில்லை. கிறித்துவ, இஸ்லாமிய மதங்களைப் போன்றோ, அல்லது பவுத்த, சமண மதங்களைப் போன்றோ, குறிப்பிட்ட ஒரு காலப்பகுதியைச் சேர்ந்தவர் என்று அடையாளப்படுத்தும்படியான, வரலாற்று முக்கியத்துவம் மிக்க ஒருவரது போதனைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டதாக, இந்து மதம் என்று இன்று நாம் அழைக்கும் மதம், இருக்கவில்லை என்பதும் இதில் ஒரு பகுதி ஆகும்.

இத்தகைய நிலையானது அதன் கட்டமைப்பு மற்றும் உருவாக்கம் ஆகிய அம்சங்களில் இதர முக்கிய மதங்களில் இருந்து முற்றிலும் வேறுபட்டதாக இந்து மதத்தை ஆக்குகிறது. ஒற்றைக் கடவுளை மையமாகக் கொண்ட ஒரு மதம் என்று சித்தரிக்கப்படுவதற்குப் பதிலாக, பெரிய அல்லது சிறிய வேறுபாடுகளையும் பதிவுசெய்கின்ற, பிற பிரிவுகளுடன் ஒரு தொடர்பைக் கொண்டிருக்கக் கூடிய பல பிரிவுகளின் மூலம் இந்த மத நம்பிக்கை வெளிப்படுத்தப்படுகிறது என்பதும் இதற்குக் காரணமாகும்.

இந்த பிரிவுகளின் தோற்றம் மற்றும் அவை எவ்வாறு மதம், நம்பிக்கைகள் மற்றும் வழிபாட்டு முறைகள் ஆகியவற்றை மறுசீரமைத்தன என்பதற்கான வரலாற்றை முந்தைய கேள்விக்கான எனது பதில் ஒன்றில் நான் கூறியுள்ளேன். அவற்றை அடையாளம் காண பயன்படுத்தப்பட்ட சில அடையாளங்களையும் நான் குறிப்பிட்டுள்ளேன். அவற்றில் எதுவுமே இந்து என்ற வார்த்தையை பயன்படுத்தவில்லை.

இந்த வார்த்தை கி.பி முதல் ஆயிரம் ஆண்டுகளின் இறுதிப்பகுதியில் எழுந்த சொற்களோடு இணைக்கப்பட்டுள்ளது. மேற்கு ஆசியாவிலிருந்து பார்க்கும் போது சிந்து நதியோரப்பகுதியான வட இந்தியா அல்-ஹிந்த் என்று குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது, சிந்து நதி சமஸ்கிருத மூலங்களில் சிந்து என்றும் பழைய ஈரானிய மொழியில் ஹெண்டு என்றும் அழைக்கப்பட்டது.  இவ்வகையில்தான் அல்-ஹிந்து சிந்துவோடு இணைக்கப்பட்டது. அல்-ஹிந்த் பகுதியில் வாழ்ந்த மக்கள் இந்து / இந்தி என்று அழைக்கப்பட்டனர்.

இந்தியாவின் பல்வேறு பகுதிகளில் 14 அல்லது 15 ஆம் நூற்றாண்டுகளின் பிற்பகுதியில், இந்து என்ற சொல் சில சமயங்களில் உள்ளூர் மதத்திற்கும், பாரசீக மற்றும் அரபு மூலங்களிலும், இந்திய பிராந்திய மொழி மூலங்களிலும் பயன்படுத்தப்பட்டது. இது இஸ்லாம் மற்றும் ஆபிரகாமிய மதங்களைத் தவிர்த்த இந்தியாவில் இருந்த மதங்களுக்குப் பயன்படுத்தப்பட்டது. 

பதினாறாம் நூற்றாண்டில், பிராமண மதத்திற்கும் நாத்திகர்கள் / கடவுளை நம்பாதவர்கள் ஆகியவர்களுக்கும், அதாவது பவுத்தம் மற்றும் சமண மதத்தினருக்கும்  இடையிலான வேறுபாடு சமஸ்கிருத நூல்களில் காட்டப்பட்டது. புவியியல்ரீதியான – பிராந்தியரீதியான பெயர் அல்-ஹிந்த் என்பதிலிருந்து இந்துஸ்தான் என மாற்றப்பட்டது. அதாவது இந்துக்களின் நிலம். இந்த பிந்தைய சொல் குடிமக்களைக் குறிக்கப் பயன்படுத்தப்படுகிறது. அதன் நீட்சியாக அவர்களின் மதத்திற்கும் வருகிறது.

இந்த பெயர் பின்னர் பல்வேறு ஐரோப்பிய காலனியாதிக்கவாதிகளால் மதத்திற்கான ஒரு முத்திரையாக பயன்படுத்தப்பட்டது. அவர்கள் பிரதேசத்திற்கும் பெரும்பான்மை மதத்திற்கும் இடையில் வேறுபாடு காட்டினர். இந்தோஸ் என்ற கிரேக்க பயன்பாட்டினை அடியொற்றி இந்த பகுதி இந்தியா என்றும், மதம் ஜென்டூ என்றும் பின்னர் இந்து என்றும் அழைக்கப்பட்டது. இவற்றில் பிந்தையதிலிருந்துதான் இந்து மதம் பற்றிய குறிப்பு வந்தது.

குறிப்பு: ரொமீலா தாபரை பேட்டி கண்ட ஜிப்சன் ஜான், ஜிதேஷ், பி.எம். ஆகிய இருவரும் உள்நாட்டு, வெளிநாட்டு நாளிதழ்களுக்கும் பிற இதழ்களுக்கும் தொடர்ந்து பங்களித்து வருபவர்கள். இவர்களது கட்டுரைகளும் பேட்டிகளும்  ஃப்ரண்ட்லைன், த வயர், இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ், மன்த்லி  ரிவ்யூ போன்றவற்றில் வெளிவருகின்றன.

தமிழில்: வீ. பா. கணேசன்