இக்கட்டுரையின் முதல் பகுதி: முதலாளித்துவம், சோசலிசம், சிறு உற்பத்தித் துறைகள் – 1 

பேரா. பிரபாத் பட்நாயக்

தமிழில்: ஆர். எஸ். செண்பகம்

மேற்கூறிய விவாதங்கள் இரண்டு முக்கிய உட்குறிப்புகளை கொடுக்கின்றன. 

முதலாவது உட்குறிப்பு

முதலாளித்துவம் “தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொள்ள தன்முனைப்பு தன்னிச்சை நடவடிக்கைகளை எடுக்கும்” என்ற அதனுடைய இயல்பான குணாம்சத்தின் காரணமாக, மூன்றாம் உலக நாடுகளில் இருக்கும் ஏழ்மையை விரட்டுவதில்லை.  மாறாக, முதலாளித்துவம், தன்னுடைய இருத்தலுக்கும் விரிவாக்கத்திற்குமான தேவையின் அடிப்படையில், வேலையின்மையை அதிகரிப்பது மற்றும் பொருளாதார பாதுகாப்பின்மையை உருவாக்குவது என்பது போன்ற நடவடிக்கைகளில் ஈடுபடுகிறது.  எனவே, வளர்ந்த நாடுகளின் பொருளாதாரமானது, மூன்றாம் உலக நாடுகளின் பொருளாதாரத்தை, காலனி ஆதிக்கத்தின்போதே கபளீகரம் செய்து, அந்த நாடுகளின் வறுமை மற்றும் ஏழ்மையை நிலைத்திருக்கவும், வளரவும் செய்துள்ளது.

இப்படிச் சொல்லும்போது இதற்கு மேலும் விளக்கம் தேவைப்படுகிறது.  சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி, நவீன தாராளவாத முதலாளித்துவத்தின் கீழ், வளர்ந்த நாடுகள் உலகச் சந்தையில் தங்களுடைய வர்த்தகத்தை நிலைநிறுத்திக் கொள்ளும் அவசியத்தை பூர்த்திசெய்து கொள்வதற்காக, மூன்றாம் உலக நாடுகளில் உள்ள தொழிலாளர்களுக்கு மிகக் குறைந்த கூலியை அளித்தாலே போதும் என்ற நிலையை தங்களுக்குச் சாதகமாக பயன்படுத்திக் கொள்ளும்வகையில்,  மூன்றாம் உலக நாடுகளை நோக்கி வருகின்றன.  இதனால், இதன் இரண்டாம் கட்ட விளைவுகளாக, மூன்றாம் உலக நாடுகளில் சில இடங்களில் அதிக வளர்ச்சி ஏற்படுகிறது.  சில நாடுகள் அளவில் சிறியவையாக இருக்கும்பட்சத்தில் ஒட்டுமொத்த நாட்டின் வளர்ச்சியும் உயர்வடையும்.  இதனால் உள்நாட்டில் வேலைதேடும் பட்டாளத்தின் ஏழ்மை அந்நாட்டில் ஒழிக்கப்படும்.  இப்படிப்பட்ட இந்த ஒரு சில  “வெற்றிகளை” வைத்துக்கொண்டு, இதையே ஆதாரமாகக் கொண்டு, இது ஏதோ நவீன தாராளமய முதலாளித்துவத்தின் பொதுவான உள்ளார்ந்த திறன் போன்று சித்தரிக்கப்படுகிறது.  ஒருவேளை, இப்படி ஒரு  “வெற்றி” கிடைக்கவில்லை என்றால், அதற்கு உள்ளூர் காரணிகள் காரணங்களாகக் காட்டப்படுகின்றன. 

உழைக்கும் மக்களில் பெரும்பகுதியினர் நவீன தாராளமய முதலாளித்துவத்தின் கீழ் பிழிந்தெடுக்கப்படுகின்றனர்.  ஆனாலும், நவீன தாராளமய முதலாளித்துவத்தின் கீழ், நடுத்தர வர்க்கத்தினர் என்ற ஒரு பிரிவினர் உருவாவதும், அவர்களுடைய வாழ்க்கைத்தரம் ஓரளவு நல்லநிலையில் இருப்பது என்பதும் ஒரு சில மூன்றாம் உலக நாடுகளில் நடக்கின்றது.  இதை முன்னிலைப்படுத்தி, மூன்றாம் உலக நாடுகளில் நவீன தாராளமய முதலாளித்துவத்தின் காரணமாக செழிப்பான நிலையே இருக்கிறது என்பது போன்ற ஒரு விவாதம் முன்வைக்கப்படுகிறது. 

அதேபோல, அரசு பின்பற்றும் கொள்கைகளின் காரணமாக, அவை அளிக்கும் நிர்பந்தத்தின் காரணமாக, ஏழைமக்கள் தனியார் மருத்துவமனைகள் மற்றும் பள்ளிகளை தங்களுக்கான மருத்துவத்திற்கும், கல்விக்கும் நாடவேண்டிய சூழலுக்குத் தள்ளப்படுகின்றனர்.  ஆனால், இப்படி ஏழை எளிய மக்கள் தனியாரை நாடுவதை, அவர்களுடைய பொருளாதார நிலைமை முன்னேறியதன் காரணமாக அவர்களுடைய நுகர்வு கலாச்சாரத்தின் தரம் உயர்ந்துள்ளது; மாறியுள்ளது என்று தவறான ஆதாரமாகக் காட்டப்படுகிறது.  இப்படியெல்லாம் ஆதாரங்களை காட்டி, நவீன தாராளமய முதலாளித்துவத்தின் அமலாக்கத்தின் காரணமாக மூன்றாம் உலக நாடுகளில் ஏழ்மை பெருமளவில் அதிகரிக்கிறது என்பதையோ அல்லது அதிகரித்துள்ளது என்பதையோ ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது என்று வாதிடப்படுகிறது.  முதல் பார்வையில் இது சரியானதாகத் தோன்றலாம். 

ஆனால், நாம் செய்யவேண்டியது என்னவென்றால், ஒட்டுமொத்த மூன்றாம் உலக நாடுகளிலும் மேற்சொன்ன புள்ளிவிவரங்களை எடுத்துக்கொண்டு, சில குறிப்பிட்ட அடிப்படைப் பொருட்களின் நுகர்வுப் போக்கு குறித்த புள்ளிவிவரங்களையும் வைத்துக்கொண்டு, மேலேசொன்ன ஆய்வுகளை பரிசீலனை செய்து பார்க்க வேண்டும். 

உதாரணத்திற்கு, நாம் உலக அளவில் தனிநபர் தானிய நுகர்வினை எடுத்துக்கொள்வோம்.  1980-ம் ஆண்டு, உலக அளவில் தனிநபர் தானிய உற்பத்திஅளவு 355 கிலோகிராம் ஆகும்.  இது எப்படி கணக்கிடப்படுகிறதென்றால், மூன்றாண்டுகளுக்கான 1979-1981 வரையிலான சராசரி உற்பத்தியை 1980-ம் ஆண்டு மக்கள்தொகையால் வகுத்து கணக்கிடப்படுகிறது.  2000-ம் ஆண்டிற்கும் இதேபோன்ற கணக்கீடு செய்து வருகிற அளவு 343 கிகி.  2016-ம் ஆண்டிற்கான அளவு 344.9 கிகி.  இது கிட்டத்தட்ட 2000-ம் ஆண்டின் அளவிலேயே இருக்கிறது.  அதேநேரத்தில், எத்தனால் தயாரிப்பிற்காக கணிசமான அளவு விளைதானியங்கள் எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டுள்ளன.  எனில், 1980-க்கும் 2016-ம் ஆண்டிற்கும் இடையில் தனிநபர் தானிய நுகர்வு என்பது குறைந்து போயுள்ளது என்பது தெளிவாகிறது. 

அதிலும் நுகர்வு என்பதில், நேரடி நுகர்வு மற்றும் மறைமுக நுகர்வு, இவை இரண்டும் சேர்ந்ததுதான் மேலே குறிப்பிடப்பட்டுள்ள நுகர்வு கணக்கு.  மறைமுக நுகர்வு என்பதில் பதப்படுத்தப்பட்ட உணவுகளும், விலங்குகளுக்கான தீவனங்களும் அடங்கும்.  இந்த நுகர்வு எப்போது அதிகரிக்கும் என்றால், தனிநபர் உண்மை வருமானம் அதிகரிக்கும்போது அதுவும் அதிகரிக்கும்.  ஒருவேளை மூன்றாம் உலக நாடுகளின் வறுமை ஒழிக்கப்பட்டிருந்தால், தனிநபர் தானிய நுகர்வும் அதிகரித்திருக்கும்.  ஆனால், 80-களின் துவக்கத்தில் இருந்த தனிநபர் தானிய நுகர்வை விட தற்போதைய தனிநபர் தானிய நுகர்வு அளவு குறைந்துள்ளது என்பதில் இருந்தே மூன்றாம் உலக நாடுகளில் வறுமை இன்னும் தொடர்கிறது என்பதும் அது மேலும் அதிகரித்துள்ளது என்பதும் தெளிவாகிறது. 

வேறுவார்த்தைகளில் சொல்வதென்றால், மூன்றாம் உலக நாடுகளின் வறுமையை முதலாளித்துவத்தின் தன்முனைப்பு தன்னிச்சை நடவடிக்கைகள் ஒழித்துவிடும் என்பது ஏற்றுக்கொள்ளத் தக்கதல்ல.  உண்மையில், இந்நாடுகளின் வறுமை மேலும் அதிகரிக்கப்படுகிறது. 

இரண்டாவது உட்குறிப்பு

ஏற்கனவே நாம் முன்வைத்த விவாதங்களில் இருந்து, இரண்டாவதாக வரும் உட்குறிப்பு-தொழிலாளர்கள், விவசாயிகள், பிற சிறு உற்பத்தியாளர்கள், விவசாயக் கூலிகள் மற்றும் சிறு உற்பத்தித் துறையில் உள்ள பிற தொழிலாளர்கள் என அனைவரும் தன்னெழுச்சியாக ஒன்றிணைய வேண்டிய அவசியத்தினை நவீன தாராளமய முதலாளித்துவம் உருவாக்குகிறது என்பது ஆகும். 

நவீன தாராளமய முதலாளித்துவம் சிறு உற்பத்தியாளர்களை பிழிந்தெடுத்து, அவர்களை வேலைதேடும் தொழிலாளர் படையுடன் தள்ளிவிடுவதன் காரணமாக அவர்களுடைய வறுமை அதிகரிக்கிறது.  தொழிற்சங்கப்படுத்தப்பட்ட தொழிலாளர்கள் உட்பட, முழுமையாக பணியிலிருக்கும் தொழிலாளர்களின் உண்மைஊதியம் குறைந்து போகிறது.  இதனால், நவீன தாராளமய முதலாளித்துவத்தை எதிர்ப்பதற்காக, தொழிலாளர் விவசாய கூட்டணி உருவாவதற்கான அவசியத்தை, அது தன்னுடைய தன்முனைப்பு தன்னிச்சை நடவடிக்கைகளின் போக்கிலேயே உருவாக்கிவிடுகிறது.

தொழிலாளர்-விவசாயி கூட்டணி பற்றி

“ஜனநாயகப் புரட்சியில் சமூக ஜனநாயத்தின் இரண்டு உத்திகள்” என்ற நூலில் லெனின், “முதலாளித்துவத்தை நோக்கி, பிற்காலத்தில் தாமதமாக நகரும் நாடுகளில் எல்லாம், நிலப்பிரபுத்துவத்தை எதிர்த்த ஜனநாயகப் புரட்சி செய்து, நிலப்பிரபுக்களின் கைகளில் குவிந்து கிடக்கும் நிலக்குவியலை உடைத்து, ஏழை எளிய விவசாயிகளுக்கு பிரித்துக் கொடுப்பதற்கு பதிலாக, பூர்ஷ்வாக்கள் நிலப்பிரபுத்துவத்துடன் சமரசம் செய்துகொள்வதையே விரும்புகின்றனர்.  ஏனென்றால், பூர்ஷ்வாக்களின் சொத்துக்களின் மீதும் தாக்குதல் நடத்தப்பட்ட வரலாறு இதற்கு முன்பு உள்ளது என்பதால் அந்த அச்சத்தில் அவர்கள் இந்த நிலைப்பாட்டினை எடுக்கிறார்கள்.  தொழிலாளி வர்க்கம் மட்டுமே விவசாயிகளுக்கும் பிற பிரிவினர்க்கும் தலைமைதாங்கி ஜனநாயகப் புரட்சியை நடத்தி முடிக்க முடியும்.  இந்த நீண்ட நெடிய புரட்சிகரப் பாதையில் பயணிக்கும்போது, ஒருவேளை அதனுடைய விவசாயக் கூட்டணியில் ஏதேனும் மாற்றங்கள் வந்தாலும், அது எங்கும் நிற்காமல் சமூகப் புரட்சியை நோக்கி தலைமை தாங்கி வழிநடத்திச் செல்லும்” என்று  கூறுகிறார். 

லெனின் காட்சிப்படுத்தும் இந்த ஜனநாயகப் புரட்சியின் கருத்துரு பிரான்சில் பூர்ஷ்வாக்களின் தலைமையில் நடைபெற்ற ஜனநாயகப் புரட்சியில் இருந்து முற்றிலும் வேறானது.  அதேநேரத்தில், 20-ம் நூற்றாண்டில் மூன்றாம் உலக நாடுகளில் நடைபெற்ற அனைத்து மார்க்சிய புரட்சிகளுக்கும் அடிப்படையாக அமைந்ததும் இதுதான்.  மக்கள் ஜனநாயகப் புரட்சி என்ற கருத்துருவிலும், புதிய ஜனநாயகப் புரட்சி என்ற கருத்துருவிலும்கூட இதன் அடிப்படை அம்சங்கள்தான் காணப்படுகின்றன. 

இந்த கருத்து இன்றைக்கும் சரியானதாக, ஏற்புடையதாக, பொருத்தமானதாக உள்ளது.  இன்னும் சொல்லப்போனால், லெனின் கூறிய தொழிலாளி விவசாயக் கூட்டணியின் அவசியம் இன்றைக்கு நவீன தாராளவாத முதலாளித்துவத்தின் காரணமாக ஏற்பட்டுள்ள விளைவுகளினால் மேலும் முக்கியத்துவம் பெறுகிறது.  

பூர்ஷ்வாக்கள் ஒதுங்கியது என்பது, ஜனநாயகப் புரட்சியில் இருந்து விலகும் அதன் கோழைத்தனத்தை மட்டும் காட்டவில்லை.  மாறாக, அது தான் கட்டமைத்த நவீன தாராளவாத முதலாளித்துவ ஆட்சியின் கீழ், விவசாயிகள் உட்பட சிறு உற்பத்தியாளர்களை கூடுதலாகப் பிழிந்தெடுக்கப்படுவதையும் காட்டுகிறது.

நிலப்பிரபுத்துவத்தில் இருந்து முதலாளித்துவ கட்டமைப்பை நோக்கி நகரும்போது உருவாகும் மற்றொரு பிரிவினர் ஜங்கர் ஸ்டைல் முதலாளிகள்.  (இவர்களுக்கு பழைய நிலப்பிரபுத்துவ உரிமைகளில் சில இப்போதும் இருக்கும்.    இவர்களிடம் பெரிய அளவில் நிலக்குவியல் இருக்கும்.  அதேநேரத்தில் பூர்ஷ்வாக்களை ஒப்பிடும்போது இவர்கள் இரண்டாம்பட்சமானவர்கள்.  இவர்களும் அரசியல்தளத்தில் இருப்பார்கள்.  அரசின் மானியங்களை பெருமளவில் பெறுவார்கள்.  இவர்களுக்கு விவசாய தொழிலாளர்களாக மாற்றப்பட்டு இவர்கள் நிலத்தில் வேலைசெய்யும் விவசாயத் தொழிலாளர்களை பிழிந்தெடுக்கும் அதிகாரம் இருக்கும்).  இப்படிப்பட்ட ஜங்கர் ஸ்டைல் முதலாளிகளாக நிலக்கிழார்கள் மாற்றப்படுகின்றனர்.  அல்லது பணக்கார விவசாயிகள் முதலாளித்துவ விவசாயிகள் என்ற நிலைக்கு வந்துவிடுகின்றனர்.  இப்படி வருவதன் காரணமாக, அவர்கள் விவசாயத்தில் மட்டுமல்லாமல், பலதரப்பட்ட தொழில்களிலும் கவனம் செலுத்துகின்றனர்.  இதன் காரணமாக நவீன தாராளமய முதலாளித்துவத்தின் தாக்குதல்களில் இருந்து இவர்கள் தப்பிவிடுகின்றனர்.  ஆனால், விவசாயிகளில் மிகப் பெரும்பான்மையினர் பிழிந்தெடுக்கப்படுவதன் காரணமாக, சோஷலிசத்தை நோக்கிய பாதையில் இந்த விவசாயி வர்க்கம் நகர்கிறது.

சிறு உற்பத்தியாளர்களின் ஆதரவை இழப்பதன் காரணமாக முதலாளித்துவம் இழந்துள்ள அரசியல் முக்கியத்துவத்தின் அளவு மிகப்பெரியது. 

பாரிஸ் கம்யூன் அனுபவம்

மேலே கூறியதன் அடிப்படையில், தொழிலாளி வர்க்கம் சோஷலிச அமைப்பை உருவாக்குவோம் என்ற சவாலை விடுக்கும்போது, பூர்ஷ்வாக்களின் சொத்துக்களுக்கு சோஷலிச சமுதாயத்தில் ஏற்படும் தாக்கமே சிறு உற்பத்தியாளர்களின் சொத்துக்களுக்கும் ஏற்படும் என்ற அச்ச உணர்வு திட்டமிட்டு விவசாயிகளின் மத்தியில் உருவாக்கப்படுகிறது.  இதன் காரணமாக விவசாயிகள் சோஷலிசத்திற்கான தொழிலாளர்களின் போராட்டத்தில் இணைந்து விடாமல் பார்த்துக் கொள்ளப்படுகின்றனர். அடோல்ஃப் தியோரஸ் இந்த அச்சத்தைதான் பிரெஞ்சு விவசாயிகள் மத்தியில் விதைத்து பாரிஸ் கம்யூனை தோற்கடித்தார். 

1879ல், பிரான்சில் நடைபெற்ற முதலாளித்துவ புரட்சியின்போது, நிலப்பிரபுத்துவ நிலக்குவியலை உடைத்ததில் பிரெஞ்சு விவசாயிகள் இலாபமடைந்தனர்.  அதேநேரத்தில், சில விவசாயிகள் இடம் பெயர வேண்டி வந்தபோது, அதற்கான வாய்ப்புகள் இருந்ததன் காரணமாக, முதலாளித்துவ வளர்ச்சியின் காரணமாக ஏற்பட்ட விவசாய நெருக்கடி என்பது கட்டுக்குள் வந்துவிட்டது.  அதனால், பாரிஸ் கம்யூனின்போது, விவசாயி  – தொழிலாளி கூட்டணி உருவாவதற்கான வாய்ப்பு இல்லாமல் போனது.  அதன் காரணமாக, முதலாளித்துவம் நல்ல வசதியான நிலையில் தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொண்டது.

போல்ஷ்விக் புரட்சியின் அனுபவம்

இருப்பினும், போல்ஷ்விக் புரட்சியின்போது நடந்தது வேறு.  அதற்குள், வரலாற்றில் நிலப்பிரபுத்துவத்தின் நிலத்தை கைப்பற்றி தகர்க்கும் திறனை முதலாளித்துவம் இழந்துவிட்டது.  அதனால், நிலப்பிரபுத்துவத்தின் நுகத்தடியிலிருந்து விவசாயிகள் அடையவிரும்பிய நிலம் மற்றும் விடுதலையை பூர்ஷ்வாக்களால் பெற்றுத்தர முடியவில்லை. உண்மையைச் சொன்னால், ரஷ்யாவில், பிப்ரவரி புரட்சியின்போது, முதலாளித்துவத்தின் எல்லையைத் தாண்டி பூர்ஷ்வாக்களால் செல்லமுடியாததன் காரணமாக, நில மறுவினியோகம் என்பதில், பூர்ஷ்வாக்களால் விவசாயிகளை திருப்தியடையச் செய்யமுடியவில்லை.  அதேநேரம், அக்டோபர் புரட்சி நடந்தபோது, விவசாயிகள் தாங்களே புரட்சியில் ஈடுபட்டு, நிலப்பிரபுத்துவ பண்ணைகளை கைப்பற்றி விட்டனர்.  இதில் அவர்களுக்கு போல்ஷ்விக்குகளின் ஆதரவு கிடைத்தது. 

போல்ஷ்விக்குகள், நிலங்களை தேசியமயமாக்குதல் என்ற தங்களின் திட்டத்தைக் கூட, விவசாயிகளுக்காக விட்டுக் கொடுத்தனர்.  அந்த நேரத்தில், ரஷ்யாவில் சமகாலத்தில் இருந்த சோஷலிச புரட்சியாளர்கள் கட்சி, துவக்கம் முதலே விவசாயிகளுக்கு சொந்தநிலம் வேண்டும் என்று சொல்லி வந்ததால், போல்ஷ்விக்குகள் தங்களுடைய திட்டத்தை திருடிக் கொண்டார்கள் என்று குற்றம் சாட்டியது.  அதேநேரத்தில், விவசாயிகளை பெரும்பான்மையான உறுப்பினர்களைக் கொண்டிருந்த இடது சோசலிச புரட்சியாளர்கள் கட்சி, போல்ஷ்விக்குகளுடன் கூட்டணி வைத்து, புரட்சிக்குப்பின் அமைந்த அரசாங்கத்தில் இணைந்தது. 

புரட்சியின் வெற்றியை தீர்மானிப்பதில் விவசாயிகளின் ஆதரவின் பங்கு

எனவே, சுருக்கமாகச் சொல்வதென்றால், விவசாயிகளின் ஆதரவு என்பது தொழிலாளிவர்க்கம் செய்யும் புரட்சியின் வெற்றியை தீர்மானிப்பதில் முக்கிய பங்கு வகிக்கிறது.  குறிப்பாக, எந்த நாடுகளிலெல்லாம், விவசாயிகள் கணிசமான எண்ணிக்கையில் இருக்கிறார்களோ, அங்கெல்லாம், இது உண்மையானது.  பின்னாளில் முதலாளித்துவத்திற்கு மாறிய ஆசியா, ஆப்பிரிக்கா, மற்றும் லத்தீன்அமெரிக்கா போன்றவற்றில் உள்ள மூன்றாம் உலக நாடுகளிலும்கூட இதை நாம் காணமுடியும். 

எனவே, நவீன தாராளமய உலகமயமாக்கலின்கீழ், முழுமையான நில மறுவினியோகத் திட்டம் எதுவும் இல்லாமல், விவசாயிகள் கசக்கிப் பிழியப்படும்போது, அந்த நாடுகளில் எல்லாம் தொழிலாளி – விவசாயி கூட்டணியை உருவாக்கி, ஜனநாயகப் புரட்சியை செய்துமுடித்து, சோஷலிசத்தை நோக்கி முன்னேறுவதற்கான வாய்ப்பு அதிகம் உள்ளது.  ஆனால், அந்தந்த நாடுகளின் நிலைமைக்கேற்ப, அந்தந்த நாடுகளின் சூழலுக்கேற்ப, ஜனநாயகப் புரட்சியின் முடிவிற்குப் பிந்தைய சூழல் அமையும். 

சிறு உற்பத்தியை பாதுகாப்பதன் அவசியமும், அதன் விஞ்சிய மேம்பட்ட நிலையும்

 “விவசாயத்தை கையகப்படுத்துவதில் இருந்து பாதுகாப்பது” என்பது மட்டுமே, நிச்சயமாக, சிறு உற்பத்தியை நிரந்தரமாக தக்க வைப்போம் என்று ஏற்றுக் கொள்வதாக ஆகாது. அதாவது, கூட்டு வடிவங்களில், கூட்டமைப்புகளின் மூலம் உற்பத்தியை நோக்கி செல்வோம் என்று கட்டாயப்படுத்தாமல், சிறு உற்பத்தியின் தன்மையில் மெல்லமெல்ல மாற்றம் கொணர வேண்டியுள்ளது என்பது இதன் அர்த்தமாகும்.  அதாவது சோஷலிசத்திற்கான படிக்கல்லாக இந்த மாற்றம் இருக்கும்.

கூட்டுறவு மற்றும் கூட்டு ஐக்கிய செயல்பாடுகள் என்பவை விவசாயிகளை பிழிந்தெடுப்பதையோ அல்லது அவர்களது உரிமைகளை பறிப்பதையோ நிர்பந்திப்பதில்லை.  ஆனால், மனப்பூர்வமாக, தாமாகவே முன்வந்து, தங்கள் நிலங்களை ஒரேகுவியலில் இணைப்பதென்பது தேவைப்படுகிறது.  முதலாளித்துவ ஆக்கிரமிப்பு செய்வதுபோல புராதன மூலதனச் சேர்க்கைக்கான அவசியம் இங்கு இதில் இல்லை.

இருந்தபோதும், வரலாற்றுரீதியாகப் பார்க்கையில், புரட்சிக்கான நீண்ட நெடிய பாதையில் பயணிக்கும்போது, தொழிலாளி – -விவசாயி கூட்டணியை பாதுகாப்பது என்பதால் மட்டுமே சோஷலிசத்தின் நோக்கம் வெற்றிபெறாது.  இன்னும் சொல்லப்போனால், இதுவேகூட சோஷலிச சமுதாயக் கட்டமைப்பின் உருவாக்கத்தில் ஏற்பட்ட தோல்விக்கு முக்கிய காரணியாக அமைந்தது.  முதல்கட்டத்தில் தொழிலாளி வர்க்கம் விவசாயி வர்க்கத்துடன் கூட்டணி ஏற்படுத்திக் கொண்டு அதிகாரத்தை கைப்பற்ற முடிந்தது. 

ஆனால் சோஷலிச புரட்சியை நோக்கிய முன்னேற்றப்பாதையில் சிரமம் ஏற்பட்டது.  சோவியத் யூனியனில் கூட்டு ஐக்கிய செயல்பாடுகள் என்பதை நிர்ப்பந்தப்படுத்தியபோதும்சரி, சீனாவில், கூட்டு ஐக்கிய செயல்பாடுகளுக்கு நிர்ப்பந்தம் அளிக்காதபோதும்சரி, விவசாயத் துறையில் மாற்றத்தை உருவாக்க அவசரகதியில் நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்பட்டபோது, புரட்சியின் அடிப்படையே ஆட்டம் கண்டது.  பலவீனமடைந்தது.  மேலும், அதுவே பெரிய அளவிற்கு ஒருகட்சி சர்வாதிகாரத்திற்கு இட்டுச் சென்றது.  நாளடைவில் இது ஏற்கத்தக்கதல்ல என்பதும் நிரூபணமானது.  சுருக்கமாகச் சொல்வதென்றால், தொழிலாளி-விவசாயி கூட்டணியை தக்கவைப்பது என்பது சிரமமானது என்பது நிரூபிக்கப்பட்டது. 

நிச்சயமாக, இதற்கு பிரத்தியேகமான வரலாற்றுப்பூர்வமான காரணங்கள் இருக்கும்.  இருந்தாலும், இதற்கு சில முக்கிய தத்துவார்த்தரீதியான காரணங்களும் இருக்கின்றன.  குறைந்தபட்சம் இரண்டு பொதுவான தத்துவார்த்த நிலைப்பாடுகள் இருக்கின்றன.  நிரந்தரமான நீடித்த தொழிலாளர்- விவசாயக் கூட்டணி கட்டப்பட வேண்டுமென்றால், இந்த தத்துவார்த்த நிலைப்பாடுகளை திருத்தியமைக்க வேண்டிய அவசியம் உள்ளது. 

முதலாவது தவறான தத்துவார்த்தப் புரிதல்

”ஜனநாயகப் புரட்சியில் சமூக ஜனநாயத்தின் இரண்டு உத்திகள்”என்ற நூலில், ஜனநாயகப் புரட்சியில் இருந்து சோஷலிசத்தை நோக்கிய மாற்றம் என்பது தொழிலாளி விவசாயி கூட்டணியின் அடிப்படையில் துவங்குகிறது என்று லெனின் குறிப்பிடுகிறார்.   மாற்றத்தை நோக்கிய பயணத்தில், விவசாய வர்க்கத்தில் இருந்து தொழிலாளி வர்க்கத்துடன் கூட்டாளிகளாக வருபவர்களிடையே இடையில் சில மாற்றங்கள் வரலாம் என்பதையும் குறிப்பிடுகிறார். 

புரட்சியின் கட்டத்தை நெருங்கநெருங்க, ஆரம்பத்தில் புரட்சியின் பக்கம் நிற்கும் பணக்கார விவசாயிகளுக்கு எதிராக நடவடிக்கைகள் எடுக்க வேண்டியதாகும்.  புரட்சியின் இறுதிக்கட்டத்தில் அவர்களுக்கெதிரான நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்படும் என்பது தெரிந்தே எதற்காக பணக்கார விவசாயிகள் மற்றும் உயர்தட்டு நடுத்தர விவசாயிகள் புரட்சியின் ஆரம்பக் கட்டத்தில் கூட்டணியில் இருக்கவேண்டும்?  என்கிற கேள்வி இங்கு எழுகிறது. 

அவர்கள் முதலில் புரட்சியின் பக்கம் நிற்காவிட்டால், புரட்சி என்பது மிகவும் சிரமமானதாக மாறிவிடும்.  மறுபுறம், புரட்சி அவர்களை பாதுகாக்கும் என்ற நம்பிக்கையுடனும், ஏதேனும் ஒரு கட்டத்தில் அவர்களுக்கு எதிராக அது திரும்பும் என்று எதிர்பார்க்காமலும், புரட்சியின் துவக்கத்தில் அவர்கள் இணைகிறார்கள்.  திடீரென்று அவர்களுக்கு எதிராக திரும்பும்போது, புரட்சிக்கெதிரான அவர்களின் பகைமை என்பது கசப்பானதாக மாறுகிறது.  குறிப்பாக, அவர்கள் ஏமாற்றப்பட்டுள்ளார்கள் என்பதில் இருந்து வரும் பகைமை மிகவும் கசப்பானதாக இருக்கும்.  இதனால், புரட்சியின் பாதையில் நிறைய கஷ்டங்களை சந்திக்க வேண்டியிருக்கும். 

குறிப்பாக ஏகாதிபத்திய பகைமையால் சுற்றி வளைக்கப்படும்.  ஏற்கனவே, இதனை சந்திக்கவேண்டிய சூழல் இருக்கிறது.  இதனிடையே, சமகால உலகமயமாக்கல் சகாப்தத்தில், எந்தவொரு தொழிலாளி-விவசாயி கூட்டணியும் உலகமயமாக்கலில் இருந்து துண்டித்துக்கொண்டு, அதிகார ஆதிக்கத்திற்கு உயரும்போது, பகைமையால் சுற்றி வளைக்கப்படுவது என்பது தவிர்க்க முடியாததாகிவிடும்.  ஒருவேளை, இந்த எல்லா கஷ்டங்களையும் தாண்டி, அனைத்து பகைமையையும், விமர்சனத்தையும் எதிர்த்து, வலுவான பலமான நடவடிக்கைகளால் அது தன்னை தக்க வைத்துக் கொண்டாலும், இந்த கஷ்டங்களையெல்லாம் எதிர்கொள்வதற்கான அத்தியாவசியமான தேவையாக ஒரு நிறுவனமயப்படுத்தப்பட்ட சர்வாதிகார ஆட்சியை உருவாக்கவேண்டிய நிர்ப்பந்தத்திற்கு ஆளாக வேண்டிய சூழல் ஏற்படும்.  இதனால் புரட்சியின் அடிப்படைத்தன்மை சிதைக்கப்பட்டுவிடும். 

வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதென்றால், ஜனநாயகப் புரட்சிக்கு தேவைப்படுகிற வர்க்கசக்திகளின் சமநிலையில் மாற்றம் ஏற்படுவதென்பது சோசலிசத்தை நோக்கிய பயணத்தில் மிக முக்கியமாக தேவையாக இருக்கிறது.  வெறுமனே நிர்ப்பந்தத்தின் மூலம் சோசலிசத்தை நோக்கி நகர முடியாது.  மாறாக, ஜனநாயகப் புரட்சியில் துணைநின்ற பணக்கார விவசாயிகளின் வலிமையில் குறைவு ஏற்பட்டாலும், புரட்சியில் ஈடுபட்ட அனைத்துப் பிரிவு விவசாயிகளின் பொருளாதார நிலைமைகள் முன்னேற்றமடையும் வகையிலான ஒரு செயல்முறையின்மூலம் இதனை அடையவேண்டும்.   

மக்களுக்குச் சொந்தமான, மக்களால் கட்டுப்படுத்த முடிகிற, கூட்டமைப்புகள்தான் இந்த இரண்டு நோக்கங்களையும் நிறைவேற்றும் வழிமுறைகளாகும்.  அதாவது, அவை மிகவும் பணகக்கார விவசாயிகளின் வலிமையை குறைக்கும்.  அதேநேரத்தில், இந்த கூட்டமைப்பு முறையில், உற்பத்திசக்திகள் வளர்ச்சியடைவதும் முன்னேற்றமடைவதும் நிகழ்வதன் காரணமாக, அனைத்துப் பிரிவு விவசாயிகளின் பொருளாதார நிலையும் முன்னேற்றமடையும்.  லெனின் குறிப்பிடுகிற, சோசலிசத்தை நோக்கிய மாற்றத்தில் பணக்கார விவசாயிகளின் மீதான தாக்கம் என்பது நிர்ப்பந்தத்தினால் ஏற்படுத்தப்படுவதாக எண்ணப்படாது.  மாறாக, சுயமேம்பாட்டிற்குத் தேவையான தூண்டுதலாக பார்க்கப்படும். 

சோசலிசத்தை நோக்கி முன்னேறுவதை எளிமைப்படுத்துவதற்காக,  தொழிலாளி-விவசாயி கூட்டணி தன்னுடைய குணாம்சத்தை மாற்றிக் கொண்டாலும்கூட, விவசாயிகளினுடைய எந்தப் பிரிவினரும், பணக்கார விவசாயிகள் உட்பட பகைமையாகி விடக்கூடாது என்பதில் மிகக்கவனமாக இருக்கவேண்டும்.  இல்லையென்றால், அதுவே கூட புரட்சியை பலவீனப்படுத்திவிடும்.  இந்த உண்மையை லெனினே கூட, தன் வாழ்நாளின் இறுதிக் கட்டத்தில் நன்கு அறிந்திருந்தார்.

இரண்டாவது தவறான தத்துவார்த்த புரிதல்

இந்த மிக முக்கியமான வாதத்தை மறுப்பதற்கு, இரண்டாவது தத்துவார்த்த ரீதியிலான தவறான கருத்து பயன்படுத்தப்படுகிறது.  அதற்குப் பதிலாக சோசலிசத்திற்கு மாறுகின்ற இடைப்பட்ட காலத்தில் எதிர்கொள்ளும் முரண்பாடுகளின் சக்திபற்றி இந்த கருத்து வாதிடுகிறது.  சந்தைக்கான உற்பத்தி என்பது உற்பத்தியாளர்களிடையே ஒரு வேறுபாட்டினை பிரிவினையை உருவாக்குகிறது.  இதனால் முதலாளித்துவம் தோன்றுவதற்கான போக்கு கீழிருந்து உருவாகிறது என்ற நம்பிக்கையினை அடிப்படையாகக் கொண்டு இந்த இரண்டாவது கருத்து அமைகிறது. 

சோசலிசத்திற்கு பகையான இந்த முதலாளித்துவப் போக்கினை கட்டுப்படுத்துவதற்காக முதலாளித்துவத்தின் அசல் கூறுகளான தனியார் சொத்து, மூலதனச் சேர்க்கை, சந்தை தீர்மானிக்கும் கூலியை பெறும் கூலித்தொழிலாளர்கள், தன்னார்வ பரிமாற்றங்கள், விலைஅமைப்பு முறைகள், போட்டிசந்தைகள் போன்றவை கட்டாயமாக ஒடுக்கப்படவேண்டும் என்று இந்த கருத்து வாதிடுகிறது.  இது தவறான கருத்தாகும்.  ஏனெனில், சந்தைக்கான எந்தவொரு உற்பத்தியும் சரக்குஉற்பத்தியே என்ற அடிப்படை தவறினை இது செய்கிறது. 

சரக்குஉற்பத்தி என்பது நிச்சயமாக உற்பத்தியாளர்களிடையே வேற்றுமையை உருவாக்கும். எனவே, சிறு உற்பத்தியாளர்களிடையே இருந்து முதலாளித்துவத்திற்கான போக்கு உதயமாகும் என்றெல்லாம் இந்த கருத்து வாதிடுகிறது.  ஆனால் சரக்கு உற்பத்தி என்பதேகூட சந்தைக்கான உற்பத்தியை மட்டும் குறிப்பதல்ல.  உதாரணத்திற்கு இந்தியாவில் ஆயிரம் ஆண்டுகளாக சந்தைக்கான உற்பத்தி நடைபெற்று வருகிறது.  ஆனால், கீழிருந்து முதலாளித்துவப் போக்கு என்பது இதுவரை கவனிக்கத்தக்க வகையில் எழவில்லை.  அப்படி ஒரு போக்கு எழுந்திருக்குமேயானால், ஐரோப்பாவிற்கு முன்னரே இந்தியாவில் முதலாளித்துவம் வந்திருக்க வேண்டும்.  காலனிய சுதந்திரத்துக்கு பின்னர்தான் இந்தியாவில் முதலாளித்துவம் தோன்றியது. 

சரக்கு உற்பத்தி என்பது சந்தைக்காக தயாரிக்கப்படும் அந்த பொருள்உற்பத்தி அதனுடைய உற்பத்தியாளருக்கு பயன்மதிப்பை தருகிறதா அல்லது பரிமாற்ற மதிப்பினை தருகிறதா என்பதன் அடிப்படையில் வகைப்படுத்தப்படுகிறது.  சரக்கு உற்பத்தியில் வாங்குபவர்களுக்கும் விற்பவர்களுக்கும் இடையிலான உறவு என்பது முற்றிலும் பொதுவானது.  தனிமனித உறவு சம்பந்தமானதல்ல.  இந்தியாவில் உள்ள எஜமான் வேலையாள் அமைப்பில் இருப்பதுபோன்று (இந்தியாவில் உள்ள சாதிகட்டமைப்பில் உயர்ஜாதியில் இருப்பவரிடம் தாழ்ந்தஜாதி என்று சொல்லப்படும் சாதியில் உள்ளவர்கள் வேலை செய்து கொடுத்துவிட்டு அவர்கள் தரும் கூலியை பெறும் முறை உள்ளது.  இதுவே எஜமான்–வேலையாள் உறவுமுறை) அல்லது இந்திய பஜார்களில் பொதுவாக பொருட்களை விற்பனை செய்யும்போது அன்றாட நிகழ்வுகளில் இருப்பது போன்றவற்றில் உற்பத்தியாளர்களிடையே வேற்றுமையை நிச்சயம் உருவாக்கும் என்பதோ அல்லது இதனால் கீழிருந்து சிறு உற்பத்தியாளர்களிடமிருந்து முதலாளித்துவத்தின் போக்கு உதயமாகும் என்பதோ இல்லை.  இந்த உற்பத்தியாளர்கள் கூலித் தொழிலாளர்களை வேலைக்கு அமர்த்தினால்கூட, இந்தியாவில் ஒரு ஸ்வீட்கடை வைத்திருக்கும் வியாபாரிக்கும் வேலையாளுக்கும் உள்ள உறவுமுறைதான் இருக்கும்.  இங்கு சரக்கு உற்பத்தியில் இருந்து முதலாளித்துவம் உதயமாகும் என்பதற்கான இடம் இல்லை. 

இருந்தபோதும், சந்தைக்காக தயாரிக்கப்படும் அனைத்துமே சரக்கு உற்பத்தியே என்ற நம்பிக்கையில் ஒரு முதலாளித்துவப் போக்கு உருவாகிறது.  குறிப்பாக, எங்கெல்லாம் கூலித்தொழிலாளர்கள் நியமிக்கப்படுகிறார்களோ அங்கெல்லாம் இது உருவாகும்.  சோசலிச நாடுகளில் சிறு நிறுவனங்கள் மற்றும் விளிம்பு நிலை நிறுவனங்களை ஒழுங்குபடுத்தாமல், கூட்டு அமைப்புகளை உருவாக்குகிறோம் என்ற பெயரில் அவற்றை ஒடுக்கியதன் காரணமாக, அவை காணாமல் போய், புரட்சியின் சமூக அடிப்படையில் பலவீனம் ஏற்பட்டது. புரட்சியின் அடிப்படையே ஆட்டம் கண்டது. இதற்கான சமீபத்திய உதாரணம்தான் சீனாவின் கலாச்சாரப் புரட்சி.  சீனாவின் கலாச்சார புரட்சியில், சிறு உற்பத்தியாளர்களை முதலாளித்துவத்தின் மூதாதையர்கள் என்ற வெளிப்படையான கருத்தின் அடிப்படையில், அவர்களை இல்லாமல் செய்தது என்பது,  அதாவது சிறு உற்பத்தித் துறையை அழித்தது என்பது, மிகவும் தவறான தத்துவார்த்த புரிதலுக்கான சமீபத்திய உதாரணமாகும். 

சோசலிச சமுதாயத்தில் செய்ய வேண்டியது

எனவே, சோசலிசத்தில் மட்டுமே மக்கள் கூட்டாக தங்களுடைய எதிர்காலத்தை தீர்மானிக்க முடியும்.  பொருளாதாரம் குறித்த எதிர்காலத்தையும் தீர்மானிக்க முடியும். அரசியல் தலையீட்டின் மூலம் மக்களை வறுமையிலிருந்து மீட்டெடுக்க முடியும் என்பதால், சிறு உற்பத்தியை பற்றி தவறாக வறட்டுத்தனமாக புரிந்துகொள்ளாமல், அதை அழிப்பதற்கு பதிலாக, பாதுகாப்பதன் மூலமாக மேலே குறிப்பிட்டுள்ளபடி வறுமையிலிருந்து மக்களை மீட்டெடுக்க முடியும்.  சிறு உற்பத்தியை பாதுகாத்து அதுவாக தானாக மேம்பாட்டிற்காக மாறுவதற்கு உதவினால் மட்டுமே சோசலிசத்தை அதன் அடிப்படையை பலப்படுத்த முடியும்.  அதற்கு இந்த இரண்டு தவறான தத்துவார்த்த புரிதல்களையும் திருத்தி சரிசெய்ய வேண்டும். 

***

(பிரபாத் பட்நாயக் அவர்கள் மேற்கூறிய கருத்தரங்கில் தனது கருத்துரையை தொடங்கும்போது, அவரது தலைமுறையில் இருந்தவர்களுக்கும், இருப்பவர்களுக்கும் தான்சானியாவின் அதிபர் ஜுலியஸ் நெய்ரே ஒரு கலங்கரை விளக்கமாக திகழ்ந்ததை நினைவுகூர்கிறார்.  மூன்றாம் உலக நாடுகளில், காலனியாதிக்கத்தை எதிர்த்து, அந்தந்த நாடுகளில், விடுதலைப் போராட்டத்தை தலைமைதாங்கி நடத்திய முக்கிய தலைவர்களான – இந்தியாவின் ஜவஹர்லால் நேரு, இந்தோனேசியாவின் சுகர்ணோ, கானா குடியரசின் வாமே க்ரூமேன், காங்கோ குடியரசின் பேட்ரிஸ் லுமும்பா, மற்றும் கென்யாவின் ஜோமோ கென்யாட்டா ஆகியோரின் பட்டியலில் ஜுலியஸ் நெய்ரே மிகவும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்தவர்கள் என்று குறிப்பிடுகிறார்.)

வெங்கடேஷ் ஆத்ரேயா

முதலாளித்துவ அமைப்பிற்கு முந்தைய சமூகங்களில் பொதுவாக கூலி உழைப்பு என்பது கிடையாது. எனவே பகிரங்கமாக வேலை தேடித் திரியும் வேலையில்லா பட்டாளங்களும் கிடை யாது. இதன் பொருள் அச்சமூகங்களில் மனித உழைப்பு என்ற உற்பத்திக்கான வளம் முழுமை யாக பயன்பட்டது என்பதல்ல. அவரவர்கள் சுய தொழில் செய்துவந்த நிலையில் லாப வேட்டை யாலும் போட்டியாலும் உந்தப்படாத சூழலில் உழைக்கும் அளவும் நேரமும் பல்வேறு தொழில் களுக்கு இடையேயும் பருவங்கள் சார்ந்தும் வேறு பல காரணங்களாலும் சமூகத்தில் ஒரே சீராக இருந்ததில்லை. உற்பத்தி சக்திகளின் அளவு குறை வாகவும்  அவற்றின் வளர்ச்சி மெதுவானதாகவும் இருந்த அச்சமூகங்களில் சராசரி உழைப்பு நேர மும் குறைவாக இருந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. குடும்பங்கள் தம்மை மறு உற்பத்தி செய்து கொள் வதற்கு தங்கள் உழைப்பை அதிகம் செலுத்த வேண்டிய நிர்ப்பந்தத்தில் இருந்தனர். (விதிவிலக்கு சுரண்டும் வர்க்கத்தினர் – பிறர் உழைப்பில் சுகபோக மாக வாழ்ந்துவந்த எஜமானர்களும் நிலப்பிரபுக் களும் அரச குடும்பங்களும் அவர்களது அடிவருடி களும்) 

முதலாளித்துவத்திற்கு முந்தைய சமூகங்களில் உழைப்போர் ஒருபுறம் கடுமையாக சுரண்டப் பட்டாலும் அவர்களது உழைப்பு நேரத்தின் மீதும் உழைப்பு சக்தியின் மீதும் அவர்களுக்கு முழு உரிமை மறுக்கப்பட்ட போதிலும் அவர் களுக்கான அடிப்படை ஜீவாதார உத்தரவாதங் கள் இருந்தன. இவை இன்றைய நிலையில் இருந்து காணும்பொழுது மிகத் தாழ்வான வாழ்க்கை நிலையைத்தான் தந்தன என்றாலும், முதலாளித்துவத்திற்கு முந்தைய காலங்களில் உழைக்கும் மக்கள் அடிமைகளாகவோ, விவசாயி கள் உள்ளிட்ட சிறு உற்பத்தியாளர்களாகவோ இருந்தமையால் பகிரங்கமாக வேலை தேடித் திரியும் காட்சிகள் இல்லை. வறட்சி உள்ளிட்ட இயற்கை சீற்ற தாக்குதல்கள் அவர்களை புலம் பெயரச் செய்ததுண்டு.  ஆனால் வேலையில்லா பட்டாளம் என்ற ஒரு சமூக நிகழ்வு அச்சமூகங் களில் இல்லை.  முதலாளித்துவத்தை நோக்கி நிலப்பிரபுத்துவ சமூகம் வேகமாக மாறிய காலத்தில்தான், உற்பத்திக்கருவிகளில் இருந்து அன்னியப்படுத்தப்பட்ட, பலவந்தமாக பிரிக்கப் பட்ட இத்தகைய பட்டாளங்கள் சமூகத்தின் அன்றாட காட்சிகளாக மாறத் துவங்குகின்றன.

வேலையின்மை

முதலாளித்துவ பொருளாதார வளர்ச்சியில் பெரும்பகுதி உழைப்பாளிகள் கூலி தொழிலாளி களாக மாறுவதும், முதலாளிகளிடம் வேலைக்கு சேருவதும் இயல்பான நிகழ்வாக தோன்றுகிறது. முதலாளித்துவ அமைப்பில்தான் முதல்முதலாக பெருமளவில் மனிதர்கள் வேலை தேடி அலைவ தும், வேலை கிடைக்காமல் தவிப்பதும் நிகழ் கிறது. இதனை இங்கு ஏன் சொல்கிறோம் என்றால் இந்தியா இன்னமும் முழு முதலாளித் துவத்தை நோக்கி பயணித்துக்கொண்டிருக்கும் சமூகம் என்பதை நினைவுபடுத்தவேண்டியுள்ளது. எனவே, இங்கு பகிரங்கமான வேலையில்லா பட்டாளங்கள் ஒருபக்கம் வேகமாக வளர்ந்து கொண்டிருந்தாலும், மறுபுறம் சுயவேலை செய்வோர் மத்தியில் தங்கள் உழைப்பை முழுமை யாக பயன்படுத்திக்கொள்ளும் வாய்ப்புகளும் குறைந்து வருகின்றன. ஆனால் இவையெல்லாம் வேலையின்மை கணக்கில் வருவதில்லை. அதே சமயம், வேலைவாய்ப்பு மறுக்கப்பட்டோர்க்கு சமூகப் பாதுகாப்பு அற்ற நமது நாட்டில், ஏழை கள் ஏதாவது வகையில் உழைப்பை செலுத்திக் கொண்டேயிருந்தால்தான் வயிற்றை கழுவிக் கொள்ள முடியும். இதன் பொருள், பலரும் ஏதாவது ஒரு வேலையில் ஈடுபடவேண்டிய கட்டாயத்தில் இருப்பார்கள். இவர்களின் வரு மானம் மிகவும் சொற்பமாக இருந்தாலும் இவர் கள் வேலையில்லாதோர் கணக்கில் வரமாட்டார் கள். இவற்றை எல்லாம் மனதில் நிறுத்திக் கொண்டு இன்று இந்தியா  எதிர்கொள்ளும் வேலை யின்மை பிரச்சினையை பரிசீலிப்போம்.

வேலையின்மை அன்றும் இன்றும்

நாடு விடுதலை பெற்ற காலத்தில் சோவியத் ஒன்றியத்தின் (1928-1940) கால மகத்தான வளர்ச்சியும் மேலை நாடுகள் எதிர்கொண்ட (1929-1939) கால நீண்ட பொருளாதார பெரும் வீழ்ச்சியும் பொருளாதார வளர்ச்சியில் அரசாங் கம் மையப்பங்கு ஆற்ற வேண்டும் என்பதையும், மையப்படுத்தப்பட்ட  திட்டமிடுதல் அவசியம் என்பதையும், சுதந்திர இந்தியாவின் ஆளும் வர்க்கத்திற்கு உணர்த்தியிருந்தன. 1950 – 1966 காலத்தில் மூன்று ஐந்தாண்டு திட்டங்கள் அமலாக்கப்பட்டன. கணிசமான அளவில் தொழில் துறை, கட்டமைப்பு துறை, நிதித் துறை, கல்வி, ஆரோக்கியம் உள்ளிட்ட மனிதவளத் துறை சார்ந்த முதலீடுகளை பொதுத்துறை மூலம் அரசாங்கம் மேற்கொண்டது. பொதுத் துறை முதலீடுகள், இறக்குமதிக்குப் பதில் உள்நாட்டில் உற்பத்தி, குறுகிய வரம்புகளுக்குட்பட்ட நிலச் சீர்திருத்தம் ஆகிய நடவடிக்கைகள் உள்நாட்டு சந்தையை விரிவடையச்செய்தன. 1900-1950  கால ஐம்பது ஆண்டு தேக்க நிலையில் இருந்து இந்திய பொருளாதாரம் ஆண்டுக்கு 4ரூ என்ற வேகத்தில் வளர்ந்தது. நகர்ப்புறங்களில் விவசாயம் அல்லாத துறைகளில் வேலை வாய்ப்புகள் வேகமாக வளர்ந்தன. மூன்றாம் ஐந்தாண்டு திட்ட காலத்தில் (1961 – 66) ஆலைத்துறை வேலை வாய்ப்பு ஆண்டுக்கு கிட்டத் தட்ட 6ரூ என்ற வேகத்தில் வளர்ந்தது.  நிலச்சீர் திருத்தம் கிராமப்புறங்களில் நிலப்பிரபுக்கள் கிடப்பில் போட்டிருந்த நிலங்களை சாகுபடிக்கு கொண்டு வர உதவியது. பொதுத்துறை முதலீடு கள் மூலம் பாசனமும் மின்சார உற்பத்தியும் அதிகரித்ததால் ஒரு பகுதி நிலங்களில் இரண்டு, மூன்று போக சாகுபடி சாத்தியமாயிற்று. 1960 களின் நடுப்பகுதியில் இருந்து திட்டமிடுதல் நெருக்கடிக்கு உள்ளாகிய போதிலும், அரசின் முதலீட்டு முடக்கத்தால் தொழில் வளர்ச்சி பாதிக்கப்பட்ட போதிலும், பசுமை புரட்சி மூலம் 1966 முதல் 1980கள் வரை விவசாயத்தில் வேலை வாய்ப்புகள் அதிகரித்தன. அரசின் ஒருங்கிணைந்த ஊரக வளர்ச்சி திட்டமும் (ஐ ஆர் டி பி – IRDP) வேலை வாய்ப்புகளை கூட்டியது. ஆனால் துல்லியமான ஆய்வுகளின் அடிப்படையிலான  வேலை வாய்ப்பு கள் மற்றும் வேலையின்மை பற்றிய தரவுகள் சேகரிக்கப்படும் முயற்சி 1970களில்தான் துவங்கி யது.

தேசிய மாதிரி ஆய்வு அமைப்பு (NSSO – National Sample Survey Organization) 1972-73 ஆம் ஆண்டில் வேலை வேலை யின்மை பற்றிய நாடு தழுவிய ஆய்வை முதல் முறையாக நடத்தியது. அதன்பின் ஒவ்வொரு ஐந்தாண்டு காலத்திற்குப்பின் இத்தகைய ஆய்வு கள் தொடர்ந்து மேற்கொண்டு வரப்பட்டுள்ளன. இவ்வாறு 1972-73, 1977-78, 1983, 1987-88, 1993-94, 1999-2000, 2004-05, 2009-10 ஆகிய ஆண்டுகளில் ஆய்வுகள் நடத்தப்பட்டன. 2009-10 வறட்சி ஆண்டு என்ற காரணத்தை கூறி அன்றைய திட்டக்குழு 2011-12 ஆண்டில் மீண்டும் ஆய்வு நடத்தியது. இந்த ஆய்வுகள் அனைத்தும் பொதுவாக சிறப்பாக செய்யப்பட்டன. இவற்றில் கிடைத்த புள்ளி விவரங் கள், அவை மீதான கருத்தாழமிக்க ஆய்வுகள் அடங்கிய அறிக்கைகள் ஒவ்வொரு ஆய்வுக்குப் பின்பும் தயார் செய்யப்பட்டு அச்சடிக்கப்பட்ட வடிவிலும் கூடுதலாக அண்மை ஆண்டுகளில் இணைய தளம் வாயிலாகவும் வெளியிடப் பட்டன. வேலையின்மை பற்றியஇந்த வெளிப் படையான அணுகுமுறையை மோடி தலைமை யிலான பாஜக அரசு பின்பற்ற வில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. தொடர்ந்து வெளிவந்துள்ள இவ்வறிக்கைகள் தாராளமய காலத்தில் வேலை வாய்ப்ப்புகள் முன்பைவிட குறைவான வேகத்தில் தான் அதிகரித்துள்ளன என்பதையும் வேலை யின்மை பிரச்சினை இக்கால கட்டத்தில் அதிகரித் துள்ளது என்பதையும் காட்டு கின்றன.

2011-12க்குப்பின் 2016-17இல் அடுத்த ஆய்வு நடந்திருக்க வேண்டும். ஆனால் பாஜக அரசு ஆய்வை நடத்தவில்லை. அந்த ஆண்டில் நவம்பர் மாதம் எட்டாம் நாள் பணமதிப்பிழப்பு நடவடிக்கையை மோடி பிரகடனம் செய்தார். அதற்குப் பிறகு பணமதிப்பிழப்பு சூறாவளி ஒருபுறமும், அதன் மோசமான விளைவுகளை மறைக்க முயலும் மோடி அரசின் பிரச்சார சூறாவளி மறுபக்கமும் மக்களை தாக்கின. பல கேள்விகள் எழுப்பப்பட்டபின் 2017-18 ஆண்டில் ஆய்வு மேற்கொள்ளப்பட்டது. களஆய்வு முடிந்து அறிக்கையும் தயாராகி விட்டது. டிசம்பர் 2018 இல் தேசிய புள்ளியியல் ஆணையம் அறிக்கையை ஏற்று ஒப்புதலும் அளித்துவிட்டது. ஆனால் மோடி அரசு அறிக்கையை வெளியிடா மல் இன்றுவரை இழுத்தடித்துவருகிறது. இதற்கு ஒரு முக்கிய காரணம் 2017-18க்கான ஆய்வு அறிக்கை வேலையின்மை விகிதம் கணிசமாக உயர்ந்துள்ளதை படம் பிடித்துக்காட்டுகிறது என்பதாகும். தாராளமய கொள்கைகள் மட்டு மின்றி, மத்திய அரசின் பணமதிப்பிழப்பு நடவடிக் கையும், குழப்பம் நிறைந்த ஜி எஸ் டி அமலாக்க மும் வேலையின்மை பிரச்சினையை தீவிரப்படுத்தி யுள்ளன என்பதை ஆய்வின் தரவுகள் உறுதி செய்கின்றன.

வேலையின்மை புள்ளிவிவரங்கள்: சிறு விளக்கம்

வேலையின்மை பிரச்சினையின் இன்றைய அளவு மற்றும் தன்மை ஆகியவற்றுக்குள் செல்வ தற்கு முன், வேலையின்மையை கணக்கிடுவதில் உள்ள சில நுட்பமான அம்சங்கள் பற்றி பார்ப் போம். முதலில், உழைப்பு படை என்பதன் இலக்கணத்தை நாம் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். நாட்டில் உள்ள அனைவரும் உழைப்புப் படை யில் இல்லை. குழந்தைகள், மிக அதிக வயதில் உள்ளவர்கள், பல காரணங்களால் வேலை செய்ய இயலாத நிலையில் உள்ளோர், படித்துக் கொண்டிருப் பவர்கள் என்று மொத்த மக்கள் தொகையில் ஒரு குறிப்பிடத்தக்க விகிதத்தினர் பொருளாதார உற்பத்தி சார்ந்த வேலை செய்வதும் இல்லை; அத்தகைய வேலை தேடுவதும் இல்லை. இவர் களை உழைப்பு படைக்கு அப்பால் உள்ளவர்கள் என்று அழைக்கிறோம். இவர்களில் ஒரு கணி சமான பகுதியினர் வீட்டு வேலைகளில், குடும்ப உறுப்பினர்களின் தேவைகளை நிறைவு செய்வ தில் கடுமையாக உழைக்கும் பெண்கள் ஆவர். இவர்களின் உழைப்பு இன்றியமையாதது என்றா லும், இவ்வித உழைப்பு அதிகாரபூர்வ புள்ளிவி வரக் கணக்குகளில் தேச உற்பத்திசார் உழைப் பாக கருதப்படுவதில்லை. இந்த உழைப்பை மட்டுமே செலுத்துவோர் உழைப்பு படை என்ற கணக்கில் வருவதில்லை. மற்றொரு முக்கிய பகுதி பல்வேறு நிலை படிப்புகளில் உள்ள மாணவ மாணவியர் ஆவர்.

வேலையில் இருப்போர், வேலை தேடிக் கொண்டிருப்பவர்கள் என்ற இரண்டு வகையினர் சேர்ந்ததுதான் உழைப்பு படை. இதில் வேலையில் உள்ளவர்கள் வேலைப்படை யில் உள்ளனர். உதாரணமாக, கடந்த ஒரு ஆண்டை கால வரம்பாக வைத்து  1,000 பேரிடம் கணக்கு எடுக்கிறோம் என்று வைத்துக்கொள்வோம். அவ்வாறு கணக்கெடுக் கப்படும்பொழுது 600 பேர் கடந்த ஒரு ஆண்டில் சில நாட்களாவது ஏதோ ஒரு பணியில் – சுய தொழில் அல்லது கூலி/சம்பள உழைப்பு – ஈடுபட்டிருக்கலாம். மேலும் ஒரு சிலர் – 25 பேர் என்று எடுத்துக்காட்டுக்காக கொள்வோம் – கடந்த ஒரு ஆண்டில் வேலை தேடியும் வேலை கிடைக்காதவர்களாக இருக்கலாம். ஆக உழைப்பு படையின் எண்ணிக்கை 625. மீதி 375 (1000 – 625 = 375) பேர் குழந்தைகளாகவோ படித்துக் கொண்டிருப் பவர்களாகவோ மிகவும் முதியோர் அல்லது வேறு காரணங்களுக்காக உழைக்கும் நிலையில் இல்லாதவர்களாகவோ இருக்கலாம். இவர்கள் உழைப்பு படையில் இல்லாதவர்கள். இந்த உதாரணத்தில் வேலையின்மை விகிதம் = வேலை கிடைக்காதவர்கள் / மொத்த வேலைப் படை =  25 / 625 அல்லது 1/25, அதாவது 4%.

வேலையின்மை விகிதத்தை கணக்கிடும் பொழுது என்ன கால வரம்பை வைத்து ஒருவர் வேலை யில்லாதோர்  பட்டியலில் இடம் பெறுகிறார் என்பது ஒரு முக்கிய கேள்வி. ஒருவர் மூன்று மாதங்களுக்கு முன்பு ஏதோ ஒரு வேலையில் (சுய வேலை, கூலி/சம்பள வேலை) இருந்திருக்கலாம். ஆனால் கடந்த ஒருவாரம் அவருக்கு எங்கும் வேலை கிடைக்காமல் இருந்திருக்கலாம். கடந்த ஒரு ஆண்டை வரம்பாக வைத்துக்கொண்டால், இந்த நபர் வேலையில்லாதோர் பட்டியலில் இடம் பெற மாட்டார். கடந்த ஒருவாரம்தான் காலவரம்பு என்றால், இந்த நபர் வேலையில்லாதோர் பட்டியலில் இடம் பெறுவார். 

நமது நாட்டில் வேலையில் இல்லை; எனவே வருமானம் இல்லை என்றால் சாப்பாட்டுக்கு வழியில்லை என்பதுதான் பெரும்பகுதி மக்களின் நிலைமை. இதற்கு விதிவிலக்கு செல்வந்தர்கள் மட்டுமே. தமது செல்வம் மூலம் கிடைக்கும் வருமானத்தில் வேலை செய்யாமலே அவர்கள் வசதியாக வாழ முடியும். ஒரு ஆண்டு என்பதை கால வரம்பு என்று கொண்டால் உழைப்பு படையில்  மிகச்சிலரே வேலைஇல்லாதோர் பட்டியலில் இடம் பெறுவர். மற்றவர்கள் ஏதோ ஒரு கூலி / சம்பள வேலையில் அல்லது சொந்த விவசாயம், வர்த்தகம், தொழில் வேலைகளில் இருப்பார்கள். இவை எதுவும் கிடைக்காத நிலை யில், ஏதோ ஒரு சுய வேலையை உருவாக்கிக் கொண்டு வாழ்வாதாரத்தை தேடிக் கொண்டிருப் பார்கள். மிகச் சிலர்தான் வருடம் முழுவதும் வேலை தேடியும் கிடைக்காமல் இருப்பவர்களாக கணக்கில் வருவர்.

கடந்த ஒரு ஆண்டை கால வரம்பாக வைத்து ஒருவர் வேலையில் இருந்தார்; அல்லது இல்லை என்று முடிவுசெய்வதை  மாமூல் வேலை நிலை (usual status – US) என்று அழைப்பது வழக்கம். இதன்படி மேலே கொடுக்கப்பட்ட உதாரணத் தில் மாமூல் நிலை அடிப்படையில் வேலையின்மை விகிதம் 4ரூ. இதற்குப்பதில், “கடந்த ஒருவாரத்தில் நீங்கள் ஏதேனும் வேலை செய்தீர்களா?” என்று கேட்டு விவரம் சேகரிக்கலாம்.  கடந்த ஒருவார மாக வேலையில் இருந்ததாக நிர்ணயிக்கப்படும்  நபர்களின் எண்ணிக்கையையும், “கடந்த ஒருவார மாக வேலை தேடிக்கொண்டிருந்தேன், ஆனால் எந்த வேலையும் கிடைக்கவில்லை”  என்று சொல்லுகின்ற நபர்களின் எண்ணிக்கையையும் கூட்டினால் கிடைக்கும் எண்ணிக்கை நடப்பு வாராந்தர நிலை அடிப்படை யில் மொத்த வேலைப் படையாகும். கடந்த வாரத்தில் வேலைகிடைக்காதோரின் எண்ணிக் கையை வாராந்தர நிலை அடிப்படையிலான மொத்த வேலைப்படையின் எண்ணிக்கையால் வகுத்தால் கிடைப்பது ஊறுளு வேலையின்மை விகிதம் பொதுவாக, ஊறுளு வேலையின்மை விகிதம்  மாமூல் நிலை வேலையின்மை விகிதத்தை விட அதிகமாகவே இருக்கும். எடுத்துக்காட்டாக, 1,000 நபர்களிடம் கடந்த ஏழு நாட்களில் ஏதேனும் வேலையில் இருந்தீர்களா என்று கேட்டால் 550 நபர்கள் வேலையிலும் 50 நபர்கள் வேலை இல்லாமலும் மீதம் 400 பேர் உழைப்பு படைக்கு வெளியேயும்  இருக்க வாய்ப்பு உண்டு. இந்த நிலையில், ஊறுளு வேலை  விகிதம் 50/ (550 + 50) = 50/600 = 1/12 அல்லது 8.33%

வேலையின்மை விகிதம் நகரம்/கிராமம், பாலினம், வயது, கல்வித்தகுதி ஆகியவற்றின் அடிப்படை யில் வேறுபடும். பொதுவாக இளைஞர்கள் மத்தி யிலும் கல்வி பெற்றவர் மத்தியிலும் வேலையின்மை விகிதம் சராசரியை விட அதிகமாக இருக்கும்.

இப்பொதுவான அறிமுகத்துடன் தற்சமயம் நிலவுகின்ற வேலையின்மை விவரங்களை பரிசீலிப் போம்.

முழுப் பூசணிக்காயை சோற்றில் மறைக்கும் முயற்சி

2017-18க்கான உழைப்பு படை பற்றிய அறிக்கையை வெளியிடாமல் மத்திய அரசு காலம் தாழ்த்து கிறது என்பதை ஏற்கெனவே நாம் குறிப்பிட் டோம். இந்த தாமதமும் தேசிய புள்ளியியல் ஆணையத்தின் பொறுப்பு தலைவர் திரு பி.சி.  மோகனன் அவர்களும் அதன் உறுப்பினர் தில்லி பல்கலைக்கழக பேராசிரியர் ஜே. வி. மீனாட்சி அவர்களும் அந்த ஆணையத்தில் இருந்து தமது பதவிகளை ராஜினாமா செய்து வெளியே வந்த தற்கு ஒரு முக்கிய காரணம். இதுபற்றி திரு மோகனன் அவர்கள் அண்மையில் விளக்கி யுள்ளார். இந்த ஆய்வு அறிக்கையை அரசு வெளியிட மறுத்தாலும் பிசினஸ் ஸ்டான்டார்ட் என்ற ஆங்கில நாளிதழ் ஜனவரி மாத இறுதியில் அறிக்கையின் முக்கிய விவரங்கள் சிலவற்றை வெளியிட்டது.  இதன்படி, 1977-78 இல் இருந்து  2011-12 வரை 2% இல் இருந்து 2.5ரூ க்குள்ளேயே இருந்த மாமூல் வேலையின்மை விகிதம் 2017-18 இல் ஏறத்தாழ மூன்று மடங்கு அதிகரித்து 6.1 % ஆக இருந்தது. நாற்பத்தி ஐந்து ஆண்டுகளில் மிகவும் அதிகமான அளவிற்கு, பல மடங்கு வேலையின்மை விகிததம் உயர்ந்துள்ளது. பாஜக அரசிற்கே என்ற விவரத்தை மறைக்கவே  எனவே தான்அரசு இதுவரை அறிக்கை வெளிவராமல் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறது. ஆனால் விவரங் கள் எப்படியும் வெளியே வந்துவிட்டன. இப்பொழுது தனது தேர்தல் பிரச்சாரத்தில் வேலை வாய்ப்பு பற்றி தப்பி தவறிக்கூட பாஜக பேசுவதில்லை. இந்த அறிக்கை மட்டுமல்ல. இதே காலத்தில் வெளிவந்துள்ள இரு தனியார் துறை ஆய்வுகளும் கிட்டத்தட்ட இதே மாதிரியான தகவல்களை கூறுகின்றன. ஊஆஐநு என்ற தனியார் நிறுவனம் – ‘Centre for Monitoring the Indian Economy’, அதாவது, “இந்திய பொருளாதாரத்தை கண் காணிக்கும் மையம்”, 2017 ஜனவரி முதல் ஏப்ரல் வரையிலான காலத்தில் பணமதிப்பிழப்பு பிரச் சினையின் கடும் தாக்குதலால் 15 லட்சம் வேலை கள் இழக்கப்பட்டன என்று தெரிவித்தது. பின்னர், 2017 டிசம்பர் முதல் 2018 நவம்பர் வரையிலான காலத்தில் ஒரு கோடியே பத்து லட்சம் வேலைகள் காணாமல் போய்விட்டன என்று தெரிவித்துள்ளது. இந்த அமைப்பின் ஆய்வுகள்  2018 மே மாதம் வேலையின்மை விகிதம் 5.14ர% ஆக இருந்தது என்றும்  ஏப்ரல் 2019இல் 7.60% ஆக அதிகரித்துள்ளது என்றும் கூறு கின்றன. இதேபோல் பெங்களூரில் உள்ள  அஜிம் ப்ரேம்ஜி பல்கலைக்கழகம் தனது ஆய்வு ஒன்றில் நவம்பர் 2016 முதல் 2018 முடிய 50 லட்சம் வேலை கள் இழக்கப்பட்டுள்ளன என்றும் இதற்கு ஒரு முக்கிய காரணம் பணமதிப்பிழப்பு நடவடிக்கை என்றும் குறிப்பிடுகிறது. ஏற்கெனவே, மத்திய அரசின் உழைப்பு வாரியம் – லேபர் ப்யூரோ – தனது செப்டம்பர் 2016 அறிக்கை யில் மாமூல் வேலையின்மை விகிதம் 5% ஐ எட்டி விட்டது என்று பதிவிட்டது. அதன்பின் லேபர் ப்யூரோ அறிக்கைகளும் வெளிவரவில்லை. இது தற்செயலான நிகழ்வு அல்ல என்றே கருதவேண்டி யுள்ளது. பணமதிப்பிழப்பு, அதன்பின் வந்த ஜிஎஸ்டி குளறுபடி இவற்றால் பொருளாதாரம் சிதைவுற்றுள்ள நிலையில் புள்ளிவிவரங்களை வெளியிடுவதே ஆபத்து என்று மோடி அரசு கருதுகிறது. தேசிய குற்றப்பதிவேட்டு வாரியமும் மூன்று ஆண்டுகளாக அறிக்கை களை வெளியிடவில்லை. மோடி அரசின் கீழ் ரிசர்வ் வங்கி, மத்திய புலனாய்வு நிறுவனம், வருமான வரித்துறை, அமலாக்கத்துறை போன்ற பல நிறுவனங்கள் சிதைக்கப்பட்டு வருவதைப் போல், மத்திய புள்ளியியல் அமைப்புகளும் பாதிக்கப்பட்டுள்ளன. பொருளாதார வளர்ச்சி தொடர்பாக அரசு தரும் விவரங்கள் நமபகத்தன் மையை இழந்துள்ளன.  வேலையின்மை பிரச் சினையில் அரசுக்கு ஆதரவான விவரங்களை வெளியிடுவதற்கு அரசால் முடியவில்லை. முத்ரா திட்டம் பற்றிய உண்மை விவரங்கள் வெளிவந்த பிறகு பெருமளவில் வேலை உருவாக்கம் நிகழ்ந் துள்ளதான கதையாடலுக்கு அதுவும் கைகொடுக்க வில்லை.

அரசு மறைத்த அறிக்கை தரும் செய்திகள்

மோடி அரசால் இன்றுவரை மறைக்கப்பட் டுள்ள 2017-18க்கான உழைப்பு படை பற்றிய அறிக்கை பல முக்கிய விவரங்களை நமக்கு தருகிறது. இதன் ஒரு முக்கிய அம்சத்துடன் தொடங்கலாம். 2011-12 முதல் 2017-18  வரையிலான ஆறு ஆண்டுகளில் வேலைப்படையில் உள்ளவர் களின் எண்ணிக்கையே குறைந்துள்ளது. 2011-12 இல் நகரப்பகுதியில் 8.915 கோடி நபர்களும் கிராமங்களில்21.488 கோடி நபர்களும் ஆக மொத்தம் 30.4 கோடி மக்கள் வேலைப்படையில் இருந்தனர்.  2017-18 இல் நகரப்புறங்களில் 8.492 கோடி நபர்களும்  கிராமங்களில்  20.10 கோடி நபர்களும் என மொத்தமாக 28.6 கோடி நபர்கள் தான் வேலைப்படையில் இருந்தனர்.  அதாவது, மக்கள் தொகை இக்காலத்தில் பெருகியிருந்தா லும் வேலையில் இருப்போர் எண்ணிக்கை சுருங்கி விட்டது. கடும் வேலைப்பஞ்சம் நாட்டில் உருவாகியுள்ளது. ஏற்கெனவே 1983, 1993-94, 2011-12 ஆகிய ஆண்டுகளில் நடத்தப்பட்ட என் எஸ் எஸ் ஆய்வுகளில் இருந்து தாராளமய கால கட்டத்தில் வேலை வாய்ப்புகள் அதிகரிக்கவில்லை என்ற செய்தி நமக்கு கிடைக்கிறது. ஆனால், மோடி அரசின் பணமதிப்பிழப்பு மற்றும் ஜிஎஸ்டி நடவடிக்கைகள் தாராளமய கொள்கைகளோடு கூடுதல் தாக்குதல்களாக – பெரும் தாக்குதல்களாக வேலை வாய்ப்பை அழித்தொழிப்பதில் பங்களித் துள்ளன. நாடு பாய்ச்சல் வேகத்தில் பொருளா தார வளர்ச்சியை தனது ஆட்சியில் சாதித்து வருவதாக தம்பட்டம் அடித்துவந்த பிரதமரும் ஆளும் கட்சியினரும், இதேகாலத்தில்  வேலை யில் உள்ளோர் எண்ணிக்கையே குறைந்துள்ளது என்ற செய்தியை மூடிமறைக்க கடும் முயற்சி செய்தனர். அதையெல்லாம் தகர்த்து இப்பொழுது இந்த அறிக்கை உண்மையை வெளிச்சத்திற்கு கொண்டு வந்துள்ளது.

அடுத்து, வேலைவீழ்ச்சி பெரும் அளவிற்கு வேளாண் துறையை  பாதித்துள்ளது. கிராமங் களில் கடந்த ஆறு ஆண்டுகளில் விவசாயத்தில் வேலை செய்யும் (உழைக்கும் வயதில் உள்ள) ஆண்களின் சதவிகிதம் 48 இல் இருந்து  40 ஆக குறைந்துள்ளது. ஆனால் பிற துறைகளில் வேலை கள் அதிகம் உருவாகவில்லை. இதன் விளைவாக வேலையில் இல்லாத ஆண்களின் சதவிகிதம் 20 இல் இருந்து  28 ஆக அதிகரித்துள்ளது. வேலை யில் இல்லாதவர்கள் சதவிகிதம் கிராமப்புற பெண்கள் மத்தியில் 50 இல் இருந்து 76 ஆக உயர்ந்துள்ளது. வேலையின்மை பிரச்சினை கிராமப்புற பெண்களை மிகவும் கடுமையாக பாதித்துள்ளது. கிராமப்புறங்களில் வேலைப் படையில் உள்ள பெண்களின் எண்ணிக்கை 2011-12 இல் 9.39 கோடியாக இருந்தது. 2017-18 இல் இது 6.48 கோடியாக, ஏறத்தாழ 3 கோடி குறைந் துள்ளது. கிராமப்புறங்களில் வேலைப்படையில் உள்ள ஆண்களின் எண்ணிக்கையும் 21.5 கோடியி லிருந்து 20.1 கோடியாக, 1.4 கோடி குறைந்துள்ளது.

வேளாண் நெருக்கடியின் இன்னொரு பரி மாணம் இது. வேலையின்மை பிரச்சினையும் வேளாண் நெருக்கடியும் ஒன்றோடு ஒன்று தொடர்புடையவை என்பதையும் நாம் காணமுடி கிறது. குறிப்பாக, கிராமங்களில் கூலி வேலை செய்யும் ஆண்களின் எண்ணிக்கை 2011-12 இல் 7 கோடியே 63 லட்சமாக இருந்தது. இது    2017-18 இல் 5 கோடியே 67 லட்சமாக சரிந்துவிட்டது. கிராமப்புற பெண்களில் கூலி வேலை செய்தவர் கள் 2011-12 இல் 3 கோடியே 30 லட்சம். 2017-18 இல் இது 2 கோடியே 6 லட்சமாக, 1 கோடியே 24 லட்சம்  சரிந்து விட்டது. மொத்தத்தில், ஊரகப் பகுதிகளில் மோடி அரசின் ஆட்சிக் காலத்தில் வேலையின்மை பிரச்சினை மிகவும் கடுமையாக ஆக்கப்பட்டு இருக்கிறது.

அதிகரித்துவரும் வேலை இன்மை விகிதம்

அடுத்தடுத்து 1970களின் பிற்பகுதியில் இருந்து ஐந்தாண்டுக்கு ஒருமுறை வெளிவந்துள்ள என் எஸ் எஸ்ஒ- வின் அனைத்து அறிக்கைகளிலும் 2011-12 அறிக்கை வரை மாமூல் வேலையின்மை விகிதம் 2% லிருந்து 2.5% ஐ தாண்டவில்லை. ஆனால் முதன்முறையாக, 2017-18 ஆய்வறிக்கை மாமூல் வேலையின்மை விகிதம் 6.1% என்று ஆகியுள்ளது என சுட்டிக்காட்டுகிறது. இதுவே வேலையின்மை யின் கடுமையை குறைத்துக் காட்டுவதாகும். ஏனெனில், உழைப்புப் படையில் சரிபாதி பேர் சுய வேலையில் உள்ளவர்கள் என்பதால் அவர்கள் மத்தியில் பகுதி நேரம் வேலையில்லா நேரமாக இருக்கும் வாய்ப்பு கணிசமானது. பகிரங்க வேலை யின்மையைத்தான் நமது புள்ளிவிவரங்கள் வெளிக் கொணர்கின்றன. எனினும், கடந்த காலத்துடன் ஒப்பிடும் பொழுது இந்த கணக்கின்படியான வேலையின்மை விகிதம் மூன்று மடங்கு ஆகி யுள்ளது என்பது முக்கியமான செய்தி. மாமூல் நிலை வேலையின்மை விகிதத்திற்கு கடந்த ஒரு ஆண்டை கணக்கில் கொள்கிறோம்.  கடந்த ஏழு நாட்களை வைத்தும் வேலையின்மை கணக்கிடப் படுகிறது என்பதை நாம் ஏற்கெனவே குறிப்பிட் டோம். இதில் கிடைப்பது நடப்பு வாராந்தர அடிப்படையிலான வேலையின்மை விகிதம் – CWS (Current Weekly Status) வேலையின்மை விகிதம் என்று இது அழைக்கப்படுகிறது. இது மாமூல் வேலையின்மை விகிதத்தை விட பொருத்தமான அலகு. இதன்படி 2011-12 மற்றும்  2017-18  விவரங் கள் கீழ்க்காணும் அட்டவணையில் தரப்பட் டுள்ளன:

வாராந்தர நிலை வேலையின்மை விகிதங்கள்

2011-12 (ஆண்கள்) 3.5  (பெண்கள்) 4.2   (நகரம்) 4.4 (கிராமம்)   3.4 (மொத்தம்) 3.7       

2017-18       (ஆண்கள்) 8.8 (பெண்கள்) 9.1 (நகரம்) 9.6 (கிராமம்) 8.5 (மொத்தம்) 8.9

கடந்த ஆறு ஆண்டுகளில் வேலையின்மை நிலைமை பெரிதும் மோசமடைந்துள்ளதை பார்க்கலாம். இதில் ஒருபகுதி தாராளமய கொள் கைகளின் தாக்கம். ஆனால் ஒரு கணிசமான பகுதி பணமதிப்பிழப்பு மற்றும் குளறுபடி நிறைந்ததும், அடிப்படையில் மோசமானதுமான ஜிஎஸ்டி அமலாக்கத்தின் விளைவு.

இளைஞர்கள் மத்தியில் வேலையின்மை மேலும் தீவிரமாக உள்ளது. 15 வயது முதல் 29 வயது வரையிலானவர்கள் மத்தியில் வேலை யின்மை விகிதம் 13.6ரூ இல் இருந்து 27.2% வரை உள்ளது.

அடுத்து, பத்தாம் வகுப்பு மற்றும் அதற்கு மேல் படித்தவர்களின் நிலமை கீழே தரப்பட்டுள்ளது:

படித்தவர் வேலையின்மை விகிதம்

                                   2011-12        2017-18                      

கிராமப்புற ஆண்கள்              3.6          10.5

கிராமப்புற பெண்கள்              9.7         17.3

நகர்ப்புற   ஆண்கள்             4.0          9.2

நகர்ப்புற   பெண்கள்             10.3         19.8

பணிசார்பயிற்சி மற்றும் தொழில்நுட்ப பயிற்சி பெற்றோர் நிலைமையும் மோசமாகவே உள்ளது. அவர்கள் மத்தியில் வேலையின்மை விகிதம்  2011-12 இல்  5.9% (ஆண் 5.7%, பெண் 6.4%) ஆக இருந்தது. 2017-18 இல் 12.4% (ஆண் 13.8%, பெண் 10.4%) ஆக உயர்ந்துள்ளது.

பாஜக அரசு இந்த அறிக்கையை வெளியிட ஏன் மறுக்கிறது என்பது இதிலிருந்தே தெளிவாகிறது!

இறுதியாக

இக்கட்டுரையில் நாம் பெரும்பாலும் வேலை யின்மையின் அளவு பற்றிய விவரங்களையும் கருத்துக்களையும் விவாதித்துள்ளோம். அவை நமக்கு சொல்லும் செய்தி தாராளமய கொள்கை களால் ஏற்கெனவே அதிகரித்துவந்த வேலை யின்மை மோடி அரசின் மிகத் தவறான இரு நடவடிக்கைகளால் – பணமதிப்பிழப்பு நடவடிக்கை, ஜிஎஸ்டி அமலாக்கம் – மிக அதிகமான அளவிற்கு சென்றுள்ளது என்பதாகும். முறைசாராத் துறை பெரும் சேதத்திற்கு உள்ளாக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த துறைதான் அதிக வேலை வாய்ப்புகளை கொண்ட துறை. கார்ப்பரேட் முதலீடுகள் மிகக் குறைந்த அளவில்தான் வேலைகளை உருவாக்கு கின்றன. பொதுத்துறை முதலீடுகள் மோடி ஆட்சியிலும் அதற்கு முன்பே அமலாக்கப்பட்டு வந்த தாராளமய கொள்கைகளாலும் சரிந்து வந்துள்ளன. இந்நிலையில் சிறு குறு விவசாயம், சிறு தொழில், சிறு வணிகம், வேளாண்மை, கைவினை தொழில்கள் போன்றவைதான் ஓரள விற்காவது வேலை வாய்ப்புகளை உருவாக்கி வந்தன. மோடி அரசு இத்துறைகள் அனைத்தை யும் அழித்துவிடுவதில் பெரும் முனைப்பு காட்டு கிறது.

கள நிலைமை உழைப்பாளி மக்களுக்கு பெரும் சவாலாக உள்ளது. கிராமப்புற கூலி தொழிலாளி களின் வருமானம் கடந்த சில ஆண்டுகளில் பெரிதும் சரிந்துள்ளது. விவசாயிகளின் விளை பொருள் விலைகள் மேலும் சரிந்து வேளாண் நெருக்கடி தீவிரமடைந்துள்ளது. அரசு மறைக்க முயலும் ஆய்வறிக்கை பல செய்திகளை சொல்லு கிறது. கூலி தேக்கமாக இருப்பது, சுய வேலையில் சராசரி வருமானம் மிகக் குறைவாக இருப்பது, இந்திய உழைக்கும் மக்கள் வாரம் ஒன்றிற்கு சராசரியாக 50 மணி நேரத்திற்கும் அதிகமாக பாடுபடுவது, அத்தகைய கடும் உழைப்புக்குப் பின்பும் சொற்ப வருமானத்தையே பெறுவது உள்ளிட்ட பல விஷயங்களும் பொதுவெளியில் விவாதிக்கப்பட்டு நிலைமைகளை மாற்ற போராட்டங் களை திட்டமிட்டு நடத்த வேண்டிய சவால் ஜனநாயக இயக்கத்தின் முன்பு உள்ளது. இக்கட்டுரை யின் அளவு வரம்பு, வாசிப்பவர்களின் பொறுமை ஆகியவற்றை கணக்கில் கொண்டு வேலை யின்மை பிரச்சினையின் பல அம்சங்களுக்குள் நாம் செல்ல இயலவில்லை. பெண்கள், தலித்து கள், பழங்குடி மக்கள், பிற்படுத்தப்பட்டோர், கிராமப்புற உழைப்பாளிகள் ஆகியோர் கூடுத லாக பாதிப்புகளை சந்தித்துள்ளனர். இவை பற்றியெல்லாம் கள அளவில் திட்டவட்டமாக பரிசீலித்து கோரிக்கைகளை உருவாக்கி இயக்கத்தை முன்னெடுத்துச் செல்வது அவசர அவசியம்.