இலங்கைத் தமிழர் பிரச்சனை இந்த நூற்றாண்டின் துயரம். அரசியல் அதிகாரம், மொழி, கல்வி, வேலைவாய்ப்பு போன்றவற்றில் சிங்கள மேலாதிக்க ஆட்சியாளர்களால் தமிழ் மக்களுக்கு உரிமை மறுக்கப்பட்டது.

முப்பது ஆண்டுகளுக்கு மேல் அமைதியான வழியில் உரிமைக்காகப் போராடியவர்கள் ஆயுதம் ஏந்தி போராட வேண்டிய நிலை உருவானதற்கு சிங்கள மேலாதிக்கம் தான் காரணம் என்பது மறுக்க முடியாத ஒன்று.

“சமரசம் என்பது கெட்ட சொல் என்று கருதக் கூடாது” என்று “மாவீரன் பகத்சிங்” ஒருமுறை குறிப்பிட்டார். புலிகளுக்கும் அரசுக்கும் உருவான சமரசத் தீர்வுகள் ஒவ்வொரு முறையும் தட்டி விடப்பட்ட உண்மையை மறைக்க முடியாது. அதுவும் இன்றைய துயரத்திற்கு முக்கியமான காரணமாகும்.

நேபாள மாவோயிஸ்ட், இதே காலத்தில் உலக சூழ்நிலையில் ஏற்பட்ட மாற்றத்தைக் கணக்கில் எடுத்து ஆயுதப் போராட்டத்தை கைவிட்டு, தேர்தலில் வெற்றி பெற்று – நேபாள மன்னனை நீக்கி ஜனநாயகத்தை உருவாக்கினார் கள்.

தமிழ் ஈழ வரலாறு, பண்டைய மன்னர்கள் பெருமை, சிங்களத்தை வென்ற பெருமைகள் இப்போதும் பேசப்பட்டு, எழுதப்பட்டு அதன் பின்னணியில் ஈழம் தவிர எந்த யோசனையையும் ஏற்காத இயக்கங்கள், அறிவு ஜீவிகள், எழுத்தாளர்கள். மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியை தத்துவார்த்த ரீதியாக கடுமையாக விமர்சிக்கிறார்கள். நய்யாண்டி செய்கிறார்கள். இந்திய வர லாற்றில், தமிழக வரலாற்றில் அதிகமாக துப் பாக்கி ரவைகளை தாங்கிய கட்சி, சித்திரவதை களை சந்தித்த கட்சி. இதை விமர்சிக்கும் சாய்வு நாற்காலி அரசியல்வாதிகள் சற்று நிதானமாக உண்மைகளை பார்க்க வேண்டும். இலங்கைத் தமிழர் நலனில் சிபிஐ(எம்)-க்கு மற்றவர்களுக்கு உள்ள அக்கறை உண்டு என்பது அவர்களுக்கும் தெரியும். கடந்த 30 ஆண்டுகளில் தனக்குரிய பங்கை சிபிஐ(எம்) நிறைவேற்றியுள்ளது. மற்ற இயக்கங்கள் பேசுவது போல் சிபிஐ(எம்) பேசவில்லை என்பது உண்மை. எங்கள் எழுத்துக்கள், நாடாளுமன்ற விவாதங்களை கேட்டவர்கள், படித்தவர்கள் எந்த இடத்தில் தவறு என்று இன்று வரை சுட்டிக் காட்டவில்லை.

கார்ல் மார்க்ஸ், ஏங்கல்ஸ், லெனின், ஸ்டாலின் காலத்து வரலாறுகளையும் தத்துவார்த்த விளக்கங்களையும் தாராளமாக எடுத்து வைக்கிறார்கள்.

“மார்க்சியத்தின் பால் அவர்களுக்கு இருக்கும் நம்பிக்கை நம்மை புல்லரிக்க செய்கிறது”. அவர்களுடைய மார்க்சிய பக்தி சுயநிர்ணய உரிமை பற்றி மட்டுமே என்பதும் நமக்குத் தெரியும். தங்களுக்கு உதவும் வார்த்தை களை பெருத்த நம்பிக்கையுடன் அள்ளி வீசுவார்கள்.

இந்த பிரச்சனையின் உண்மையான ஆர்வம் உள்ளவர்களுக்கு சில உண்மைகளை எடுத் துரைக்க வேண்டியுள்ளது:

அரசியல் போராட்டங்களில் வரலாறு ஓர் ஆயுதமாக பல இடங்களில் பயன்படுத்தப்படுகிறது. பலர் இதுகுறித்து தங்கள் கவலைகளை தெரிவித்துள்ளனர்.

பிரபல வரலாற்று அறிஞராகிய பேராசிரியர் ஏரிக் ஹோப்ஸ்பாம் தெரிவித்துள்ள கருத்து மிகவும் கவனிக்கத்தக்கது.

“ஹெராயின் என்ற போதைப் பொருளுக்குப் பொப்பி மலர் மூலப்பொருள். அதுபோல தேசியவாதக் கருத்துக்கள், இனக்குழு சார்ந்த கருத்துக்கள் மற்றும் அடிப்படை வாதங்கள் ஆகியவற்றிற்கு வரலாறு மூலப் பொருளாக அமைகிறது. இப்படியுமான கருத்துக்கு கடந்த காலம் என்பது ஓர் அத்தியாவசியமான கூறு. இக்கருத்துக்கு பொருத்தமான கடந்த காலம் இல்லை என்றால், அதனை வேண்டிய வகையில் ஆக்கிக் கொள்ள முடியும். எதையும் நியாயப்படுத்த கடந்த காலம் உதவுகின்றது. மகிழ்ச்சியுடன் கொண்டாடுவதற்கு அதிகம் இல்லாத நிகழ்காலத்துக்கு ஒரு புகழ் பூத்த பின்னணியை கடந்த காலம் வழங்குகிறது”.

அவர் மேலும் கூறுகிறார்,

“வரலாறு எழுதும் தொழிலானது அணு ஆய்வுப் பௌதீகவியல் போல அல்லாது யாருக்கும் தீங்கு விளைவிக்காத ஒரு தொழில் என நான் எண்ணிப் பார்த்தேன். ஆனால், இத்தொழில் தீங்கு விளைவிக்கக் கூடியது என்பதை இப்போது உணர்கிறேன்”. பிரித்தானியாவில் ஐரிஷ் குடியரசுப் படையினர் ரசாயன உரத்தை வெடிகுண்டாக மாற்றுவதற்குப் பயன்படுத்திய தொழிற்சாலைகள் போல் எங்கள் படிப்பறைகள் குண்டு தொழிற்சாலைகளாக மாறக்கூடியவை. இந்நிலை எங்களை (வரலாறு எழுதுவோரை) இருவகையில் பாதிக்கிறது.

ஒன்று, வரலாற்று உண்மைகளை எடுத்துரைக்கும் பொறுப்பு எமக்கு இருப்பதைப் பொதுவாக உணர்ந்து கொள்வது.

இரண்டாவதாக, அரசியல் தத்துவ நோக்கங்களுக்காக வரலாறு தவறாகப் பயன்படுத்தப்படுவதைக் கண்டிக்கும் பொறுப்பு எமக்கு இருப்பதை சிறப்பாக உணர்ந்து கொள்வது.

“உலகம் இன்றைய நிலையை எப்படி அடைந்தது என்பதை விளங்க வைப்பதில் வரலாறு முன்னேற்றம் கண்டுள்ளது என்பது பேராசிரியர் ஏரிக் ஹோப்ஸ்பாம் கருத்தாகும்”.

தற்போது காணப்படும் அரசியல் நிலைக்கு அடிகோலிய தமிழர் உரிமைப் போராட்டம் இன்றைய உலகில் ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்ட மனித உரிமைகளின் அடிப்படையில் தீர்க்கப்பட வேண்டியது. இது அவர் அவர் வரலாற்றின் அடிப்படையில் தீர்க்கப்பட வேண்டிய பிரச்சனை ஆகாது.

இரண்டாவது உலக யுத்தத்திற்கு பின் உலகின் விடுதலை அடைந்த நாடுகளில் இன்று இனப்பிரச்சனை, மொழிப் பிரச்சனை, மதப் பிரச்சனை, ஏற்றத்தாழ்வுகள் போன்ற ஏராளமான பிரச்சனைகள் தீர்க்கப்படாமல் உள்ளது.

இந்தியாவில் இருந்து பாகிஸ்தானை பிரித்தது ஒரு விபத்து. இதை அன்று காங்கிரஸ், கம்யூனிஸ்ட்டுகள் ஆதரித்தது உண்மை.

பாகிஸ்தான் கோரிக்கை பலம் பெற்றவுடன் சீக்கியர்கள் தனிநாடு கோரினர், இந்து மகாசபை இந்துராஷ்புரா என்ற கோஷத்தை முன்வைத்தன. தெற்கே திராவிட நாடு என்கிற கோரிக்கை உருவானது. பல மொழிகள், பல இனங்கள் கொண்ட மக்கள் மத்தியில் ஒற்றுமையை உருவாக்குவது என்பது கம்யூனிஸ்ட்டுகள் கவனத்தில் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டியது. 500-க்கும் மேற்பட்ட சமஸ்தானங்கள் மீண்டும் உருவாவது வளர்ச் சிக்கு உதவாது. இதுகுறித்து ,

கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்திலும் வலுவான வாதங்கள், பிரதிவாதங்கள் உருவானது மார்க்சிய ஆதாரங்கள் கொடுக்கப்பட்டது.

தென்னகத்தைப் பொருத்தவரை மொழியால் பிரிந்து (திராவிடம்) இனம் நாடு உருவாக்குவது.

சுயநிர்ணய உரிமை குறித்து திமுக தலைவர்கள் இன்று வைக்கும் வாதங்களை விட ஆயிரம் மடங்கு வாதங்கள், தத்துவார்த்த சான்றுகள், வரலாறு போன்றவற்றை திராவிட இயக்கம் வைத்தது. அன்று திமுக விடம் 60-க்கு மேற்பட்ட வார இதழ்கள் இருந்தது. ஒரு ஜனசக்தி அதற்கு எதிரானப் போராட்டத்தை நடத்தியது.

சோவியத் ஒன்றியம் உருவானபோது இதர சிறிய இன மக்களுக்கு நம்பிக்கை கொடுக்க வேண்டிய தேவை அன்றைய ரஷ்ய கம்யூனிஸ்டுகளுக்கு இருந்தது. அந்த சிறிய இன மக்கள் சாரிஸ்ட ரஷ்ய மேலாதிக்கத்தினால் ஒடுக்கப்பட்டு இருந்தனர். ஆகவே தான், தோழர் லெனின் சோவியத் அரசியல் சட்டத்தின் பிரிவு 17-ல் தேசிய குடியரசுகளுக்கு பிரிந்து போகும் உரிமை உண்டு என்று வடிவமைக்கப்பட்டது: சிலகாலம் யூகோஸ்லாவியாவின் அரசியல் சட்டத்தில் இருந்து பிறகு அது நீக்கப்பட்டுவிட்டது.

“சுயநிர்ணய உரிமை குறித்து குரல் கொடுக்கும் நண்பர்கள் மார்க்ஸ், ஏங்கெல்ஸ், லெனின், ஸ்டாலின் என்று முடித்து விடுகிறார்கள். அவர்கள் வாதத்திற்கு அது உதவுகிறது”.

“1948 மக்கள் சீனத்தில் மாவோ தலைமையில் ஆட்சி அமைத்த கம்யூனிஸ்டுகள் தங்கள் அரசியல் சட்டத்தில் லெனின் பாதையை பின்பற்றவில்லை. திபெத்தியர்களுக்கு தனி நாடு வேண்டும் என்ற தலாய் லாமா-வின் கோரிக்கையை மக்கள் சீனம் ஏற்கவில்லை. அவருடைய மடத்தை சார்ந்த பஞ்சன் லாமா சீன நிலை சரி என்று சீனாவில் இருந்துவிட்டார்”.

சீன கம்யூனிஸ்ட் கட்சியில் இதுகுறித்து 1942 காலங்களில் விவாதம் தொடங்கிவிட்டது. பல பிரச்சனைகளுக்கு மார்க்ஸ், லெனின் உரைகளில் இருந்து மேற்கோள் காட்டி பல தோழர்கள் பேசினர்.

அந்த விவாதத்திற்கு பதில் உரைக்கும் போது தோழர் மாவோ கூறுகிறார்:

இப்போதும் கூட சிலர் மார்க்சிய-லெனினிய எழுத்தாளர்கள் அவையிலிருந்து சில மேற்கோள்களை எடுத்துச் சொல்லி அவைகளே அனைத்து தீங்குகளையும் எளிதாக தீர்க்கவல்லது என்று கருதுகின்றனர். அறியாமையில் உழலும் அத்தகையோர் தான் மார்க்சிசம்-லெனினிசத்தை ஒரு வகையான சமயகோட்பாடாக கருதுகின்றனர். அவர்களிடம் மழுப்பல் எதுவுமில்லாமல் தெளிவாகச் சொல்லிட வேண்டும்.

“உங்கள் கோட்பாடு எந்தப் பயனுமற்றது நம்முடைய கொள்கை வறட்டுச் சிந்தாந்தமல்ல; செயலுக்கான வழிகாட்டி என மார்க்ஸ், லெனின் மற்றும் ஸ்டாலின் திரும்பத் திரும்ப வலியுறுத்தியுள்ளனர். அத்தகைய சிறப்புமிக்க மிகமிக முக்கியமான வழிகாட்டுதலை இந்த மனிதர்கள் மறந்துவிடுகிறார்கள்”.

சுயநிர்ணய உரிமைக்காக வாதாடுகிறவர்கள் மார்க்ஸ், லெனின், ஸ்டாலினுடன் நின்றுவிடு வார்கள். தோழர் மாவோவிடம் நெருங்கமாட் டார்கள். இந்த வியாபாரிகள் தேவைப்பட்டால் மாவோ – கம்யூனிஸ்ட் அல்ல என்றும் எழுதுவார் கள். உலக வரலாற்றில் இயற்கையை புரிந்து கொள்ள  நிக்கோலஸ் கோபர்நிக்கஸ், கலிலியோ போன்றவர்கள் எடுத்த முயற்சிக்கு மேல் புதிய கண்டுபிடிப்புக்களை ஐசக் நியூட்டன் கண்டு பிடித்தவுடன், மற்றவர்களை ஐசக் நியூட்டன் நிராகரிக்கவில்லை. மாறாக 1676-ல் ஐசக் நியூட்டன் ராபர்ட் ஹீக்குக்கு எழுதிய கடிதத்தில்  எனக்கு முன்னோடியாக இருந்த பேரறி வாளர்களின் தோள்களின் மீது நின்று தான் என்னால் முன்னோக்கி பார்க்க முடிகிறது என்று கூறினார்.  இன்றைய உலக நிலைகளை புரிந்து கொள்ள திட்டவட்டமான நிலைமைகள் குறித்து திட்ட வட்டமான பகுப்பாய்வை அடிப்படையாகக் கொண்டு இருக்க வேண்டும் மார்க்சிய-லெனி னியத்தின் மீற முடியாத கருவியாக இக்கோட் பாடு கருதப்படுகிறது. இதைத்தான் இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சி (மார்க்சிஸ்ட்) பின்பற்றுகிறது.

எந்த அரசும், முதலாளித்துவ அரசாகவோ, சோசலிச அரசாகவோ இருந்தாலும், பிரிவினையை கொண்டுவரும் வழிமுறைகளுக்கான அடிப்படை விதியினை எடுத்து விளம்பியதில்லை: அப்படிச் செய்யும் என எதிர்பார்க்கவும் இயலாது. ஆப்ரகாம் லிங்கன் சொன்னது போல் எந்த அரசும் தானே கலைந்து (கரைந்து) போவதற்கான வழி வகுப்பதில்லை.

எதற்காக இந்த நண்பர்கள் சிபிஐ (எம்) ஐ தாக்குகிறார்கள். இந்தியாவில் சிபிஐ, சிபிஐ(எம்-எல்), சிபிஐ(எம்) ஆகிய அனைவரும் இலங்கை இனப்பிரச்சனை குறித்து ஒரே நிலை எடுத்துள்ளது. உலகில் எந்த கம்யூனிஸ்ட் கட்சியும் இலங்கையில் பிரிவினை கோருவதும் ஈழம் அமைவதும் தேவை என்று கூறவில்லை என்பது புரிந்தும், சிபிஐ(எம்) கட்சியை விமர்சிக்கும் இவர்களுக்கு ஓர் அரசியல் நோக்கம் இருக்கிறது. அந்த நோக்கம் நிறைவேறாது…

“தொழிலாளிகளிடையே சமூக-ஜனநாயகவாத (கம்யூனிச) உணர்வு இருந்திருக்க முடியாது என்று சொன்னோம். அது வெளியிலிருந்துதான் அவர்களுக்கு கொண்டுவரப்பட வேண்டும். பாட்டாளி வர்க்கம் தனது சொந்த முயற்சிகள் மூலமாகத் தொழிற்சங்க உணர்வு மட்டுமே அதாவது தொழிற் சங்கங்களில் ஒன்றுபடுவது, முதலாளிகளை எதிர்த்துப் போராடுவது, இன்றியமையாமையாத தொழிலாளர் சட்டங்களை நிறைவேற்றுமாறு அரசாங்கத்தைக் கட்டாயப்படுத்த முயல்வது, முதலியவற்றின் இன்றியமையாமைப் பற்றிய துணிவு மட்டுமே – வளர்த்துக்கொள்ள முடிகிறது என்று எல்லா நாடுகளின் வரலாறு புலப்படுத்துகிறது. ஆனால் சோஷலிசத்தின் கொள்கை, மெய்யறிவுவகைப்பட்ட, வரலாறு வழிப்பட்ட, பொருளாதார வகைப்பட்ட கொள்கைகளிலிருந்து வளர்ந்ததாகும். சொத்துள்ள வர்க்கங்களின் பிரதி நிதிகள், அறிவுத்துறையினர், அவற்றை வகுத்து விளக்கினர். நவீன விஞ்ஞான சோசலிஸத்தின் மூலவர்களான மார்க்சும், எங்கெல்சும் முதலாளி வர்க்கப் போக்கான படிப்பாளிப் பகுதியினரைச் சேர்ந்தவர்கள்” – லெனின் – என்ன செய்ய வேண்டும் என்ற நூலிலிருந்து.

(பேராசிரியர் கே.என்.பணிக்கரோடு நடைபெற்ற ஒரு கலந்துரையாடலின் போது, அவர் வெளியிட்ட கருத்துக்கள் அடிப்படையில் கீழ்க்கண்ட கட்டுரை எழுதப்பட்டுள்ளது.)

சமீப ஆண்டுகளில், அரசியலில் இரண்டு அனுபவங்களை நாடு பெற்றுள்ளது.

• தற்போது அரசியலில், இடதுசாரிகள் முக்கிய பாத்திரம் வகிக்க, இடதும் அல்லாத, வலதும் அல்லாத அரசியல் சக்திகள் அதிகாரத்தில் இருக்கும் நிலை உள்ளது.
• இதற்கு முன்பு, முழுக்க முழுக்க வலதுசாரி பிற்போக்கு சக்திகள் ஆட்சியதிகாரத்தில் இருந்த நிலை.

இன்று அதிகாரத்தில் இருக்கும் சக்திகள் நாட்டை உலக மூலதனத்தின் ஆதிக்கத்திற்குக் கொண்டு செல்ல முயல்கின்றன. அவ்வப்போது இடதுசாரிகளின் தலையீடு அவர்களது வேகத்தைத் தடுத்தாலும், அவர்களது கொள்கைகள் மாறவில்லை. புதிய தாரளமயம் எனும் பாதையே இன்று ஆட்சியாளர் செல்லும் பாதை.

இதற்கு முந்தைய ஆட்சியாளர்கள் இதே புதிய தாராளமயத்தை கொள்கையாகக் கொண்டு வகுப்புவாதப் பாதையில் நடைபோட்டனர். ஆக இரண்டு அனுபவங்கள் இரண்டு பாதைகளை மக்களின் முன் நிறுத்தியுள்ளன. ஒன்று புதிய தாராளமயம், மற்றொன்று வகுப்பு வாதம்.

தேச அரசியலில் இரண்டு அனுபவங்கள்

ஆளுகிற வர்க்கங்கள் இந்த இரண்டு வழிகளில் ஒன்றைத்தான்  இந்திய மக்கள் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும்; இதைவிட்டால் வேறு மாற்று இல்லை என்ற கருத்தையும், அப்படிப்பட்ட ஒரு நிலையையும் ஏற்படுத்த முயற்சிக்கின்றனர்.

இந்த இரண்டு வழிகளும், நாட்டின் அடித்தட்டு உழைப்பாளி வர்க்கங்களுக்கு ஏற்றவை அல்ல. இன்றைய சுரண்டல் அடிமைத் தனத்திலிருந்து மக்கள் விடுதலை பெறுவதற்கு ஏற்றவையாக இந்த இரண்டு தீர்வுகளும் இருந்திட முடியாது.

வகுப்புவாதம் அதிகாரத்தில் இருக்கும் போது, மக்கள் அதன் தீமையை ஓரளவு உணரத் தொடங்கினர். தற்போது அந்த சக்திகள் அதிகாரத்தில் இல்லை என்றாலும், நாடு முழுவதும் தங்களது வகுப்புவாத செயல்பாடுகளை அவர்கள் சுறுசுறுப்பாகச் செய்து வருகின்றனர்.

இன்று அதிகாரத்தில் இருப்போர் புதிய தாராளமயப் பாதையில் சென்று, தவறுகள் பல இழைத்து, மக்கள் நம்பிக்கையை இழக்கிற போது, இதோ நாங்கள் இருக்கிறோம் மாற்று என்று அதிகாரத்தை மீண்டும் கைப்பற்ற ஓடி வந்துவிடும் நிலையில் இன்னமும் வகுப்புவாதிகள் உள்ளனர்.

எனவே, இந்திய மக்கள் முன்னால், மேற்கண்ட இரண்டு சக்திகளில் ஒன்றைத்தான் தேர்ந்தெடுத்தாக வேண்டும் என்ற நிலையை எப்படி மாற்றுவது, வங்கம், கேரளம், திரிபுரா  மாநிலங்களில் இடதுசாரிகளே உறுதியான மாற்று என்ற புரிதல் உருவானதுபோல், நாடு முழுவதும் உள்ள மக்களுக்கு இந்தப் புரிதலை ஏற்படுத்துவது எவ்வாறு?

இந்தக் கேள்விகளை எழுப்பி, சரியான விடைகாண வேண்டிய கடமை இடதுசாரி சக்திகளுக்கு உண்டு. இன்றைய காலகட்டம் இதே கேள்விகளுக்கான சரியான விடைகண்டு, சரியான பாதையில் நடைபோடுவதற்கான வாய்ப்பான கால கட்டம்.  இதனை தவறவிடக் கூடாது. வரலாறு பல சமயங்களில் ஒருமுறை அளித்த வாய்ப்பினை மறுமுறை அளிப்பதில்லை என்பதை மனதில் கொள்ள வேண்டும்.

இடதுசாரி அரசியலும், உழைப்பாளி வர்க்கங்களும்

இடதுசாரிகளின் பொருளாதார, அரசியல், பண்பாட்டு மாற்றுக் கொள்கைகளும், சித்தாந்தங்களும் சமூகத்தில் யாருடைய நலனுக்கானவை? நிச்சயமாக உழைப்பாளி மக்களின் நலன்களை பாதுகாப்பவையே இடதுசாரி சித்தாந்தங்கள். இடதுசாரி சிந்தனை வேர் பரப்பும் வாய்ப்புள்ள பகுதி உழைப்பாளி மக்களே. ஆனால், இங்கு எழும் முரண்பாடு என்னவென்றால், எந்த வர்க்கங்கள் இடதுசாரிகளுக்கு பக்கபலமாக இருக்க வேண்டுமோ, அந்த வர்க்கங்களின் ஒரு சிறு பகுதிதான் தற்போது இடதுசாரி செல்வாக்கின் கீழ் உள்ளனர். பெரும்பகுதி இடதுசாரி இயக்கங்களோடு நெருங்கிட வில்லை.

இம் முரண்பாட்டை தீர்க்க வேண்டுமெனில் கீழ்க்கண்ட கேள்விகளுக்கு நாம் விடை காண வேண்டும். இன்று உழைப்பாளி மக்களின் அன்றாட வாழ்க்கை எப்படி இருக்கிறது? அவர்கள் தங்களது பெரும்பகுதி நேரத்தை, தொழில் தளத்திலும், குடியிருப்பிலும் செலவிடுகிற நிலையில், எத்தகைய சிந்தனைகளுக்கு ஆட்படுகின்றனர்? அவர்களின் சிந்தனையில் இடதுசாரி கருத்துக்களோ, இடதுசாரி இயக்கங்களோ எத்தனை மணி நேரம் உறவு கொள்ளும் நிலை உள்ளது?

ஒரு உழைப்பாளி தனது வாழ்க்கைப் போராட்டத்திற்கு செலவிடுகிற நேரம் தவிர இதர நேரங்களில் பெரும்பகுதி முதலாளித்துவ ஊடகங்களோடு உறவாடும் நிலை உள்ளது. எப்போதாவது, தனது தொழில் தளத்தில் அல்லது குடியிருப்புப் பகுதியில் நடைபெறும் இடதுசாரி இயக்க நிகழ்ச்சிகளில் வெறும் பார்வையாளனாக பார்க்கிற வாய்ப்பும் கிடைப்பதுண்டு. இதுவும் இடதுசாரி இயக்கங்களின் சுருங்கிய தளம் காரணமாக, ஒரு குறைவான பகுதி உழைப்பாளிகளுக்குத் தான் இந்த அனுபவம் கிடைக்கிறது.

எனவே, பெரும்பகுதி உழைப்பாளிகளிடையே இடதுசாரி சித்தாந்தங்கள் பதிந்து, அவர்களது மனதில் இடதுசாரி அரசியல் உணர்வை ஏற்படுத்தும் பணியை எப்படிச் செய்வது? என்ற கேள்விக்கு விடை காண வேண்டும். இதில் மற்றொரு பிரச்சனையும் எதிர்ப்படுகிறது.

உழைப்பாளிகளை முடமாக்கும் பொதுபுத்தி

பெரும்பாலான உழைப்பாளி மக்கள் கிராம்ஷி குறிப்பிட்ட பொது புத்தி (Common Sense) கொண்டவர்களாக உள்ளனர். அதாவது, ஒரு கருத்தை பெரிய ஊடகங்கள் விரிவாக பரப்புகிறபோது, விமர்சனப்பூர்வமாக பார்க்காமல் அதை அப்படியே ஏற்றுக் கொள்ளுகிற நிலையில் தான் உழைப்பாளி மக்கள் உள்ளனர்.
உதாரணத்திற்கு, பங்கு வர்த்தகத்தில் குறியீட்டெண் குறைந்தால், நாட்டுப் பொருளாதாரமே வீழ்ச்சியடைந்து விட்டது போன்ற தோற்றத்தை பத்திரிக்கைகள் ஏற்படுத்துகிற போது, அதை அப்படியே சிந்தனையில் போட்டு வைத்துக் கொள்கிற பலரை நாம் காண்கிறோம். இது போன்று விமர்சனப்பூர்வமற்ற வகையில் ஏராளமான கருத்துகள், சினிமா, டி.வி. சீரியல்கள், டி.வி. விவாதங்கள், கலை நிகழ்ச்சிகள் என்ற பல வடிவங்களில் பரவலாக உழைப்பாளி மக்களிடம் கொண்டு செல்லப்படுகின்றன. இதன் மூலம் உழைப்பாளிகளின் சிந்தனையை ஆளும் வர்க்கத்திற்கு ஆதரவாக, அவர்களது அதிகாரத்தினை நியாயப்படுத்தும் வகையிலும் மாற்றி அமைத்து விடுகின்றனர்.

இந்நிலையில், இக்கருத்துக்களை கேள்விக்குள்ளாக்கி, விமர்சன ரீதியாக அணுகும் தன்மையை உழைப்பாளி மக்களிடம் ஏற்படுத்தும் பணியை யாரால் செய்ய முடியும்? இதனை இடதுசாரிகள் மட்டுமே செய்ய இயலும். இதனைச் செய்ய வேண்டுமானால், உழைப்பாளி மக்களோடு அன்றாடம் உறவு கொள்ள, அவர்களோடு அன்றாடம் உரையாடிடும் சூழலை ஏற்படுத்திக் கொள்ள வேண்டிய அவசியம் இடதுசாரிகளுக்கு உள்ளது.

இந்தச் சூழல் எங்கு உள்ளது? உழைப்பாளி மக்களின் வாழும் இடங்கள் தான். தெரு, கிராமம் என்ற வகையில் அவர்கள் வசிக்கும் இடங்களில், அவர்கள் சமூகமாக இயங்குகிற அந்தத் தளம் தான் பொருத்தமானது. இதையே உள்ளூர் சமூகம் என்கிறோம்.

உள்ளூர் சமூகமே, செயல்படு தளம்

உள்ளூர் சமூக அளவில் அன்றாடம் உழைப்பாளி மக்களோடு உரையாடுவதும் தான், அவர்கள் சிந்தனையை மாற்றுவதற்கான சரியான வழிமுறையாக அமையும். இதுவும், தொடர்ச்சியாக பல காலம் செய்திட வேண்டிய பணி. ஒரு நாள் பிரச்சாரம், ஏதாவது ஒருநாள் அந்த மக்களோடு உறவாடுவது எல்லாம் நிரந்தரத் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தாது. சிந்தனை மாற்றம் எனும் மிகப் பெரிய பணி  ஒரு நாள், ஒரு முறை செய்யும் பணிகளால் நிறைவேறாது.

எனவே, உள்ளூர் சமூக அளவில், அன்றாடம் செயல்படும் தன்மையில் இடதுசாரி இயக்கங்களும், அவற்றின் வர்க்க, வெகுஜன அமைப்புகளும் தங்களின் செயல்பாடுகளை வகுத்துக் கொள்ள வேண்டியுள்ளது. இதையொட்டிய மற்றொரு பிரச்சனையும் நாம் எதிர்கொள்ள வேண்டியுள்ளது.

வாழ்க்கை நடைமுறையும் – சிந்தனையும்

மக்களது சிந்தனையில் இடது சித்தாந்தத்தின் மீது பிடிப்பை ஏற்படுத்துவது எனில், பிரச்சாரம், நீண்ட சொற்பொழிவுகள், கருத்தரங்கங்கள், பொதுக்கூட்டங்கள் மூலம் நடைபெறுவதில்லை.

கருத்து, பொருளின் பிரதிபலிப்பே என்பது மார்க்சீய கண்ணோட்டத்தில் பாலபாடம். அறிவியல் ரீதியான இயக்கவியல் பொருள் முதல் வாதம் கூறுவது என்ன? வாழ்க்கை நடைமுறையே சிந்தனையை தீர்மானிக்கிறது என்பதுதான்.

மா – சே – துங் இதனை தனது நடைமுறை பற்றி என்ற கட்டுரையில் விளக்குகிறார்.

ஒரு விஷயத்தை நீங்கள் அறிய வேண்டுமானால், நீங்கள் நேரடியாக, நிலைமைகளை மாற்றுவதற் கான நடைமுறை போராட்டத்தில் பங்கேற்க வேண்டும். இதற்கு மார்க்சீய மூலவர்களின் வாழ்க்கையையே உதாரணமாக மாவோ எடுத்துரைக்கிறார்.

மார்க்ஸ், ஏங்கெல்ஸ், லெனின், ஸ்டாலின் ஆகியோர் மகத்தான மேதைகள். எனினும், அவர்களால் புதிய தத்துவார்த்தக் கருத்துக்களை உருவாக்க முடிந்ததற்கு முக்கிய காரணம், அவர்கள் சமூக, வர்க்கப்போராட்ட நடைமுறைகளில் நேரடியாக பங்கேற்றது தான். இது இல்லாமல் இருந்தால், எத்துணை மேதைத்தனம் இருந்தாலும் வெற்றி கிட்டியிருக்காது.

(நடைமுறை பற்றி – மா-சே-துங்)

மார்க்சீய மேதைகளுக்கே புதிய அறிவைப் பெறுவதற்கு அவர்களது நடைமுறைதான் காரணமாக அமைந்தது என்றால், சாதாரண மக்கள் இடதுசாரி சிந்தனையை பெறுவதற்கு நடைமுறை அனுபவம் அவசியம் அல்லவா? அவர்கள் இதனை பெறுவதற்கான சூழ்நிலைகளையும், வாய்ப்புக்களையும் அமைத்துக் கொடுக்க வேண்டியது இடதுசாரி ஊழியரின் கடமை.

தலையீட்டு வடிவங்கள்

நடைமுறைப் பணிகள் மற்றும் போராட்டத்தின் மூலம் தான் மக்கள் சிந்தனை மாற்றம் பெறுவார்கள். முதலாளித்துவ சிந்தனைத் தாக்கத்தின் பிடியில் உள்ள மக்களை விடுவித்து, இடதுசாரி சிந்தனைக்குக் கொண்டுவர வேண்டுமெனில், ஒரு குறிப்பிட்ட சூழலில் மக்களைப் பணியாற்ற வகை செய்தல் வேண்டும். அந்தப் பணியில் மக்கள் ஈடுபடும் போது, நேரடி அனுபவம் வாயிலாக அவர்கள் பொதுபுத்தி யிலிருந்து விடுபட்டு உண்மைகளை அறிவார்கள். இது அவர்களை இடது சாரிப் பாதைக்குக் கொண்டு செல்லும்.

உதாரணமாக, ஒரு படிப்பகமோ, நூலகமோ, இரவுப் பள்ளியோ உள்ளூர் மட்டத்தில் இடதுசாரி ஊழியர்கள் அமைத்து நடத்துகிறபோது, அதில் உள்ளூர் மக்களோடு அன்றாடத் தொடர்புகள் கிடைக்கிறது. இந்தப் படிப்பகம் மற்றும் இரவுப் பள்ளி செயல்பாடுகளில் மக்களின் பங்கேற்பு நிகழ்கிற போது, அவர்களுக்கு புதிய நடைமுறை அனுபவம் கிட்டுகிறது. மற்றொரு உதாரணம் நிலத்திற்கான போராட்டம். நில மீட்சிக்கான ஒரு போராட்டம் நடத்துவது அவசியமானது. ஆனால், ஒருநாள், ஒரு வாரம் அல்லது ஒரு மாத வேலையாக நடத்தி முடித்துக் கொள்வது போதுமானது அல்ல. அதே நேரத்தில் உள்ளூர் மட்டத்தில் ஒட்டு மொத்த விவசாய மேம்பாடு, உற்பத்தி அதிகரிப்பு, இவற்றின் மூலம் விவசாயிகளுக்கான வேலை வாய்ப்பு அதிகரிப் பதற்கான நடவடிக்கைகள் எனும் வகையில் தொடர்ச்சியாக பல ஆண்டுகாலம் விவசாயிகளோடு இடையறாத தொடர்பும், அவர்களை திட்டமிட்ட நடைமுறைக்கான திசைவழியில் நடைபோட வைப்பதும்தான் பலன் தரும். அத்துடன் அவர்கள் இடதுசாரி பாதைக்கு வருவதற்கு அது வழிவகுக்கும்.

ஆக, மேலே சொல்லப்பட்ட கருத்துக்களை தொகுத்துப் பார்க்கிற போது, மூன்று முக்கிய அம்சங்களை இடதுசாரி இயக்க ஊழியர் தனது செயல்பாட்டில் கடைபிடிக்க வேண்டியுள்ளது.

1. இடதுசாரி சித்தாந்தத்தில் மக்களின் சிந்தனையை கொண்டுவர வேண்டுமெனில், அவர்களோடு அன்றாடம், முகத்துக்கு முகம் நோக்கிய, உரையாடல், கருத்து பரிமாற்றம் மூலமாகவே சாத்தியம்.
2. உழைப்பாளி மக்களோடு அன்றாடத் தொடர்புக்கு உள்ளூர் சமூகம் என்கிற தளமே, சிறந்த செயல்படு தளம்.
3. உழைப்பாளி மக்களின் சிந்தனை மாற்றத்திற்கு நேரடி நடைமுறை அனுபவமே பலன் தரும். இதற்கான சூழ்நிலைகளை ஏற்படுத்த வேண்டும்.

உள்ளூர் மட்டத்தில் பல்வகை பணிகளைச் செய்வதற்கான வாய்ப்புக்கள் உண்டு. அன்றாடம் மக்கள் ஈடுபடும் தொழில் ரீதியான பிரச்சனைகள், விவசாயம், கல்வி, சுகாதாரம், சேவைகள் என உள்ளூர் மட்டத்தில் செயல்படும் வாய்ப்புக்கள் ஏராளமாக உள்ளன.

உள்ளூர் மட்டத்தில் நிலவும் சூழ்நிலைமைகளை அறிந்து, உரிய தலையீட்டு வடிவங்களை திட்டமிட வேண்டும். உள்ளூர் சூழ்நிலைமைகளை அறிவது என்ற கூற்றினைத் தெளிவாகப் புரிந்து கொள்ளுதல் அவசியம்.

அதிகார உறவுகள், ஒடுக்கு முறை

உள்ளூர் மட்டத்தில் நிலவும் சூழலை உற்றுக் கவனித்தால், உழைப்பாளி மக்கள் பல்வகை ஒடுக்கு முறைக்கு ஆளாகும் நிலை உள்ளது தெரியவரும். நேரடியாகத் தெரிவது, தலித் மக்கள் தீண்டாமைக் கொடுமைக்கு ஆளாகிற ஒடுக்குமுறை. இது அல்லாமல் எளிதில் புலப்படாத பல ஒடுக்குமுறைகள் பல உள்ளன. ஒரு கிராமத்திற்குச் சென்று, கல்வி பயிலுவோர், கல்வி வாய்ப்பு பெற்றவர்கள், படித்தோர் எண்ணிக்கையை கணக்கிட்டால், ஒரு உண்மை தெரியவரும். கணிசமான எண்ணிக்கையிலான உழைப்பாளி மக்கள் கல்வி பெறாதவர்களாக அல்லது தரமான, தகுதியான கல்வி நிலையை எட்டாதவர்களாக இருப்பதைக் காண முடியும். அவர்களது பிள்ளைகளுக்கும் தரமான கல்வி பெறுவதற் கான வாய்ப்புகள் குறைவாக இருப்பதைக் காண முடியும்.

இத்தகு நிலை படித்தோர், படிப்பறிவற்றோர் என்ற முரண்பாட்டை ஒரே உள்ளூர் சமூகத்தில் காண முடிகிறது. இந்தப் படிப்பறிவோடு, நிலம், கிராம உற்பத்தியில் அதிக பங்கீடும், செல்வாக்கு என்ற அம்சங்களும் சேர்ந்து குறிப்பிட்ட சில சக்திகள் அதிகாரம் படைத்தோராக விளங்குவதைக் காண முடியும்.

இதர மக்கள், குறிப்பாக உழைப்பாளி மக்கள் கிராமத்து அதிகாரப் பீடத்திலிருந்து அப்புறப்படுத்தப்பட்டவர்களாக, ஒடுக்குமுறை வாழ்க்கை வாழ்பவர்களாக வாழ்ந்து வருகின்றனர்.

ஒவ்வொரு உள்ளூர் சமூகத்திலும் இந்த அதிகார உறவுகளைக் காணலாம். அனைத்து வாய்ப்பு வசதிகள் கொண்டோர், வாய்ப்புக்கள் மறுக்கப்பட்டோர் என்ற பிரிவுகளைக் காணலாம். உள்ளூர் சமூகத்தில் தலையிடுவது, இடதுசாரி சிந்தனைக்கு உழைப்பாளி மக்களைக் கொண்டு வருவது என்று கூறுவதற்கான உண்மையான பொருள் என்ன? உள்ளூர் சமூகத்தில் அதிகார உறவுகளில் மாற்றம் ஏற்படுத்தி, ஒடுக்குமுறைக்கு ஆளாகி அதிகாரமிழந்த உழைப்பாளி மக்களை அதிகாரம் பெற்றவர்களாக ஆக்குவதுதான்.

சேவைப் பணிகளும், அதிகார உறவுகளும்

சிலர் படிப்பகம், இரவுப்பள்ளி போன்ற பணிகளை மேற்கொள்வதற்கு தயக்கம் காட்டுகின்றனர். இன்னும் சிலர் மார்க்சிஸ்ட்களுக்கு இதுதான் வேலையா? என முகம் சுளிக்கின்றனர். இன்னும் சிலர் இப்படி அன்றாடம் இரவுப் பள்ளியில் போய் உட்கார்ந்து கொண்டால் ஸ்தாபனப் பணிகள் என்ன ஆவது என்றெல்லாம் கேள்வி எழுப்புகின்றனர்.

ஆனால், உள்ளூர் மட்டத்தில் அதிகார சமத்துவமின்மை நீடித்தால், இடதுசாரி அரசியல் அங்கு நுழைய வாய்ப்பில்லை. ஏனெனில் உழைப்பாளி மக்கள் விழிப்புணர்வு பெறாமல் இருந்தால், ஒடுக்குமுறையை சகித்து வாழ்க்கை நடத்தும் பொறுமை சாலிகளாக இருப்பார்கள். அல்லது, அவ்வப்போது இடதுசாரிகள் நடத்தும் கூட்டங்கள், இயக்கங்களில் தலையை காட்டுபவர் களாகவும் தான் இருப்பார்கள். ஒட்டாத இந்த இயக்கங்கள் உள்ளூர் சமூக அதிகார உறவுகளை எந்த வகையிலும் பாதிக்காது.

ஒரு படிப்பகம் துவங்கி முற்போக்கு இலக்கியங்களை படிக்க வைப்பதும், அது குறித்த உரையாடல், நடத்துகிற போதும், உழைப்பாளி மக்கள் தங்களது வாழ்க்கை ஒடுக்கு முறையிலிருந்து விடுபட உத்வேகம் கொள்கின்றனர். மூடத்தனத்திலேயே தங்களை வைத்துக் கொள்ளச் செய்யும் உள்ளூர் சமூகத்தின் ஆதிக்க சித்தாந்தத்திற்கு எதிரான போர்க்குரல் அவர்கள் இதயத்தில் ஒலிக்கத் துவங்குகிறது.

அதே போன்று, இரவுப் பள்ளியில் அறிவியல் ரீதியான கல்வி அளிக்கும் ஏற்பாட்டை இடதுசாரி ஊழியர்கள் செய்கிறபோது, அதில் தங்களது குழந்தைகளை உழைப்பாளி மக்கள் அனுப்பும் போது அவர்களுக்கு ஒரு சிந்தனை உருவாகிறது. உள்ளூர் சமூகத்தில் அறிவியல் சிந்தனையும், கல்வி பெறும் உரிமையும் உழைப்பாளி மக்களுக்கு மறுக்கப்பட்ட அந்த இயல்பான வாழ்க்கையிலிருந்து அவர்களிடம் மாற்றம் பிறக்கிறது. கல்வி தங்களது உரிமை எனும் அதிகார மறுப்பு சிந்தனை அவர்களிடம் ஏற்படுகிறது.

எனவே, உள்ளூர் சமூகத்தில் உறைந்து கிடக்கும், ஒடுக்குமுறையை எதிர்த்து, அதிகார பீடத்தை தகர்க்கும் போராட் டத்தை நடத்திடாமல் இடதுசாரி இயக்கமும், இடதுசாரி வெகுஜன அமைப்புகளும் உண்மையான வளர்ச்சியை கண்டிட முடியாது.

எனவே, தங்களது இன்றைய செல்வாக்கு பலத்திற்கேற்ப உள்ளூர் சமூகங்களை தேர்ந்தெடுத்து, உரிய தலையீட்டு வடிவங்களை தீர்மானித்து, இடதுசாரி, வர்க்க, வெகுஜன அமைப்புக்கள்  செயலாற்றிட வேண்டும். நாடு முழுவதும் உள்ள கோடானு கோடி உள்ளூர் சமூகங்களில் இந்த நிகழ்வு ஏற்பட இடதுசாரி இயக்கங்கள் முனைய வேண்டும்.

இதுவே, புதிய தாராளமயம், வகுப்புவாதம் என்ற இரண்டு பாதைகளையும், தவிர்த்து இடதுசாரி பாதையில் இந்தியா செல்ல உகந்த வழி.

கம்யூனிஸ்ட் தோழர்கள் தொழிற்சங்க இயக்கத்திலும், போராட்டத்திலும் முன்னிலையில் நிற்கின்றன என்பது பரவலாக ஏற்றுக் கொள்ளப்படுகிறது. தொழிற்சங்க இயக்கத்தில் கம்யூனிஸ்ட் தலைவர்களும் தோழர்களும் மிகவும் திறமையுடனும் பயனுள்ள முறையிலும் (மற்றவர்களை ஒப்பிடும் பொழுது முதன்மையாகவும்) செயல்படுகிறார்கள் என்று தொழிலாளர்கள் பரவலாக கருதுகிறார்கள். தன்னலமற்ற முறையில் நேர்மையாகவும் உறுதியாகவும் தொழிலாளர் நலன்களை பாதுகாப்பதில் விடாப்பிடியான முயற்சியுடனும் கம்யூனிஸ்ட்டுகள் தலைமை தாங்குகிறார்கள் என்று பரவலாக அங்கீகரிக்கப்பட்டுள்ளது. புதிதாக தொழிற்சங்கங்கள் அமைப்பது பற்றி யோசிக்கம் போது மார்க்சிஸ்ட் தலைவர்களை தலைமையில் வைத்துக் கொள்ள வேண்டுமென்ற எண்ணம் ஏராளமான தொழிலாளர்கள் மத்தியில் இயல்பாகவே ஏற்படுகிறது. கம்யூனிஸ்ட்கள் பற்றி இத்தகைய மதிப்பீடு உருவானதற்கு ஆதாரமான காரணங்கள் புரிந்து கொள்ளப்பட வேண்டியுள்ளது. (பிறவியிலேயே கம்யூனிஸ்ட்டுகளுக்கு இந்த நல்ல குணங்கள் அமைந்து விடுகின்றன என்று நினைப்பதானது சிறுப்பிள்ளைத் தனமானது)

கம்யூனிஸ்ட்டுகள் தொழிலாளர் இயக்கத்தில் முன்னணியில் நிற்பதற்கான காரணங்களை ஆராயும்பொழுது சமூக வளர்ச்சிப் பற்றியும் ஒவ்வொரு வர்க்கத்தின் வரலாற்று ரீதியான பாத்திரங் களைப் பற்றியும் கம்யூனிஸ்ட்டுகளுக்கு முற்றிலும் தெளிவான விஞ்ஞான ரீதியான ஒரு பார்வை இருப்பதுதான் முக்கிய காரணம் என்று புலனாகும். இது கம்யூனிஸ்ட்டுகளின் அடிப்படையான நோக்கங்களுடன் பின்னிப் பிணைந்து கிடக்கக் கூடிய ஒரு முக்கியமான அம்சமாகும்.

தொழிலாளி வர்க்கம் – புரட்சியின் ஈட்டி முனை

கம்யூனிஸ்ட்டுகள் சோசியலிச இலட்சியத்தை தங்களின் போர்ப்பதாகையாக ஏற்றுக் கொண்டதாகும். சோசியலிச இலட்சியம் என்று கூறும்போது அடிப்படையான இன்றியமையாத தன்மை அரசியல் அதிகாரம் சுரண்டும் வர்க்கங்களிலிருந்து சுரண்டப்படும் வர்க்கங்களின் கைகளுக்கு மாற்றப்படுவது என்பது முக்கியமான தாகும். இத்துடன் இன்றுள்ள சமுதாய அமைப்பில் எல்லா துறைகளிலும் ஆதிக்க வர்க்கங்களின் பிடிமானத்தை உடைத் தெறிவதற்கு முன்னோடியாகத்தான் அரசியல் அதிகாரத்திற்கான போராட்டமாகும். மொத்தமாக இந்த கடமையைத் தான் சோசியலிச புரட்சியின் கடமை என்று கம்யூனிஸ்ட்டுகள் பார்க்கிறார்கள்.

கடுமையான நீண்ட நெடும் காலத்திற்கு நடைபெற வேண்டிய இந்த இலட்சியப் போராட்டத்தின் பாதை எத்தகையவை என்று இக்கட்டுரையில் விளக்க முன்வரவில்லை. பல்வேறு நாடுகளில் உள்ள சூழலிற்கு ஏற்ப வரலாற்றின் வளர்ச்சிப் போக்கிற்கு ஏற்ப இந்தப் பாதை உருவாகும் என்பது பற்றியும் இங்கு விளக்கவில்லை. ஆனால், சோசலிச புரட்சி வெற்றி பெறுவதற்கு அடிப்படையாக இருப்பது வர்க்கப் போராட்டம்தான் என்பது தொழிலாளி வர்க்கம்தான் அந்தப் போராட்டத்தை தலைமை தாங்கவேண்டும் என்றும், உலகத்தின் இதுநாள் வரைக்கும் கிடைத்த ஒரு அனுபவமாகும். ஆக, சோசலிசப் புரட்சிக்கு தலைமை தாங்கி நடத்தக்கூடிய வர்க்கம் தொழிலாளி வர்க்கமாகும் என்பது மிகப் பெரிய உண்மையாகும். தொழிலாளி வர்க்கத்திற்கு இத்தகைய வரலாற்றுரீதியாக பாத்திரம் இருக்கிறது என்பது கம்யூனிஸ்ட்டுகளின் ஆழமான கருத்தாகும்.

இந்த மகத்தான பாத்திரம் குறித்த கருத்து விஞ்ஞான ரீதியான பல அடிப்படை பார்வைகளை ஆதாரமாக அமைந்துள்ளதாகும். அவற்றில் சிலவற்றை இங்கு குறிப்பிடுகிறோம்.

1. இன்றைய முதலாளித்துவ உலகத்தில், முதலாளி வர்க்கத்தை நேருக்கு நேர் சந்தித்து போராடும் வர்க்கம் தொழிலாளி வர்க்கமாகும். சமுதாயத்தில் பல்வேறு வர்க்கப் பிரிவினை இருப்பினும், முதலாளித்துவ சுரண்டலை நேருக்கு நேர் ஒவ்வொரு நிமிடமும் சந்திக்கும் நிலைமையில் உள்ள வர்க்கம் தொழிலாளி வர்க்கம். ஒரு தொழிற்சாலை (அல்லது) ஒரு நிறுவனத்தில் பணியாற்றும் தொழிலாளி அல்லது ஊழியர் விரும்பியோ, விரும்பாமலோ முதலாளித்துவ சுரண்டலில் பல்வேறு தன்மைகளை நேரில் அனுபவிக்க வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருக்கிறார். முதலாளித்துவ சுரண்டலுக்கு எதிரான எண்ணங்கள் இதன் காரணமாக, இயல்பாகவே தொழிலாளர்களின் மனதில் தோன்றுவது இயல்பு. சோசலிசத்துக்கான போராட்டத்தில், நமது முக்கிய எதிரியான முதலாளித்துவ அமைப்பை மனமார வெறுக்கக்கூடிய ஒரு வர்க்கமாக தொழிலாளி வர்க்கம் காட்சியளிக்கிறது. ஆகவே, முதலாளித் துவத்துக்கு எதிரான போராட்டத்தில், இந்த வர்க்கம் இயல்பாகவே முன்னணி பாத்திரத்தை நிறைவேற்றும் நிலையில் உள்ளது.

இந்த முதலாளி வர்க்கத்திற்கும், தொழிலாளர்களுக்கும் உள்ள முரண்பாடு கூர்மையான வர்க்கப் போராட்டம் என்ற உருவத்தில் அனுதினமும் வெடித்துக் கொண்டே இருக்கும். ஆரம்ப நிலையில், முதலாளிக்கு எதிரான வெறுப்பு பல வடிவங்களில் தோற்றமளிக்கும். தொழிற்சங்கங்கள் என்பவை இந்த முரண்பாட்டில் துவக்க நிலை பிரதிபலிப்பே ஆகும்.
சோசலிசத்துக்கான போராட்டத்தில், இவ்வாறு தொழிலாளி வர்க்கம்தான் முன்னணியில் நிற்க வேண்டிய வரலாற்று கட்டாயம் ஏற்பட்டுள்ளது.

2. இன்றைய உலகில் உற்பத்தி முறைகள் விஞ்ஞான வளர்ச்சியுடன் நெருங்கி, இணைந்து கிடக்கக்கூடிய தன்மைக் கொண்டதாகும். நவீன விஞ்ஞானத்தில் குணாம்சங்களையும், விதிமுறைகளையும், உற்பத்தியில் ஈடுபடும் தொழிலாளர்கள் நேரடியாக பயன்படுத்து கிறார்கள் என்பது ஒரு மகத்தான காரியம். ஆகவேதான், விஞ்ஞானத் தையும், அதன் பயன்பாட்டையும் உட்கொண்டிருக்கக் கூடிய வர்க்கம் நவீன தொழிலாளி வர்க்கம். இந்த தன்மையும் அதன் தொழிலாளி வர்க்கத்தின் முன்னணி பாத்திரத்திற்கு மூலகாரணமாகும்.  (தொழிலாளி வர்க்கம் என்று கூறும் போது, உடல் உழைப்பை மட்டுமின்றி நுட்பமான மூளை உழைப்பிலும் ஈடுபட்டுள்ளவர் களையும் சேர்த்துதான் குறிப்பிடுகிறோம்.) இப்பிரிவில் பணியாற்றும் பலரும் தங்களை அறிவுஜீவிகளாக மட்டும் கருதி, தொழிலாளி வர்க்கத்திற்கு அப்பால் நிற்பதாக நினைக்கிறார்கள். ஆயினும், அவர்களும் பல முறைகளில் முதலாளித்துவ சுரண்டலுக்கு உட்பட்டவர்கள் என்பது உண்மை.

3. தொழிலாளி வர்க்கத்தினர் தங்கள் பணிகளை செய்யும் போது, பலரும் சேர்ந்து (கூட்டாக) செயல்பட வேண்டிய நிலையில் இருக்கிறார்கள். தனிநபர் என்ற முறையில், செய்யும் பணிக்கு அநேகமாக இடமேயில்லை. இந்த தன்மை காரணமாக, கூட்டாக செயல்படுவது, கூட்டாக வாழ்வது, கூட்டாக சுரண்டலை எதிர்ப்பது போன்ற குணங்கள் இயல்பாகவே, தொழிலாளி வர்க்கம் பெறுகிறது. வேலைப் பாதுகாப்பில் இருந்து, ஊதியம் போன்ற பிரச்சினைகளில் முன்னேற்றம் வரை அனைத்துக் காரியங்களிலும், தொழிலாளர்கள் கூட்டாக செயல்பட வேண்டிய கட்டாயம் இருக்கிறது. ஏன்? முதலாளி வர்க்கத்தின் சுரண்டலை தனிப்பட்ட ஒரு நபராக எதிர்க்க முடியாது, எதிர்க்கவும் இயலாது, அதுவும்கூட கூட்டாக ஒன்றுபட்டு போராட்டத்தின் மூலமாகத்தான் சாதிக்க முடியும். இத்தகைய காரணங்களால்தான் தனிநபர் உணர்வை விட, கூட்டுணர்வு என்ற உணர்வு நிலை இந்த வர்க்கத்திற்கு அமைகிறது. இந்த உணர்வுதான், சோசலிசம் என்ற கருத்திற்கு ஆதாரமானது. ஒரு ஆலையின் உரிமையாளராக வளர்ந்து, வாழ்க்கையில் முன்னேற முடியும் என்ற எண்ணம் தொழிலாளிக்கு தானாகவே ஏற்படுவதில்லை. ஆலை அனைத்தும், உற்பத்தி கருவிகள் அனைத்தும் பொது சொத்தாக வரவேண்டும் என்ற சோசலிச கருத்து, இயல்பாகவே இந்த வர்க்கத்திற்கு ஏற்படுகிறது. மற்ற எல்லா வர்க்கங்களை விட, கூட்டான வாழ்க்கை, கூட்டான உடமை முறை என்ற கருத்தினை உட்கொண்டிருக்கும் நிலையில் உள்ள வர்க்கம் தொழிலாளி வர்க்கம்.

சொல்லப்போனால், சோசலிசம் என்ற கருத்துக்கூட தொழிலாளி வர்க்கம் என்ற வர்க்கம், வரலாற்று ரீதியாக உருவெடுத்தபிறகுதான், முன்னுக்கு வந்தது. முதலாளி வர்க்கமும், அதன் ஆதிக்கமும், வளர்ந்த கட்டத்தில், ஐரோப்பாவிலும், மற்ற பல நாடுகளிலும், தீவிரமான வர்க்கப் போராட்டங்கள் வெடித்தன. இப்போராட்டங்களில், தொழிலாளி வர்க்கம் ஒரு முன்னணி சக்தியாக, வேகமாக முன்னேறியது. அந்தப் பின்னணியில்தான், விஞ்ஞான சோசலிசம் என்ற கருத்து, உருவாகி, வளர்ந்து, உலகத்தில் சிந்தனைப் போக்குகளை முக்கிய இடத்தைப் பெற்றது. அதுநாள் வரை சோசலிசம் என்பது ஒடுக்கப்பட்ட மனிதர்களின் நியாயம் கிடைக்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தின் பிரதிபலிப்பாகும். பெரும்பாலும், இந்த எண்ணம் சுரண்டலற்ற, வர்க்க பேதமற்ற ஒரு சமுதாயம் அமைய வேண்டுமே என்ற கற்பனைவாத கண்ணோட்டமாகவே இருந்தது. இது கற்பனைவாத சோசலிசம் என்ற பெயரால் அழைக்கப்பட்டது.

விஞ்ஞானத்தின் வளர்ச்சியில், வர்க்கப் போராட்டத்தின் கூர்மையும் காரணமாக கற்பனைவாத சோசலிசம் என்ற எண்ணப் போக்கிற்கு மாறாக, விஞ்ஞான சோசலிசம் என்ற தத்துவம் வரலாற்றின் அரங்கில் உதயமாயிற்று. வெறும் ஒரு கனவாக இல்லாமல்; சமுதாய வாழ்க்கையில் திசை வழிகளை ஆராய்ந்து விஞ்ஞானரீதியாக வடிவம் கொள்ளப்பட்ட, ஒரு எதார்த்த தத்துவமாக, விஞ்ஞான சோசலிசம் காட்சியளித்தது.

காரல் மார்க்ஸ், ஏங்கெல்ஸ் போன்ற மாபெரும் மேதைகள் போராட்டங்களில் பங்கெடுத்துக் கொண்டே, விஞ்ஞான சோசலிசம் என்ற தத்துவத்தை முன்வைத்தபோது, வளர்ந்து வரும் தொழிலாளி வர்க்கம் அதை தன்னுடைய தத்துவமாக இயல்பாகவே ஏற்றுக் கொண்டது. இன்றும், சோலிச தத்துவத்தின், ஆதாரமான ஈர்ப்பு சக்தி தொழிலாளி வர்க்கத்தை கவ்விப் பிடித்துக் கொண்டிருக்கிறது. இந்த காரணங்களினால்தான், சோசலிசத்தினுடைய பதாகையை ஏந்தி வரக்கூடிய வர்க்கம்தான் தொழிலாளி வர்க்கம் என்று கம்யூனிஸ்ட்டுகள் கருதுகிறார்கள்.

ஒருவர் தொழிலாளியாக இருப்பதினால், அல்லது அந்த வர்க்கத்தில் பிறந்ததினால், தானாகவே சோசலிசப் புரட்சி பாதைக்கு வந்துவிடுவார்கள் என்று நினைப்பது மூடத்தனமாகும். புதிதாக ஒருவர் நிறுவனத்தில் வேலையில் சேர்ந்தவுடன் அவர் தொழிற் சங்கத்தில் சேர்ந்து, வர்க்கப் போராட்டத்தில் பங்கேற்கும்போதுதான், அவருடைய மனோ நிலையில் மாற்றங்கள் ஏற்படுகின்றன.
தொழிற்சங்க உணர்வில் இருந்து….

இன்றுள்ள நிலைமையில் கம்யூனிஸ்ட்டுகள் இருந்தாலும், இல்லாவிட்டாலும் தொழிலாளர்கள் பல்வேறு ஆலைகளை, நிறுவனங்களை, தொழிற்சங்கங்களை நிறுவி பல முறைகளில் போராட்டங்களை நடத்தும் கட்டாயத்தில், சிக்கிக் கொள்கிறார்கள். இவர்களெல்லாம், தங்களுடைய கோரிக்கைகளை அடைவதற்காக, இந்த முதலாளியை எதிர்த்து போராடுகிறோம் என்ற எண்ணத் துடன்தான் இருக்கிறார்கள். நாங்கள் அனைவரும் தொழிலாளி வர்க்கத்தை சார்ந்தவர்கள், முதலாளிகள் அனைவரும் முதலாளி வர்க்கத்தை சார்ந்தவர்கள்தான் என்ற எண்ணம் அவர்களுக்கு இயல்பாகவே ஏற்படுவதில்லை. அவர்களின் எண்ணப் போக்குகளை சுருங்க கூறின், ஆரம்ப நிலை வர்க்க உணர்வு என்று மட்டுமே கூறமுடியும். ஏராளமான தொழிற்சங்க தலைவர்கள், ஏன்? ஊழியர்கள் கூட இந்த ஆரம்ப நிலையிலேயே தங்களுடைய சிந்தனைகளை நிறுத்திக் கொள்கின்றனர்.

கம்யூனிஸ்ட்டுகள் தொழிற்சங்க பணியில் ஈடுபடும்போது, துவக்க நிலையில் இருந்தபோதிலும், தொழிலாளர்களின் வர்க்க உணர்வை வலுப்படுத்தக்கூடிய வகையில் தங்களுடைய பணிகளை அமைக்கிறார்கள். வர்க்க உணர்வுகூட ஏற்படாத தொழிலாளர் களுக்கு புரட்சிகரமான எண்ணங்களெல்லாம், வந்து விடும் என்று நினைப்பது ஒருமுறையில் கற்பனைவாதமாகும்.

வர்க்க உணர்வு என்று கூறும்போது, நாம் அனைவரும், சுரண்டப்படும் வர்க்கம் என்றும், நம்முடைய எதிரிகளாக இருக்கும் சுரண்டல்காரர்களை எதிரி வர்க்கமாகவும், பாகுபடுத்தி காணும் அளவிற்கு அத்தொழிலாளர்களுக்கு உணர்வு நிலையில் மாற்றம் வேண்டும். நாம் அனைவரும் ஒரு வர்க்கம். முதலாளி வர்க்கம் இன்னொரு வர்க்கம் என்ற எண்ணத்தை வளர்ப்பது கம்யூனிஸ்ட்டுகளின் ஆரம்ப நிலைக் கடமை.

இன்றைய சமுதாயத்தில், தொழிலாளி வர்க்கமும் இதர வர்க்கங்களும் வாழ்க்கைப் போராட்டத்தில் அல்லல்பட்டு, தவிப்பதற்கான அடிப்படைக் காரணம் முதலாளித்துவ, நிலப் பிரபுத்துவ சுரண்டல்தான் என்று தொழிலாளர்கள் புரிந்து கொள்ளும்போதுதான் வர்க்க உணர்வுக்கு மூலாதாரமான ஒரு பரிணாமம் ஏற்படும். அது ஏற்படுத்தும் கடமையை உணர்வுபூர்வமாக கம்யூனிஸ்ட்டுகள் நிறைவேற்றுகிறார்கள்.

ஆக, வர்க்க உணர்வில், துவக்க நிலையில் இருந்து, அடுத்த உயர் கட்டதிற்கு தொழிலாளி வர்க்கத்தை அழைத்துச் செல்லும் மகத்தான பணியினைத்தான் கம்யூனிஸ்ட்டுகள் தொழிற்சங்க பணிகள் மூலமாக செய்ய முயற்சிக்கிறார்கள்.

தொழிலாளர்கள் போராட்டங்களில் ஈடுபடும்போது, நமது வர்க்க எதிரிக்கு முழுமூச்சுடன் உதவி செய்வது, முதலாளித்துவ, நிலப்பிரபுத்துவ ஆட்சியாளர்கள்தான் என்பதை புரிய வைப்பதன் மூலம் உணர்வில் இங்கு ஒரு புதிய பரினாமம் ஏற்படுகிறது. ஏற்படுத்த வேண்டும். கம்யூனிஸ்ட்டுகள் அதைச் செய்கிறார்கள். மற்ற பல தொழிற்சங்கத் தலைவர்கள் அதைச் செய்வதில்லை.

ஆக, நாம் ஒரே வர்க்கத்தை சார்ந்தவர்கள் என்ற உறுதியான எண்ணத்தையும்; நம்முடைய எதிரிகளாக இருப்பது முதலாளித்துவ – நிலப்பிரபுத்துவ வர்க்கம்தான் என்ற எண்ணமும், சுரண்டல் வர்க்கங்களுக்கு முக்கிய கருவியாக செயல்படுவது அரசுதான் என்ற எண்ணமும், தொழிலாளர்களின் மனதில் பதியும் போது, உண்மையான வர்க்க உணர்வு வேரூன்றுகிறது. கம்யூனிஸ்ட்டுகள் தொழிற்சங்க பணிகளில் ஈடுபடும்போது, இத்தகைய வர்க்க உணர்வை வளர்ப்பது என்ற கடமையை செய்கிறார்கள்.

உண்மையான போர்க்குணமிக்க வர்க்க உணர்வை வளர்த்து தொழிலாளி வர்க்கத்தை ஒரு சக்தியாக முன்னெடுத்துச் செல்வது என்ற ஜீவாதாரமான பார்வையுடன் கம்யூனிஸ்ட்டுகள் தொழிற்சங்க பணிகளில், பங்கேற்கிறார்கள்.

ஆயினும், இந்த உணர்வு மட்டும் தொழிலாளி வர்க்கத்தை ஒரு புரட்சிகரமான வர்க்கமாக உயர்த்தி விடாது என்று நாம் பார்க்க வேண்டும். புரட்சிகரமான வர்க்கமாக வளர்ப்பது என்ற கடமையைப் பற்றி வரும் இதழ்களில் காணலாம்.