• பேரா.  பிரபாத் பட்நாயக்

(மார்க்சிஸ்ட் கட்சியின் மேற்கு வங்க நாளிதழ் கணசக்திக்கு பொருளாதார அறிஞர் பிரபாத் பட்நாயக் அளித்த நேர்காணல்)

கணசக்தி –  75 ஆண்டு கால சுதந்திரத்திற்கு பிறகும் தேசத்தின் வளத்தில்  அசமத்துவமும் வேலையின்மையும் படிப்படியாக அதிகரித்து வருகிறது. மக்கள் தொகையின் பெரும்பகுதியினருக்கு வேலைவாய்ப்பும். வருவாயும் நாளுக்கு நாள் குறைந்து வருகிறது. இவற்றை பார்க்கும்போது இந்தியாவானது மக்கள் நல அரசாக  நீடித்திருக்க முடியுமா?

பிரபாத் பட்நாயக் – மக்கள் நல அரசு பற்றிய அர்த்தத்தை மிகச் சரியான முறையில் பரிசீலித்தால் இந்தியா ஒருபோதும் மக்கள் நல அரசாக இருந்ததில்லை. மக்கள் நல அரசானது ஒரு குறிப்பிட்ட பகுதியினரைச் சார்ந்தவர்களுக்கு என்பதற்கு பதிலாக அனைவருக்குமான  அரசாக அது செயல்பட்டிருக்க வேண்டும். ஒவ்வொருவருடைய சிற்சில குறைந்தபட்ச உத்திரவாதத்தையாவது செய்து தர முயற்சித்திருக்க வேண்டும். ஆனால் இந்தியாவின் விசயத்தில் இது  ஒருபோதும் நடக்கவில்லை. நாட்டின் உணவு பாதுகாப்பை உத்திரவாதப்படுத்துவதற்காக பொதுவிநியோக முறை கொண்டுவரப்பட்டது. ஒருசில மாநில அரசுகளே கிராமப்புறங்களில் ரேசன்கடைகளுக்கு நிதியளித்தன. தற்போது திட்டத்தில் பொது விநியோகம் என வார்த்தை இருந்தபோதிலும் உண்மையில் அவ்வாறு இல்லை. இந்திய அரசியலமைப்பு சட்டத்தின் விதிகளின்படி மக்கள் நல அரசு அமைப்பின் நடைமுறையானது மாநில அரசின்  கொள்கை வழிகாட்டுதல்களின் கீழ் செயல்படுத்த வேண்டும். ஆனால் இதை எந்த நீதி மன்றமும் அமுலாக்குவதற்கான உத்திரவுகளை பிறப்பிக்க முடியாது. எனவே மாநில அரசுகள் இதை கறாராக பின்பற்றுவதில்லை.

இந்தியா ஒரு மக்கள் நல அரசாக செயல்பட வேண்டும் என்பதை துவக்கத்திலிருந்தே இந்திய அரசியலமைப்பின் இலக்காக இருந்தது என்பதே உண்மையாகும். இந்த இலக்கு தற்போது வெளிப்படையாகவே கைவிடப்பட்டுவிட்டது. இல்லையென்றால், பெருமுதலாளிகளுக்கு வரிச்சலுகைகளை அளித்து உதவி செய்வதை அரசால் தன்னெழுச்சியாக செய்திருக்க முடியாது. நல அரசு கொள்கையை கைவிடுவது என்பது நவீன தாராளமயத்தின் கொள்கையின் ஒரு பகுதியாகும். இது பல்வேறு தளங்களில் வெளிப்படுத்துகிறது.  உதாரணமாக உணவுப் பொருட்களை பொது விநியோக முறையில் வழங்குவது திரும்ப பெற்றதும், கல்வியை நுகர்வு பொருட்களின் பட்டியலில் சேர்க்கப்பட்டதுமாகும். இதனால் பெரும்பான்மையான மக்கள் உணவு மற்றும் கல்வியை பெறமுடியாதவர்களாக்கப்பட்டனர். இது பொது சுகாதார மருத்துவத்தையும் பலவீனப்படுத்தி வருகிறது. இது போன்ற பல உதாரணங்களை சொல்ல முடியும்.

சுதந்திரத்திற்கு பிறகு என்றுமில்லாத நிலையில்  வேலையின்மை விகிதம் மிக உச்ச அளவில் உள்ளது. வேலையில்லாதவர்களுக்கான உதவி கூட தேசிய அளவில் ஒரு பொது வடிவம் இல்லை. கடந்த நூற்றாண்டுகளை விட தற்போது நாட்டின் அசமத்துவம் தீவிரமடைந்துள்ளது. பொருளாதார நிபுணர்கள் பிக்கட்டி மற்றும் கான்சல் ஆகியோரின் கூற்றுப்படி மக்கள் தொகையின் பெரும்பகுதியினர் மத்தியில் ஊட்டச்சத்து குறைந்து வருகிறது. பிரிட்டனிடமிருந்து சுதந்திரம் பெற்ற பிறகு  கடுமையான விளைவுகள் அதிகரித்து வருகிறது என்பதை அனுபவம் உணர்த்துகிறது. இத்தகைய போக்குகள் நவீன தாராளமய  காலத்தில் தான் சரிந்து  வருகிறது என்பதை வெளிப்படுத்துகின்றன.

கணசக்தி – நவீன தாராளமயக் கொள்கைகள் அமுலாக்க துவங்கி 30 ஆண்டுகள் கழிந்து விட்டன. இந்த கொள்கையின் மிக முக்கியமான விளைவு எது? தற்போதைய தருணத்தில் இந்த கொள்கை முற்றிலுமாக தோல்வியடைநதுவிட்டது என்று நம்மால் கூறமுடியுமா?

பி.ப – இந்தியாவின் நவீன தாராளமயத்தினை இரண்டு பகுதிகளாக பிரிக்கலாம். ஒன்று அதிகமான பொருளாதார வளர்ச்சி விகிதம் மற்றது நவீன தாராளமயத்தினால் துவங்கிய பொருளாதார நெருக்கடி. பின்னர் வந்த நெருக்கடி உலகளாவிய அளவில் பரவியது. இவ்விரண்டு பகுதிகளுக்கும் இடையே கோடு பிரிக்கலாம். அமெரிக்காவில்  வெடித்து கிளம்பிய வீட்டுக் கடன் நெருக்கடியும்  அதன் பிறகு இரண்டாவது ஐ.மு.கூட்டணி அரசின் கால கட்டம் ( 2009-2014). இந்திய தன்மையில் நெருக்கடிகள் சிறிது காலம் தாழ்த்தி துவங்கின.

உண்மையில் நவீன தாராளமயத்தின் துவக்க காலத்தில் வளர்ச்சி விகிதம் அதிகரித்தபோதிலும் கூட அதைப்போலவே  மொத்த வறுமை விகிதமும் அதிகரித்தது. 

இந்தியாவின் கிராமப்புறத்தில் ஒருவர் தினசரி 2200 கலோரிகளை எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும்  என்ற  வறுமையை வரையறைக்குட்படுத்தப்பட்ட அளவிளை எடுத்துக்கொள்ள முடியாத மக்கள் தொகை 1993-94இல் 58 சதவிகித இருந்தது 2011-12ஆம் ஆண்டில் 68 சதவிகிதமாக உயர்ந்தது. நகர்புறத்தில் 2100 கலோரிகளை எட்டமுடியாதவர்கள் இதே காலத்தில் 57 சதவிதகத்திலிருந்து 65 சதவிகிதமாக அதிகரித்தது.

எவ்வாறாயினும், நவீன தாராளமயக் கொள்கைகளின் நெருக்கடிகளும் தேக்கநிலையும் உழைக்கும் மக்கள் பிரிவினரை மிகக் கடுமையாக தாக்கியது. 2017-18ஆம் ஆண்டின் தேசிய மாதிரி ஆய்வு அறிக்கையினை மோடி அரசு வெளியிடாமல் நிறுத்தி வைத்திருந்ததிலிருந்தே மோசமான நிலைமையினை உணர்ந்து கொள்ள முடியும்.  இவைகளை  மறைப்பதற்காக தேசிய மாதிரி ஆய்வு துறையையே மூடிவிடவும் கூட மோடி அரசு முடிவெடுத்தது. மேற்படி அறிக்கை கசிந்த நிலையில் அதன் விபரப்படி இந்திய கிராமப்புற உண்மையான தனி நபர் நுகர்வு சக்தி 2011-12க்கும் 2017-18ஆம் ஆண்டுகளுக்கு இடையே 9 சதவிகிதம் குறைந்துவிட்டது. இது ஒட்டு மொத்த சராசரியாகும். உழைக்கும் மக்களின் நிலைமையை ஒப்பிடும்போது மிகவும் மோசமாக உள்ளது. பெருந்தொற்றுக் காலமும் அதைத் தொடர்ந்து ஏற்பட்ட உலகளாவிய பணவீக்கமும் சேர்ந்து இந்த நிலைமையை மேலும் கடுமையாக்கியுள்ளது.

பெருந்தொற்று மற்றும் உக்ரைன் போர் பாதிப்பிலிருந்து உலக முதலாளித்துவம் மீண்டு வந்தபோதிலும், நவீன தாராளமயத்தின் நீண்ட கால கட்டமைப்பு நெருக்கடியானது ஏற்கனவே 2019-20க்குமுன்னரே வெளிப்படுத்திவிட்டது; அது தற்போதும் நீடிக்கிறது. நவீன தாராளமயத்தின் நெருக்கடியை எதிர்கொள்ள முதலாளிகளுக்கு சலுகைளை வாரி வழங்குவதன் மூலம் அவர்கள் அதை தொழிற்துறையில்  முதலீடு செய்வதன் மூலம் பொருளாதார நடவடிக்கைகள் அதிகரிக்கும். அதன் விளைவாக வேலைவாய்ப்யை அதிகரிக்க செய்ய முடியும் என்ற நம்பிக்கையில் முயற்சிக்கிறது. ஆனால்  நெருக்கடியான காலங்களில் சந்தை முதலாளிகள் எந்தவொன்றிலும் முதலீடு செய்ய மாட்டார்கள். எனவே நெருக்கடி மேலும் ஆழமாகி வருகிறது என்பதே உண்மை. நவீன தாராளமயம் நீடிக்கும் வரை மக்களின் சமூக பொருளாதார நிலைமைகளும்  தொடர்ந்து மோசமடைந்து வரும். எவ்வளவு விரைவாக இந்த கொள்கையிலிருந்து நாடு  வெளியேறுவதுதான் ஒரே வழி.

கணசக்தி – இந்திய பொருளாதாரத்தில் எந்த ஒரு துறை மிகக் கடுமையாக பாதிக்கப்பட்டுள்ளது என்று உங்களிடத்தில் கேட்டால் நீங்கள் எந்த ஒன்றை தேர்வு செய்வீர்கள்?

பி.ப – நவீன தாராளமயத்தின் மிகப்பெரிய பிரச்சனை குறிப்பாக சிறு உற்பத்தியாளர்கள் மற்றும் நேரடியாக உழைப்பை செலுத்திடும் விவசாயத்தின் மீதான  அதன் தாக்குதல் தான். தாராளமயம் உருவானது முதல் அது பெரும் முதலாளிகள் மற்றும் பன்னாட்டு நிதி மூலதனத்தின் கூட்டணியால்  வழிநடத்தப்படுகிறது. அது விவசாயிகளை சார்ந்து உள்ள உழைப்பை செலுத்திடும் விவசாயத்திற்கான ஆதரவினை திரும்ப பெற்றது. உண்மையில் உணவுப் பயிர்களுக்கான குறைந்தபட்ச ஆதரவு விலையினை ஒழித்துக்கட்டுவதற்காக எடுத்த முயற்சியானது மேடி அரசின் இறுதிக்கட்ட நடவடிக்கையாயாகும். விவசாயிகளும் எழுச்சிமிக்க போராட்டத்தின் காரணமாக தற்காலிகமாக பின்வாங்கப்பட்டுள்ளது. இருப்பினும் அதன் ஆபத்து நீடிக்கிறது.

அரசாங்கம் விவசாய பொருளாதாரத்துறைக்கான தனது ஆதரவினை குறைப்பதன் விளைவாக விவசாயிகளின் லாபத்தை தடுத்துவிடும். மேலும் அரசாங்கம் முதலீடுகளை குவிப்பததற்கு  முதன்மையானது என சொல்லி  இந்த துறையில் பெரும் பெரு நிறுவனங்களை அனுமதிக்க ஊக்கப்படுத்துகிறது. தற்போதைய விவசாயத்துறையின் நெருக்கடிக்கான காரணங்களின் பின்னணி இதுவே. நாட்டின் விடுதலைக்கு பிறகு என்றுமில்லாத நிலையில் லட்சக்கணக்கான விவசாயிகள் தற்கொலை செய்து கொண்டதும் இந்த நெருக்கடியின் விளைவுகளால் தான். பெருந்திரளான விவசாயிகள் வேலை தேடி கிராமப்புறங்களிலிருநது நகரங்களை நோக்கி இடம்பெயர்கிறார்கள் இங்கு ஏற்கனவே உள்ள வேலையில்லா தொழிலாளர்களோடு சேர்ந்து  வேலையின்மை மேலும் அதிகரிக்கிறது.  இதுவும் நெருக்கடியின் மற்றொரு பகுதியாக மாறுகிறது. வேலைக்காக காத்திருப்போர் எண்ணிக்கை அதிகரித்து வேலைக்கான ஆட்கள் எண்ணிக்கையைக் காட்டிலும் வேலை தேடுவோர் எண்ணிக்கை அதிகரிக்கிறது. மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பில் விவசாயிகள் என்று வகைப்படுத்துவோர் எண்ணிக்கை 1991 மற்றும் 2001 ஆகிய இரு கணக்கெடுப்பிற்கு இடையில் ஒன்றரை கோடி விவசாயிகள் எண்ணிக்கை குறைந்துவிட்டது.

விவசாயிகளின் வறுமையானது அணிதிரட்டப்பட்ட தொழிலாளர்களின் பேரம் பேசும் சக்தியை வலுவிழக்க செய்வதோடு,  மக்கள் தொகையில்  மொத்த வறுமையும் உயருகிறது. நவீன தாராளமய முதலாளித்துவத்தின் மிகவும் குறிப்பிடத்தக்க குணமும், அதன்  மையமான கருவும்   இதுதான். இந்தியா போன்ற ஒரு நாட்டில் நாட்டின் பொருளாதார ஸ்திரத்தன்மைக்கு விவசாயம் உயிரோட்டமாக இருக்க வேண்டும் என்பதுதான் வளர்ச்சிக்கான  மிக முக்கியமான திறவுகோல் . மேலும்  அது விவசாய தொழிலாளர்களின் சூழ்நிலைமையோடு மிக நெருக்கமான உறவுகளை கொண்டுள்ளது. நவீன தாராளமயம் விவசாயத் தொழிலாளர்களின்  வாழ்வாதாரத்தினை கேள்விக்குறிக்கு தள்ளியுள்ளது.

கணசக்தி – இந்திய கார்ப்பரேட் துறை இந்து அடிப்படைவாத தத்துவத்தின் அபாயத்தினை உணர்ந்துள்ள போதிலும் கூட அதற்கு சிறியதாகவே அல்லது அதிகமாகவே ஆதரவு தெரிவிக்கிறது.இது ஏன் நிகழ்கிறது? இந்திய பெரு முதலாளிகள் தங்களின் கலாச்சார, தத்துவார்த்த கொள்கையினை மாற்றிக்கொண்டார்களா?

பி.ப – இல்லை. இந்திய பெரும் முதலாளிகள் தங்களின் கலாச்சார தத்துவார்த்த கொள்கைககளை  இதுபோல மாற்றிக் கொள்ளவில்லை. பன்னாட்டு  நிதி மூலதனம் மற்றும் உள்ளுர் பெரும் முதலாளிகள் கீழிருந்து வரும் மாற்றங்களின்போது அவர்கள் அச்சப்படுவது சாத்தியம். இது  நவீன தாராளமய நெருக்கடியின் விளைவாகும். நவீன தாராளமயத்தின் முதற்கட்ட காலத்தின்போது பொருளாதார வளர்ச்சி அதிகரித்து இருந்தபோதே வரி சலுகை உள்ளிட்டவை மூலம் உழைக்கும் வெகுமக்களுக்கு ஆதரவை பெற முயற்சித்தது.  இதன் மூலமாக நவீன தாராளயமத்திற்கு எதிரான எதிர்ப்பினை எவ்வாறு  தவிர்க்கவும் அல்லது தள்ளிப்போடவும் என்பதற்கான நோக்கமாக  அது   இருந்தபோதிலும் உழைக்கும் மக்களின் துயரம் நீடித்தது. இது நவீன தாராளமயத்தின் ஆதரவு அமைப்பு முறையின் ஒரு பகுதியாகும். ஆனால் நெருக்கடியை நோக்கி வந்தடைந்தபோது இந்த ஆதரவு அமைப்பு முறை ஒழிந்து போனது. எந்த மட்டத்திலும்  வளர்ச்சியில்லை என்ற நிலைமையில், ஆதரவு முறை ஒன்றுமில்லை என்றாகிவிட்டது. இந்த சூழ்நிலையில் நவீன தாராளமயத்திற்கு ஒரு புதிய ஆதரவு அமைப்பு முறை தேவையாகிறது. நவீன பாசிசமே அதன் ஆதரவு அமைப்பு. இது நவீன தாராளமய மற்றும் நவீன பாசிச கூட்டணிக்கு கொண்டு சென்றது. இந்தியாவில் இது கார்ப்பரேட் மற்றும் இந்துத்துவ சக்திகளின் கூட்டணியாக உருவாகியது. இந்த கூட்டணி நவீன தாராளமய முதலாளித்துவம்  நீடித்திருக்க உதவி செய்ய முயற்சிக்கிறது. இந்த கூட்டணி கதையை மாற்றியமைத்து  சிறுபான்மை மக்களுக்கு எதிராக வெறுப்பு உணர்வை உருவாக்குவதன் மூலமாக, உழைக்கும் மக்கள் தங்களின் வாழ்நிலை பாதிப்பிற்கு எதிரான நியாயமான உணர்வுகள் திசைதிருப்பப்படுகிறது.   இது நவீன தாராளமயத்திற்கு இருவழிகளில் துணைபோகிறது. இது உழைக்கும் வர்க்கத்தை பிளவுபடுத்துகிறது. மேலும் அவர்களின் வாழ்வாதார பிரச்சனைகளிலிருநது மத ரீ தியான பிரச்சனைகளுக்கு திசைதிருப்புகிறது. இந்த கார்ப்பரேட் –  இந்துத்துவ கூட்டணி  பாசிசத்தின் ஒரு ஆயுதமாகும்.

கம்யூனிஸ்ட் அகிலத்தின் 7வது மாநாட்டில் பேசிய ஜார்ஜ் டிமிட்ரோவ் முதலாளித்துவத்தின் நெருக்கடியான காலத்தில் தான் பாசிசம் உருவாகிறது என்று குறிப்பிட்டுள்ளார்.1930களில் ஏற்பட்ட பெரும் மந்தநிலையே இதற்கு மிகச் சிறந்த உதாரணமாகும். தற்போதைய நவீன தாராளமயத்தின் நெருக்கடியும் அதைப்போன்றே நவீன பாசிசம் உருவாக காரணமாகியுள்ளது. மேலும் 1930களில் உருவான  பாசிசம் போலவே தற்போதைய நவீன பாசிசமும் உலகம் முழுவதும் உருவாகியுள்ளது. எனவே இது இந்தியாவிற்கு மட்டும் கட்டப்பட்டதாக இல்லை என்பது குறிப்பிட வேண்டியதாகும்.

எவ்வாறாயினும் 1903களின் நிலைமைக்கும் இன்றைய நிலைமைக்கும் வித்தியாசம் உள்ளது. 1930களில் பாசிசம் தன்னுடைய போர் நடவடிக்கைகளுக்கு ஏராளமான ஆயுதங்களை உற்பத்தி செய்வதற்காக  அரசாங்கங்கள் பெருமளவு செலவு செய்ததன் மூலமாக  முதலாளித்துவதை நெருக்கடியிலிருந்து காப்பாற்றியது  இந்த கூடுதல் செலவுகளுக்கு நிதி நிறுவனங்களிடமிருந்து கடன்களை பெற்றன. ஆனால் தற்போது அரசாங்கங்களால் கூடுதல் செலவிற்கு கடன்களை பெற முடியாது. இது கேள்விகளுக்கு அப்பாற்பட்டது. ஏனென்றால் அளவுக்கதிகமான நிதிப்பற்றாக்குறைப் போக்கினை நிதி மூலதனம் அனுமதிப்பதில்லை. மேலும் நிதி மூலதனமானது ஒரு சர்வதேசமயமானது. ஆனால் அரசுகள் ஒரு நாட்டிற்கு உட்பட்டது. எனவே நிதிமூலதனம் நாட்டை விட்டு வெளியேறாத வகையில் அரசாங்கம் சலுகைகளை அளிக்க முயற்சிக்க வேண்டும். அதேசமயம் அதிகப்படியான உபரி மதிப்பால் குவிந்துள்ள செல்வத்திற்கு எதிராக கூடுதல் வரி விதித்து கஜானாவிற்கு வருவாய் ஈட்டலாம் என்பதும் நவீன தாராளமயத்தில் அரசுகளால் முடியாது.  இதற்கு பதிலாக, அரசுகள் தங்களின் செலவுகளை ஈடுசெய்ய உழைக்கும் மக்கள் மீதே வரிகளை சுமத்த முயற்சிக்கின்றன. ஆனால் உண்மையில் இத்தகைய கூடுதல் வரிகள் மூலமாக மொத்த வருவாய் அளவை உயர்த்த முடியாது. ஏனென்றால் உழைக்கும் மக்கள் தங்களின் வருவாயின் பெரும்பகுதியை அடிப்படை வாழ்க்கைத் தேவைகளுக்காகவே செலவிட வேண்டியுள்ளது. எனவே பழைய பாசிச அரசு பாணியில்  தற்போதைய நெருக்கடியிலிருந்து முதலாளித்துவத்தை மீட்க முடியாது.இதுவே 20ஆம் நூற்றாண்டு  பாசிசத்திற்கும் இன்றைய  நவீன பாசிசத்திற்குமான வித்தியாசம் என்பதோடு இது நவீன பாசிசத்தின் ஒரு பலவீனமுமாகும்.

கணசக்தி – கார்ப்பரேட்-இந்துத்துவா கூட்டணியால் இந்தியா பாசிசத்தை நோக்கி நகரும் என்று நீங்கள் கருதுகிறீர்களா? அவ்வாறெனில் இந்திய பாசிசத்திற்கான பண்புகள் எவ்வாறு இருக்கும்?

 1930கள் போன்று இல்லாமல்  தற்போதைய சூழ்நிலை வித்தியாசமாக உள்ளது. இன்றைய பாசிசம் 1930களின் பாசிசத்தை நகல் எடுத்தாற்போல் இருக்காது. இருப்பினும், பாசிசத்திற்கான அத்தனை பொதுவான பண்புகளும் இந்தியாவில் ஏற்கனவே இருந்து வருகிறது. உதாரணமாக, பெரும் வர்த்தக மற்றும் பாசிச கட்சிக்கு இடையேயான கூட்டணி, அச்சத்திற்கு இடமளிக்கும் வகையில்,  சிறுபான்மை மக்களுக்கு எதிரான வன்ம பிரச்சாரங்களும் அவர்களை  குறிவைத்து பாசிச சக்திகளின் வன்முறை கும்பல்களும் அரசாங்கத்தால் தொடுக்கப்படும் அரசியல் ரீதியான துன்புறுத்தல்களும்  சர்வாதிகார அரசை போன்ற அடிப்படையில்தான் இருந்து வருகிறது. எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, இத்தகைய சர்வாதிகார அரசிற்கு எதிராக குரல் கொடுக்கும் அறிவுஜிவிகள், சமூக இயக்கங்கங்களுக்கு எதிராக பரவலான அடக்குமுறைகளும் வன்முறைகளும் ஏவப்படுகின்றன. இவையெல்லாம் தன்னுடைய அரசியல் பலத்தை இழந்து விடுவோம் என்ற அச்சத்திலிருந்து பாசிச அரசால்  மேற்கொள்ளப்படுகிறது. எனினும்  இன்றைய பாசிசமாகட்டும் அல்லது நவீன பாசிசமாகட்டும், அவை ஜனநாய கட்டமைப்புக்குள் செயல்படுவதற்கு தள்ளப்படுகின்றன. எனவே நவீன பாசிசமானது ஜனநாயகத்தை அழித்தொழிக்கும் வேலையை செய்து கொண்டே, அதை பாதுகாப்பது போன்ற தோற்றத்தினையும் மேற்கொள்கிறது. அது எப்போதும் ஜனநாயகத்தை பற்றி பாசாங்குத்தனமாக நடந்து கொள்ளும். இன்றைய பாசிசம் ஒரு கபட வேடம் பூண்டுள்ளது என்பதே இதன் பொருள். எனவே இன்றைய கார்ப்பரேட்- இந்துத்துவ கூட்டணியானது பாசிசத்தை நோக்கி செல்லும் என்பதை நம்மால் சொல்ல முடியாது. இந்த கூட்டணி மாறுவேடம் தரித்த பாசிசமாகும். இது ஒரு சரியான சந்தர்ப்பத்தை எதிர்நோக்கி காத்திருக்கிறது. அதுவரை வேடம் தரித்தும், அதற்கு பின்னர் ஒளிவு மறைவின்றியும் நேரடியான நடவடிக்கையில் இறங்கும்.

ஜனநாயக  முகமூடி அணிவது என்பது இந்திய பாசிசத்தின் ஒரு குணாம்சம் என்று மட்டும் என்றிருப்பது ஒரு தனித்துவம் இல்லையென்றாலும், அதன் முக்கிய பண்புகளில் ஒன்று மற்றவர்கள் என வரையறுத்த மத அடையாளத்தைப் பயன்படுத்துவதாகும். இந்த மற்றவர்கள் இந்தியாவின் மதச் சிறுபான்மையோர் ஆவர். இது மற்ற நாடுகளில் இனம், தேசியம் போன்ற இதர அடையாளங்களை வைத்து மற்றவர்கள் என்று அடையாளப்படுத்தப்படுவார்கள். இந்தியாவில்  மதத்தையே அடிப்படைவாதமாக பயன்படுத்தப்படுகிறது.

பாசிசம் தோற்கடிக்கப்படவும்   ஜனநாயகத்தையும்  மீட்டெடுக்கவும் உழைக்கும் மக்களின் பொருளாதார நிவாரண நடவடிக்கைகளை மீட்டெடுக்க வேண்டும் என்றால்  இடதுசாரிகளின் பலத்தை அதிகப்படுத்த வேண்டும். நவீன தாராளமயத்திலிருந்து வெளியேறவும், நவீன பாசிசத்தையும்  தோற்கடிக்கவுமான ஒரே வழி இடதுசாரிகள் பலமடைவதுதான்.  பாசிசத்திற்கு எதிரான  சக்திகள்  ஒரே மேடையில் ஒன்றிணைக்கப்பட வேண்டும். இதற்காக இடதுசாரிகள் விரிவான மக்கள் இயக்கத்தை கட்டமைக்க வேண்டும்.  இதே இடதுசாரி சக்திகளால்தான் கடந்த நூற்றாண்டில் பாசிசம் தோற்கடிக்கப்பட்டது. இத்தகைய வரலாற்றுக்  கடமையினை இப்போதும் முன்னெடுத்துச் செல்வோம்.

தமிழில்:  எஸ்.ஏ.மாணிக்கம் –  நன்றி – மன்த்லி ரெவ்யூ  இணைய தளம்

பிரபாத் பட்நாயக்

(மார்க்சிஸ்ட் இதழ் நடத்தும் இணையவழி கருத்தரங்கில் பிரபாத் பட்நாயக் பேசுகிறார். நீங்களும் கேட்க … பதிவு செய்வீர்)

(கட்டுரையின் ஆங்கில மூலம் படிக்க … )

சில குறிப்பிட்ட போராட்டங்களுக்கு, உடனடி முக்கியத்துவத்தைத் தாண்டியும், கூடுதலான முக்கியத்துவங்கள் உருவாகின்றன. அந்தப் போராட்டம் நடக்கும்போது களத்தில் இருந்தவர்களும் கூட அதன் முக்கியத்துவத்தை முழுமையாகத் தெரிந்து கொண்டிருப்பதில்லை. அப்படிப்பட்ட ஒரு போர்க்களம்தான் பிளாசி. பிளாசியில் நடைபெற்றதனை யுத்தம் என்று கூடச் சொல்ல முடியாது. ஏனென்றால் ஒரு புறத்தில் படைக்கு தலைமையேற்ற தளபதி, கையூட்டு பெற்றுக்கொண்டு தனது படையை முன் நடத்தாமல் இருந்துகொண்டார்; இருந்தாலும் கூட, பிளாசியின் காடுகளுக்குள் போர் நடைபெற்ற அந்த நாள், உலக வரலாற்றில் புதிய சகாப்தத்திற்கு கட்டியம் கூறுவதாக அமைந்தது.

விவசாயிகள் இயக்கத்திற்கும், மோடி அரசாங்கத்திற்கும் இடையே நடந்த போராட்டமும் அந்த வகையிலான ஒன்றுதான். கிளர்ந்தெழுந்த விவசாயிகளின் வியப்புக்குரிய உறுதிப்பாட்டிற்கு முன்பாக மோடி அரசாங்கம் மண்டியிட நேர்ந்திருப்பது, வெளிப்படையாகத் தெரிகிறது. இன்னொரு மட்டத்தில், இது நவ தாராளமயத்தினை பின்னடையைச் செய்துள்ளது. வேளாண்மை துறையில் கார்ப்பரேட் நுழைவு அதிகரிக்கும் போது, விவசாயிகளின் வேளாண்மை கார்ப்பரேட்டுகளுக்கு அடிபணிந்ததாகிறது. நவீன தாராளமய நிகழ்ச்சி நிரலில் இது மிக முக்கியமான விளைவு ஆகும். அந்த விளைவினை உருவாக்குவதுதான் வேளாண் சட்டங்களுடைய நோக்கமும் ஆகும்.

ஏகாதிபத்தியத்தின் விருப்பம்:

மேலே குறிப்பிட்ட இரண்டு பார்வைகளும் தெள்ளத் தெளிவானவையே. ஆனால் அவைகளுக்கு அப்பாற்பட்ட மூன்றாவது ஒரு நிலையும் இருக்கிறது, அது விவசாயிகளின் வெற்றிக்கு கூடுதலான முக்கியத்துவம் தருகிறது. இதுவரை அது போதுமான அளவு கவனிக்கப்படவில்லை. மிகவும் அடிப்படையான பொருளில், ஏகாதிபத்தியத்திற்கு ஏற்பட்ட பின்னடைவுதான் விவசாயிகளின் இந்த வெற்றி என்ற உண்மையோடு அது தொடர்புடையது. எனவே, பின்னடைவைச் சந்தித்த மோடி அரசாங்கத்தின் மீது, மேற்கத்திய ஊடகங்கள் வைத்த விமர்சனங்கள்  யாருக்கும் ஆச்சரியத்தைக் கொடுத்திருக்காது.

ஏகாதிபத்தியமானது, உலகின் அனைத்து உணவு வளங்களையும்,ஆதார வளங்களையும் வளைத்துப்போட விரும்புவதைப் போலவே, கச்சா எண்ணை வளங்களை கட்டுப்படுத்த விரும்புவதைப் போலவே, உலகம் முழுவதும், நிலப் பயன்பாட்டின் முறைகளைக் கட்டுப்படுத்தவும்  விரும்புகிறது. குறிப்பாக, மூன்றாம் உலக நாடுகளில் இதைச் செய்ய விரும்புகிறது. பூமியின் வெப்ப மண்டலம் மற்றும் மித வெப்பமண்டல பகுதிகளில் அமைந்த இந்த நாடுகளில்தான் மித வெப்ப மண்டல விவசாயத்தை மேற்கொள்ள முடியும், பெருநகர முதலாளித்துவம் (metropolitan capitalism) அமைந்த பகுதிகளில் இந்தப் பயிர்கள் வளரும் சூழல் இல்லை.

ஒட்டச் சுரண்டப்பட்ட விவசாயிகள்:

இந்த பெருநகரங்கள் (metropolis) தங்களுடைய சொந்த நன்மைக்காக, உலகமெங்கும் நிலப் பயன்பாட்டைக் கட்டுப்படுத்துவதற்கான சாத்தியத்தை காலனி ஆதிக்க நடைமுறைகள்  ஏற்படுத்திக்கொடுத்தன. இந்தியா போன்ற நாடுகளில் இந்த நடைமுறை வெட்கக்கேடான விதத்தில் பின்பற்றப்பட்டது.

காலனி ஆதிக்க அரசாங்கங்களின் வருவாய்த் தேவைகளுக்காக, விவசாயிகளின் மீது குறிப்பிட்ட அளவு வரி விதிக்கப்பட்டது (அதனை செலுத்தத் தவறினால், அவர்களுடைய நில உரிமையை இழக்க நேரிடும்), எனவே இந்த வரியை செலுத்துவதற்காக வியாபாரிகளிடமிருந்து அவர்கள் முன்பணம் பெற்றார்கள். இதனால் வியாபாரிகள் விரும்புகிற பயிர்களை அவர்கள் விளைவித்தார்கள், அப்போதுதான் முன்பே ஒத்துக்கொண்ட விலையில் அவைகளை அவர்களிடம் விற்க முடியும்; இந்த வியாபாரிகள், பெருநகரங்களில் உள்ள கிராக்கியை (சந்தை சூழ்நிலைமைகளுக்கு ஏற்ப) கணக்கில் கொண்டு பயிர் உற்பத்தியின் மீது தங்கள் கட்டுப்பாட்டை செலுத்தினார்கள். அல்லது, கிழக்கிந்திய கம்பனியின் ஓபியம் முகவர்கள் செய்ததைப் போல, தங்களிடம் முன் பணம் பெற்ற விவசாயிகள், அந்த பயிரைத்தான் விளைவிக்க வேண்டுமென்று நேரடியாகவே அவர்களை கடைமைப்பட்டவர்களாக ஆக்கினார்கள்.

இவ்வாறு, நிலத்தின் பயன்பாட்டை பெருநகரங்கள் கட்டுப்படுத்தின, இதனால், உணவுப்பயிர்களை விளைவித்த நிலங்களில் அதற்கு மாறாக அவுரி, ஓபியம் மற்றும் பருத்தி ஆகிய பயிர்கள் முன்பு காணாத அளவில் பயிர் செய்யப்பட்டன; விவசாயிகளிடமிருந்து திரட்டப்பட்ட வரி வருவாயில் இருந்தே அவர்களுக்கு பணம் தரப்பட்டது, எனவே பெரு நகரங்கள் அந்த விளைச்சலை ‘இலவசமாகவே’ பெற்றுவந்தார்கள்.

இறக்கமற்ற ஆதிக்கம்:

காலனி ஆதிக்கத்தை மேற்கொண்ட நாடுகள், தங்கள் காலனி நாடுகளில் இருந்து சுரண்டிய பண்டங்களை, தேவை போக தங்களுக்குள் வர்த்தகம் செய்துகொண்டார்கள். வர்த்தக பற்றாக்குறையை சரி செய்துகொள்ளும் மும்முனை வணிகமும் அதில் அடக்கம். (உதாரணமாக, பிரிட்டனுடைய வர்த்தக பற்றாக்குறையை ஈடு செய்யும் விதத்தில், இந்திய விவசாயிகளிடம் கட்டாயப்படுத்தி விளைவிக்கப்பட்ட ஓபியம் பயிர், சீனாவிற்கு ஏற்றுமதி செய்து, அவர்களை வற்புறுத்தி நுகரச் செய்யப்பட்டது). இரக்கமில்லாத வகையில் விவசாயிகள் சுரண்டப்பட்டார்கள், பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டில், வங்க மொழியில் நடத்தப்பட்ட ‘நீல் தர்பண்’ என்ற நாடகம், அவுரி விவசாயிகளின் பரிதாபகரமான நிலையை விளக்குவதாக அமைந்தது. அந்த நாடகத்தை தீனபந்து மித்ரா உருவாக்கினார். நாடகத்தை பார்த்துக் கொண்டிருந்த ஈஸ்வர் சந்திர வித்தியாசாகர் என்ற சமூக சீர்திருத்த முன்னோடி, வேளாண் வியாபாரியாக நடித்தவரை நோக்கி தனது செருப்புக்களை வீசுகிற அளவிற்கு, அந்த நாடகம் தத்ரூபமாக அமைந்தது!

விவசாயிகளிடமிருந்து வரியை வசூலிப்பதில் காட்டப்பட்ட கடுமையும், வியாபாரிகள் கொடுக்கும் முன்பணத்தின் மூலம், பயிர் செய்யும் முறையில் செய்யப்பட்ட தலையீடும், விவசாயிகளிடமிருந்து திரட்டப்பட்ட வருவாயைக் கொண்டே விளைச்சலை வாங்குவது என்ற ஏற்பாடும் தற்போது பெருநகரங்களுக்கு சாத்தியம் இல்லை. சுதந்திரத்திற்கு பிறகு வந்த ஆட்சிகள் பொதுச் செலவினங்களை மேற்கொண்டன (dirigiste regime). உணவுதானிய உற்பத்திக்கு ஆதார விலை வழங்குவது உள்ளிட்ட உதவிகளை மேற்கொண்டார்கள். எனவே உணவு உற்பத்தி நடவடிக்கையின் மீதான பெருநகர கட்டுப்பாடுகளை புறந்தள்ளக்கூடிய சாத்தியத்தை விவசாயிகள் பெற்றார்கள்.

அதீத தேசியமும், ஏகாதிபத்தியமும்:

இப்போதுள்ள பெருநகரங்களுக்கு உணவு தானியங்கள் தேவைப்படவில்லை. ஆனால் அதே சமயம் உணவு தானிய உற்பத்தியில் ஈடுபடும் விவசாயிகளை அதிலிருந்து தங்களுக்கு தேவையான பயிர் உற்பத்தியை நோக்கி மாற்றிட அவர்களால் முடியவில்லை. உற்பத்தி செய்யப்பட்ட உணவு தானியத்தை, முன்பே முடிவு செய்யப்பட்ட ஆதார விலையைக் கொடுத்து, அரசாங்கம் கொள்முதல் செய்கிறது. நவ-தாராளமய திட்டத்தின் ஒரு பகுதியாக, நிதிச் சிக்கனம் என்ற பெயரில், உழைக்கும் மக்களின் வருவாய் சுருக்கப்பட்டுள்ளது. இதனால்  உணவு தானியத்திற்கான உள்நாட்டு கிராக்கி வீழ்கிறது. ஆனாலும்கூட, இதன் மூலமாக ஏகாதிபத்தியத்தின் விருப்பத்தை சாதிக்க முடியவில்லை. ஏனெனில், நிலப்பயன்பாட்டு முறைகளிலோ, உணவு தானிய உற்பத்தியிலோ இது மாற்றத்தை ஏற்படுத்தவில்லை. மாறாக, இதன் விளைவாக அரசின் வசமுள்ள தானிய இருப்புதான் அதிகரிக்கிறது. எனவேதான், ஆதார விலையை உறுதி செய்யும் ஏற்பாட்டையே முற்றாக ஒழிக்க வேண்டுமென்று ஏகாதிபத்தியம் விரும்புகிறது. மேலும்,அதோடு சேர்த்து, பயிர் உற்பத்தியில் தலையீடு செய்யும் விதத்தில், மாற்று வழிமுறை ஒன்றையும் அது எதிர்பார்க்கிறது.

‘அதீத தேசியவாத’வாய்ச்சவடாலை அடித்தபடியே, ஏகாதிபத்தியத்தின்  விருப்பத்தை முன்னெடுக்கும் மோடி அரசாங்கம், மூன்று வேளாண் சட்டங்களை நிறைவேற்றியதன் மூலம் மேற்சொன்னவைகளை சாதிக்க நினைத்தது. வேளாண் துறையை கார்ப்பரேட் வசமாக்கும்போது, நில பயன்பாட்டின் மீதான கட்டுப்பாடு உண்மையில் பெருநகரங்களின் வசமாகும். அந்தச் சந்தைகளின் சமிக்கைகளுக்கு ஏற்ற விதத்தில் விவசாயிகளை பயிர் செய்யவைப்பது, கார்ப்பரேட் பெருநிறுவனங்களுக்கு சாத்தியம். இவ்வகையில் மூன்றாம் உலக நாடுகளில் உள்ள விவசாய நிலங்களை பெருநகரங்களின் கிராக்கிக்கு ஏற்ப பயன்படுத்தச் செய்ய முடியும். தனது முகாமை பின்பற்றும் கல்வியாளர்களையும், ஊடக டமாரங்களையும் பயன்படுத்தி ‘அரசாங்கம் கொடுக்கும் ஆதார விலை இல்லாவிட்டால்’ அது விவசாயிகளுக்கு எவ்வளவு நல்லது என்று எடுத்துரைப்பது உட்பட, தன்னாலான அனைத்தையும் செய்து தனது விருப்பங்களைச் சாதிக்க ஏகாதிபத்தியம் முயற்சியெடுத்தது. ஆனால் அந்த முயற்சிகள் தோல்வியடைந்தன.

திரும்பப் பெறுவது மட்டும் போதுமா?

மூன்று சட்டங்களுக்கும் எதிரான விவசாயிகளின் கடுமையான போராட்டம், மோடி அரசாங்கத்தை சரணடையச் செய்து விட்டது. ஆனால், வெறுமனே சட்டங்களை திரும்பப் பெறுவதனால் மட்டும், பழைய நிலைமையை மீட்டெடுத்திட முடியாது. இவ்விடத்தில்தான், விவசாயிகள் வற்புறுத்தக்கூடிய, குறைந்தபட்ச ஆதார விலைக்கான சட்ட உறுதி என்ற முழக்கம் அவசியமானதாகிறது. மூன்று சட்டங்களை திரும்பப் பெற்றால், உணவு தானிய சந்தைப்படுத்துதல் ஏற்கனவே நடந்துகொண்டிருந்த குறிப்பிட்ட இடங்களில் மட்டுமே நடத்த முடியும். அரசின் முகவர்களின் மேற்பார்வையில் வர்த்தகம் நடக்கும் மண்டிகளில்தான் அது நடக்கும்.அப்படி நடந்தாலும் கூட, குறைந்தபட்ச ஆதார விலைக்கான ஏற்பாடு இல்லாவிட்டால், விவசாயிகளுக்கு உற்பத்திச் செலவிலிருந்து சற்று கூடுதலான லாபத்துடன் கூடிய விலை கிடைக்கும் என்ற உத்திரவாதம் ஏதும் இல்லை.

வேறு வார்த்தைகளில் சொன்னால், உணவுதானிய சந்தைப்படுத்துதலை மண்டி அல்லாத பிற இடங்களிலும் மேற்கொள்ள அனுமதிப்பதன் மூலம் (அரசாங்கத்தின் மேற்பார்வை அவசியமற்றதாகிறது). எனவே, அவ்வப்போது அரசாங்கம் குறைந்தபட்ச ஆதாரவிலையை  அறிவித்து வந்தாலும் கூட, அதனை அமலாக்குவது சாத்தியமில்லை. அதே சமயத்தில், வர்த்தகத்திற்கு அரசாங்கத்தின் மேலாண்மையை கட்டாயப்படுத்துவது(மூன்று வேளாண் சட்டங்களை திரும்பப் பெறுவதன் மூலமாக உறுதி செய்யப்பட்டாலும் கூட) அது குறைந்தபட்ச ஆதாரவிலை என்ற ஏற்பாட்டை உறுதி செய்வதற்கு போதுமான ஒன்றல்ல என்பதே உண்மையாகும். எனவே, ஆதார விலையை உறுதி செய்வதற்காக, குறிப்பிட்ட ஏற்பாட்டினை உருவாக்குவது அவசியம். இதனை சட்டத்தின் மூலமே உறுதி செய்ய வேண்டுமென விவசாயிகள் கேட்கிறார்கள், அப்போதுதான் அரசாங்கம் நினைத்தால்  அந்த ஏற்பாட்டை முடித்துக்கொள்வது என்பது இயலாது.

புரட்டுத்தனம் செய்வதில் பாஜக அரசாங்கத்தை விஞ்ச முடியாது என்பது நமக்கு தெரிந்த ஒன்றுதான், எனவே இது அவசர அவசியமான தேவையாக உள்ளது. இல்லாவிட்டால், மோடி அரசாங்கம் மூன்று வேளாண் சட்டங்களை திரும்பப் பெற்றாலும் கூட, அது தனது விருப்பத்தை வேறு வடிவங்களில் நிறைவேற்றிக்கொள்ளவே முயற்சிக்கும்.

வெற்றியின் இரண்டு அம்சங்கள்

கேடுகெட்ட இந்தப் போக்குகளை முடிவுக்கு கொண்டுவர வேண்டியிருப்பினும், விவசாயிகளின் இப்போதைய வெற்றி மிகவும் குறிப்பிடத்தக்க ஒன்றாகும்; நமது நாட்டின் வெப்பமண்டலம் மற்றும் மித வெப்ப மண்டல நிலப்பரப்பினை, ஏகாதிபத்திய சக்திகளுடைய கட்டுப்பாட்டிற்குள் செல்லாமல் தடுத்து நிறுத்துவதில் இந்தப்  போராட்டம் வெற்றி அடைந்துள்ளது. இந்த வெற்றியின் இரண்டு அம்சங்கள் நம்முடைய சிறப்பான கவனத்தை பெறுகின்றன.

மக்களை அணு அணுவாக பிளப்பதன் மூலம், வெகுஜன நடவடிக்கைகளுக்கான சாத்தியங்களை வெகுவாக கட்டுப்படுத்தக் கூடிய நவீன தாராளமயத்தின் போக்கோடு – அதாவது –  ஊடகங்கள் மீது, கல்வியாளர்கள் மீது அது கொண்டிருக்கும் ஆதிக்கத்தின் மூலமாக எந்தவொரு எழுச்சிக்கும் சமூகத்தின் ஆதரவு கிடைக்காத வகையில் தடுக்க முடியும் என்பதோடு தொடர்புடையது. இந்த வெற்றியின் முதலாவது அம்சம் ஆகும்.

இந்த ஒட்டுமொத்த சகாப்தத்திலும், நவீன தாராளமய நடவடிக்கைகளை, வெகுமக்கள் பொதுவாக எதிர்த்து வந்துள்ளனர். அந்த எதிர்ப்பு, நீடித்த வேலைநிறுத்தம் அல்லது முற்றுகை ஆகிய நேரடி செயல்பாட்டு வடிவங்களில் மேற்கொள்ளப்படவில்லை. மறைமுகமான, அரசியல் வழிமுறைகளில், அதிகாரத்தை கைப்பற்றுவதற்கான மாற்று அரசியல் இயக்கங்களை கட்டமைப்பதன் மூலம், லத்தீன் அமெரிக்காவில் நடந்ததைப் போல செய்யப்பட்டு வந்துள்ளது. ஆட்சிக்கு வந்த பின், நவீன தாராளமய கொள்கைகளை எதிர்க்க முயற்சித்த அரசாங்கங்கள், அன்னிய செலாவணி நெருக்கடி தொடங்கி, ஏகாதிபத்தியத்தால் திணிக்கப்பட்ட பொருளாதாரத் தடை வரையிலான தடங்கல்களை எதிர்கொள்ள நேர்ந்திருக்கிறது. இத்தகைய தடங்கல்கள், அரசாங்கங்களை முடக்கவும் செய்துள்ளன.

இப்படிப்பட்ட சூழலில் இருந்து மாறுபட்டதாக, இந்திய விவசாயிகளின் போராட்டத்தை குறிப்பிட வேண்டும். வரவிருக்கும் தேர்தல்களில், பாஜகவிற்கு எதிராக இயங்குவோம் என்ற அரசியல் ‘மிரட்டலை’ விவசாயிகள் விடுத்தார்கள். நவ-தாராளமய சூழலில் மிகவும் அரிதாகவே பார்க்க முடிந்த, நேரடி நடவடிக்கையில் இறங்கினார்கள்.

இரண்டாவது அம்சம், விவசாயிகளின் இந்த நேரடி நடவடிக்கை முன்னெடுக்கப்பட்ட கால அளவு பற்றியதாகும். தலைநகர் தில்லியின் எல்லைப்பகுதிகளில் ஒரு ஆண்டு முழுவதும் அவர்கள் முகாமிட்டார்கள். வரும் காலத்தில், இதனை ஆய்வுக்கு உட்படுத்தும் ஆய்வாளர்கள், இந்த அற்புதமான சாதனையை சாத்தியமாக்குவது எவ்வாறு சாத்தியமானது என்ற புதிரை அவிழ்ப்பார்கள் என்பதில் சந்தேகமில்லை. எப்படியும், இந்தச் சாதனை, கொண்டாட்டத்திற்குரிய ஒன்றுதான்.

தமிழில்: சிந்தன்

• பிரபாத் பட்நாயக்
  தமிழில் : சிபி நந்தன்

தேசிய புள்ளியியல் நிறுவனம், ஐந்தாண்டுகளுக்கு ஒருமுறை நடத்தும் தேசிய நுகர்வோர் செலவீட்டு கணக்கெடுப்பை இம்முறை (அதாவது 2017-18ல் நடத்தப்பட்ட கணக்கெடுப்பினை) வெளியிட மறுத்துள்ளது. கடந்த நவம்பர் 15 ஆம் நாள் ‘தி பிசினஸ் ஸ்டாண்டர்ட்’ நாளிதழ் கசிந்த இந்த கணக்கெடுப்பின் முடிவுகள் 2011-12 முதல் 2017-18 வரை ‘தனிநபர் நுகர்வோர் செலவீடு’ 3.7 சதவீதம் சரிந்துள்ளது என தெரிவிக்கிறது. இதுதான் கணக்கீட்டை வெளியிட மறுப்பதற்காக காரணம். அதாவது (கசிந்த கணக்கீட்டு விபரங்களின்படி) சராசரியாக ஒரு இந்தியர் செலவிடும் தொகை மாதத்துக்கு 1,501 ரூபாயிலிருந்து 1,446 ரூபாயாக சரிந்துள்ளது. (2009-10 ஆம் ஆண்டின் விலைவாசி அடிப்படையில்).

உண்மையிலேயே தனிநபர் நுகர்வோர் செலவீட்டில் சரிவு ஏற்பட்டிருந்தால் அது மிகவும் ஆபத்தான ஒன்றாகும். இது போன்ற சரிவு ஏற்படுவது கடந்த நாற்பது ஆண்டுகளில் இதுவே முதல் முறை. கடைசியாக 1971-72 ஆம் ஆண்டில் இதே போல் சரிவு ஏற்பட்டது. ஆனால் அந்த ஆண்டில் விளைச்சல் மோசமாக இருந்தது, ஒபெக் (OPEC) நாடுகள் ஏற்படுத்திய முதல் எண்ணெய் நெருக்கடியும் அதோடு சேர்ந்து நாட்டின் பணவீக்கத்தை பெருக்கின. இது மக்களின் வாங்கும் திறனை பிழிந்தெடுத்திருந்தது. இந்த சிக்கல்களை சரியாக கையாளாதது அரசாங்கத்தின் தவறு என்ற போதிலும், எண்ணெய் விலை உயர்வு போன்ற புற காரணிக்கும், எதிர்பாராத விளைச்சல் சரிவுக்கும் நாம் அரசாங்கத்தையே பொறுப்பாக்க முடியாது.

2017-18 ஆம் ஆண்டில் இது போன்ற, அரசாங்கத்தின் கட்டுப்பாட்டை மீறிய, எதிர்பாராத எந்த பாதிப்புகளும் இல்லை. கணக்கெடுப்பு நிகழ்த்தப்பட்ட இந்த ஓராண்டில் பொருளாதாரத்தையே உலுக்கிப் போட்ட பாதிப்புகள் என்றால் அவை பணமதிப்பிழப்பு நடவடிக்கையும், ஜிஎஸ்டி அமலாக்கமும் தான். இந்த இரண்டுக்கும் மோடி அரசாங்கமே முழுப் பொறுப்பு.

இந்த இரு நடவடிக்கைகள் மட்டுமே தனிநபர் நுகர்வோர் செலவீட்டின் சரிவுக்கு காரணம் இல்லை என்பதை தெளிவுபடுத்திக்கொள்வோம். இந்த சரிவு குறிப்பாக கிராமப்புறங்களில் தான் மோசமாக நிகழ்ந்துள்ளது, அதாவது 2011-12 முதல் 2017-18க்குள் 8.8 சதவீதம் சரிவு ஏற்பட்டுள்ளது. இதே கால கட்டத்தில் நகர்ப்புறங்கள் சொற்பமான, அதாவது 2 சதவீத உயர்வை சந்தித்துள்ளன. கிராமப்புறங்களில் ஜிஎஸ்டி மற்றும் பணமதிப்பிழப்பு நடவடிக்கைகளையும் தாண்டிய நெருக்கடியின் அறிகுறிகள் சில காலமாகவே புலப்படத் தொடங்கிவிட்டன. ஏற்கனவே இருந்த நெருக்கடியை (மோடி அரசாங்கத்தின்) நடவடிக்கைகள் மேலும் மோசமாக்கிவிட்டன. (அதாவது) இவற்றை மேற்கொள்வதற்கு முன்பும் கூட நிலைமை அத்தனை சகிக்கக் கூடிய வகையில் இல்லை.

இதற்கான தெளிவான ஆதாரம், உற்பத்தி குறித்த புள்ளிவிபரங்களில் இருந்து நமக்கு கிடைக்கிறது. உற்பத்தி பற்றிய விபரங்களும் நுகர்வோர் செலவீடுகளைப் பற்றிய விபரங்களும் ஒன்றுக்கொன்று முரண்படுவதாக அரசு தெரிவிக்கிறது, ஆனால் இது தவறு. ’வேளாண்மை மற்றும் வேளாண்மை சார் செயல்பாடுகளின்’ நிகர மதிப்புகூட்டப்பட்ட தற்போதைய விலையை எடுத்துக்கொள்வோம். இதுவே நாட்டில் வேளாண்மை சார்ந்து கிடைக்கும் அனைத்து வருவாய்களின் மூலம் ஆகும். இதை, நாட்டில் உள்ள வேளாண்மை சார்ந்துள்ள மக்கள்தொகையைக் கொண்டு வகுத்து, பின் அதை நுகர்வோர் விலை குறியீட்டினால் திருத்தினோமானால், வேளாண்மை சார் மக்களின் வருவாய் நமக்கு கிடைக்கிறது. 2017-18 ஆம் ஆண்டில் இவர்களுக்கு கிடைத்த இந்த வருவாயின் அளவு, 2013-14 ஆம் ஆண்டு கிடைத்துவந்த வருவாயிலிருந்து சற்று சரிந்துள்ளது. விவசாயம் சார்ந்துள்ள மக்களுள் பெரும் நிலவுடைமையாளர்களும், விவசாய முதலாளிகளும் அடங்குவார்கள். மிகக்குறைந்த எண்ணிக்கையில் இருந்தாலும் விவசாயத்தின் மூலம் வரக்கூடிய மொத்த வருமானத்தில் பெரும்பங்கு இவர்களுக்கே செல்கிறது. நாம் எடுத்துக்கொண்ட காலத்தில் இவர்களின் வருவாய் குறைந்திருக்க வாய்ப்பில்லை என கருதினோமானால், விவசாயம் சார்ந்து வாழும் பெரும் எண்ணிக்கையிலான, உழைக்கும் மக்களின் வருவாய் மிகக் கடுமையான சரிவை சந்தித்திருக்கிறது என்பதை நாம் புரிந்துகொள்ளலாம். நாம் எடுத்துக்கொண்டுள்ள நிறைவு ஆண்டான 2017-18 என்பதை (ஓராண்டு முந்தையதாக) 2016-17 என எடுத்துக்கொணாலும் (பணமதிப்பிழப்பு, மற்றும் ஜிஎஸ்டி அமலுக்கு வருவதற்கு முந்தைய ஆண்டு), இந்த முடிவில் மாற்றம் ஏதும் இல்லை. மோடி அரசு கருணையற்று செயல்படுத்திய ஜிஎஸ்டி மற்றும் பணமதிப்பிழப்பின் பாதிப்புகள் என்பது, ஏற்கனவே பல்வேறு அரசுகளால் தொடர்ந்து திணிக்கப்பட்ட நவ தாராளவாத கொள்கையினால் சிக்கலில் இருந்த வேளாண் பொருளாதாரத்தின் மீது ஏற்படுத்தப்பட்டவை என்பது புலப்படுகிறது.

கிராமப்புறங்களில் 2011-12 முதல் 2017-18 ஆம் ஆண்டு வரை உணவுக்காக மேற்கொள்ளப்பட்ட தனி நபர் செலவு பத்து சதவீதம் வரை குறைந்துள்ளது. இது வறுமையின் அளவை கணிசமாக உயர்த்தியிருக்கக் வேண்டும். அரசின் கூற்றுக்கு மாறாக, கலோரி வழிமுறையின் படி கணிக்கப்படும் நாட்டின் வறுமையின் அளவு புதிய தாராளவாத கொள்கைகளின் காலம் முழுக்க உயர்ந்துகொண்டே தான் இருக்கிறது. இது, 1993-94 ஆம் ஆண்டின் புள்ளிவிபரங்களையும், 2011-12 ஆம் ஆண்டின் புள்ளிவிபரங்களையும் ஒப்பிடுகையில் நமக்குப் புலப்படுகிறது. இந்த அளவு 2017-18 புள்ளிவிபரங்களில் இன்னும் அதிகமாக உயர்ந்திருக்கக் கூடும்.

மோடி அரசு இந்த தகலை பதுக்குவதில் ஆச்சரியப்பட ஒன்றும் இல்லை. இதற்கு முன்பும் கூட வேலையின்மை குறித்த விபரங்களை இந்த அரசு மறைத்தது. 45 ஆண்டுகளில் இல்லாத அளவுக்கு வேலையின்மை நிலவுவதை காட்டிய புள்ளிவிபரங்களை மக்களவைத் தேர்தலுக்கு முன் அரசாங்கம் வெளியிடவில்லை. தேர்தலுக்கு பின்பாவது அந்த தரவை அதிகாரப்பூர்வமாக வெளியிட்டது. தற்போதைய நுகர்வோர் செலவீட்டு புள்ளிவிபரங்களை வெளியிடவே போவதில்லை என அரசாங்கம் முடிவுசெய்துள்ளது. அடுத்த ஐந்தாண்டான 2021-22 வரை இந்த அரசு காத்திருக்கும், அதுவரை தனக்கு ஏற்ற முடிவுகள் வரும்படியாக கணக்கெடுப்பின் செயல்முறைகளை மாற்றியமைக்கும்.

இந்த விபரங்களை வெளியிடாததற்கு, அவற்றின் ‘தரம் சரியில்லை’ என அரசாங்கம் தெரிவித்துள்ள காரணம் வினோதமானதாக உள்ளது. இந்த சர்ச்சையை அதிகாரிகளிடமும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட “வல்லுனர்களிடமும்” மட்டும் முடிவு செய்வதற்கு கொடுப்பதை விட ஆய்வாளர்களிடமும், பொதுமக்களிடமுமே விட்டிருக்கலாம். விபரங்களை ளியிட்டுவிட்டு, இந்த விபரங்கள் தரமானது அல்ல, எனவே இதை வைத்துக்கொண்டு ஆழமான ஆய்வுகளை மேற்கொள்ள வேண்டாம் என கூறியிருக்கலாம்.

சொல்லப்போனால், 2009-10 ஆம் ஆண்டு நடத்தப்பட்ட ஐந்தாண்டு கணக்கெடுப்பில், நாட்டின் வறுமை 2004-05 ஆண்டை காட்டிலும் கணிசமாக உயர்ந்திருப்பது தெரியவந்தது. அப்போதைய அரசாங்கம், 2011-12 ஆம் ஆண்டு மீண்டும் பெரிய அளவிலான புதியதொரு கணக்கெடுப்பை நடத்த உத்தரவிட்டது. 2009-10 ஆண்டு ஏற்பட்ட வறட்சி கணக்கெடுப்பின் விபரங்களை பாதித்திருக்கக் கூடும் என இதற்கு காரணம் தெரிவிக்கப்பட்டது. என்றபோதிலும் 2009-10 க்கான கணக்கெடுப்பின் முடிவுகளை அப்போதைய அரசு வெளியிடவே செய்தது. 2011-12ல் நல்ல விளைச்சல் இருந்தமையால் எதிர்பார்த்ததைப் போலவே, கணக்கெடுப்பின் முடிவுகள் நுகர்வோர் செலவீட்டில் உயர்வையே காட்டின. ஆனாலும், இந்த கணக்கெடுப்பு நவ தாராளவாத கொள்கைகள் அமலாகும் காரணமாக வறுமை உயர்வதையே காட்டின.

கணக்கெடுப்பை மேற்கொள்வதற்கு செலவிடப்பட்ட பணத்தை மொத்தமாக விரயம் செய்யும் வகையில், ஒரு கணக்கெடுப்பு விபரங்கள் முற்றிலுமாக நசுக்கப்படுவது இதுவே முதல் முறை. தான் உருவாக்கி வைத்திருக்கும் ‘அச்சே தின்’ என்ற மாயை அழிக்கப்பட்டுவிடக் கூடாது என்ற ஒரே காரணத்துக்காக, தேசத்தின் இத்தனை வளங்களை விரயம் செய்ய இந்த அரசு துணிகிறது என்றால், இது இந்த அரசாங்கம் கொண்டிருக்கும் பிம்பப் போதையின் உச்சத்தைக் காட்டுகிறது.

நம்மை மேலும் கவலைப்பட வைப்பது என்னவென்றால், இந்த அரசு தனது பிம்பப்போதையினால், நாட்டின் புள்ளியியல் கட்டமைப்பைச் சிதைத்துவிடுமோ என்பது தான். இந்த புள்ளியியல் கட்டமைப்பு, பேராசிரியர் பி.சி. மகலனோபிஸ் என்பவரால், ஜவகர்லால் நேரு பிரதமராக இருந்த போது கட்டமைக்கப்பட்டது. அவர் அமைத்த தேசிய மாதிரி கணக்கெடுப்பு என்பதே அப்போதைய உலகின் மிகப்பெரிய மாதிரி கணக்கெடுப்பு. அதன் மூலம் கிடைத்த விபரங்கள் எந்த மூன்றாம் உலக நாடுகளிலும் இல்லாத அளவுக்கு விரிவானவை; பல்வேறு ஆய்வுகளுக்கு இன்றியமையாத உள்ளீட்டுத் தகவல்களாக அமைந்தவை. நம் நாட்டின் பெருமையாகவே இந்த கணக்கெடுப்பு இருந்து வருகிறது.

பிம்பப் போதையினால், செலவீடு குறித்த தகவலின் தரம் சரியில்லை என்று சொல்கிற இந்த அரசு அதற்காக தெரிவிக்கின்ற காரணம்: பிற அதிகாரப்பூர்வ பொருளாதார குறியீடுகளுடன் இந்த விபரங்கள் ஒத்துப்போகவில்லை என்பதே ஆகும். ஆனால், நமக்கு கிடைத்துள்ள மற்ற விபரங்களை வைத்துப் பார்த்தால், நுகர்வோர் செலவீட்டு புள்ளிவிபரங்கள் அவற்றோடு ஒத்துப்போகவே செய்கின்ற என்பது நமக்குத் தெரிகிறது. வேலையின்மை குறித்து முன்னர் கிடைத்த விபரங்களை இது உறுதிப்படுத்துகிறது, விவசாய வருமானம் குறித்த விபரங்களை உறுதிப்படுத்துகிறது. ஒவ்வொரு நாளும் ஏதோ ஒரு புள்ளிவிபரம் இந்திய பொருளாதாரத்தின் மோசமான நிலையைக்குறித்து வந்துகொண்டிருக்கும் சூழலில், நாட்டின் பொருளாதாரம் கடுமையான சரிவை சந்தித்து வருகிறது என்பதையே இந்தப் புள்ளிவிபரமும் உறுதிப்படுத்துகிறது. சமீபத்தில், பிஸ்கட் போன்ற சாதாரண பொருட்களின் விற்பனை கூட சரிந்து வருகிறது என்கிற உண்மையை நுகர்வோர் செலவீட்டில் ஏற்பட்டுள்ள சரிவு உறுதிப்படுத்துகிறது.

நாடு மோசமான பொருளாதார நெருக்கடியில் சிக்கியிருக்கும் இந்த சூழலில், கிடைக்கும் ஒவ்வொரு புள்ளிவிபரத்தையும் பயன்படுத்தி எதிர்கொள்ளும் சிக்கலைப் புரிந்துகொள்ளாமல், இது போன்ற முக்கியமான புள்ளிவிபரங்களை மோடி அரசாங்கம் பதுக்குகிறது. இது தான் சிக்கலில் இருந்து மீள இந்த அரசு மேற்கொள்ளும் நடவடிக்கை!

இக்கட்டுரையின் முதல் பகுதி: முதலாளித்துவம், சோசலிசம், சிறு உற்பத்தித் துறைகள் – 1 

பேரா. பிரபாத் பட்நாயக்

தமிழில்: ஆர். எஸ். செண்பகம்

மேற்கூறிய விவாதங்கள் இரண்டு முக்கிய உட்குறிப்புகளை கொடுக்கின்றன. 

முதலாவது உட்குறிப்பு

முதலாளித்துவம் “தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொள்ள தன்முனைப்பு தன்னிச்சை நடவடிக்கைகளை எடுக்கும்” என்ற அதனுடைய இயல்பான குணாம்சத்தின் காரணமாக, மூன்றாம் உலக நாடுகளில் இருக்கும் ஏழ்மையை விரட்டுவதில்லை.  மாறாக, முதலாளித்துவம், தன்னுடைய இருத்தலுக்கும் விரிவாக்கத்திற்குமான தேவையின் அடிப்படையில், வேலையின்மையை அதிகரிப்பது மற்றும் பொருளாதார பாதுகாப்பின்மையை உருவாக்குவது என்பது போன்ற நடவடிக்கைகளில் ஈடுபடுகிறது.  எனவே, வளர்ந்த நாடுகளின் பொருளாதாரமானது, மூன்றாம் உலக நாடுகளின் பொருளாதாரத்தை, காலனி ஆதிக்கத்தின்போதே கபளீகரம் செய்து, அந்த நாடுகளின் வறுமை மற்றும் ஏழ்மையை நிலைத்திருக்கவும், வளரவும் செய்துள்ளது.

இப்படிச் சொல்லும்போது இதற்கு மேலும் விளக்கம் தேவைப்படுகிறது.  சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி, நவீன தாராளவாத முதலாளித்துவத்தின் கீழ், வளர்ந்த நாடுகள் உலகச் சந்தையில் தங்களுடைய வர்த்தகத்தை நிலைநிறுத்திக் கொள்ளும் அவசியத்தை பூர்த்திசெய்து கொள்வதற்காக, மூன்றாம் உலக நாடுகளில் உள்ள தொழிலாளர்களுக்கு மிகக் குறைந்த கூலியை அளித்தாலே போதும் என்ற நிலையை தங்களுக்குச் சாதகமாக பயன்படுத்திக் கொள்ளும்வகையில்,  மூன்றாம் உலக நாடுகளை நோக்கி வருகின்றன.  இதனால், இதன் இரண்டாம் கட்ட விளைவுகளாக, மூன்றாம் உலக நாடுகளில் சில இடங்களில் அதிக வளர்ச்சி ஏற்படுகிறது.  சில நாடுகள் அளவில் சிறியவையாக இருக்கும்பட்சத்தில் ஒட்டுமொத்த நாட்டின் வளர்ச்சியும் உயர்வடையும்.  இதனால் உள்நாட்டில் வேலைதேடும் பட்டாளத்தின் ஏழ்மை அந்நாட்டில் ஒழிக்கப்படும்.  இப்படிப்பட்ட இந்த ஒரு சில  “வெற்றிகளை” வைத்துக்கொண்டு, இதையே ஆதாரமாகக் கொண்டு, இது ஏதோ நவீன தாராளமய முதலாளித்துவத்தின் பொதுவான உள்ளார்ந்த திறன் போன்று சித்தரிக்கப்படுகிறது.  ஒருவேளை, இப்படி ஒரு  “வெற்றி” கிடைக்கவில்லை என்றால், அதற்கு உள்ளூர் காரணிகள் காரணங்களாகக் காட்டப்படுகின்றன. 

உழைக்கும் மக்களில் பெரும்பகுதியினர் நவீன தாராளமய முதலாளித்துவத்தின் கீழ் பிழிந்தெடுக்கப்படுகின்றனர்.  ஆனாலும், நவீன தாராளமய முதலாளித்துவத்தின் கீழ், நடுத்தர வர்க்கத்தினர் என்ற ஒரு பிரிவினர் உருவாவதும், அவர்களுடைய வாழ்க்கைத்தரம் ஓரளவு நல்லநிலையில் இருப்பது என்பதும் ஒரு சில மூன்றாம் உலக நாடுகளில் நடக்கின்றது.  இதை முன்னிலைப்படுத்தி, மூன்றாம் உலக நாடுகளில் நவீன தாராளமய முதலாளித்துவத்தின் காரணமாக செழிப்பான நிலையே இருக்கிறது என்பது போன்ற ஒரு விவாதம் முன்வைக்கப்படுகிறது. 

அதேபோல, அரசு பின்பற்றும் கொள்கைகளின் காரணமாக, அவை அளிக்கும் நிர்பந்தத்தின் காரணமாக, ஏழைமக்கள் தனியார் மருத்துவமனைகள் மற்றும் பள்ளிகளை தங்களுக்கான மருத்துவத்திற்கும், கல்விக்கும் நாடவேண்டிய சூழலுக்குத் தள்ளப்படுகின்றனர்.  ஆனால், இப்படி ஏழை எளிய மக்கள் தனியாரை நாடுவதை, அவர்களுடைய பொருளாதார நிலைமை முன்னேறியதன் காரணமாக அவர்களுடைய நுகர்வு கலாச்சாரத்தின் தரம் உயர்ந்துள்ளது; மாறியுள்ளது என்று தவறான ஆதாரமாகக் காட்டப்படுகிறது.  இப்படியெல்லாம் ஆதாரங்களை காட்டி, நவீன தாராளமய முதலாளித்துவத்தின் அமலாக்கத்தின் காரணமாக மூன்றாம் உலக நாடுகளில் ஏழ்மை பெருமளவில் அதிகரிக்கிறது என்பதையோ அல்லது அதிகரித்துள்ளது என்பதையோ ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது என்று வாதிடப்படுகிறது.  முதல் பார்வையில் இது சரியானதாகத் தோன்றலாம். 

ஆனால், நாம் செய்யவேண்டியது என்னவென்றால், ஒட்டுமொத்த மூன்றாம் உலக நாடுகளிலும் மேற்சொன்ன புள்ளிவிவரங்களை எடுத்துக்கொண்டு, சில குறிப்பிட்ட அடிப்படைப் பொருட்களின் நுகர்வுப் போக்கு குறித்த புள்ளிவிவரங்களையும் வைத்துக்கொண்டு, மேலேசொன்ன ஆய்வுகளை பரிசீலனை செய்து பார்க்க வேண்டும். 

உதாரணத்திற்கு, நாம் உலக அளவில் தனிநபர் தானிய நுகர்வினை எடுத்துக்கொள்வோம்.  1980-ம் ஆண்டு, உலக அளவில் தனிநபர் தானிய உற்பத்திஅளவு 355 கிலோகிராம் ஆகும்.  இது எப்படி கணக்கிடப்படுகிறதென்றால், மூன்றாண்டுகளுக்கான 1979-1981 வரையிலான சராசரி உற்பத்தியை 1980-ம் ஆண்டு மக்கள்தொகையால் வகுத்து கணக்கிடப்படுகிறது.  2000-ம் ஆண்டிற்கும் இதேபோன்ற கணக்கீடு செய்து வருகிற அளவு 343 கிகி.  2016-ம் ஆண்டிற்கான அளவு 344.9 கிகி.  இது கிட்டத்தட்ட 2000-ம் ஆண்டின் அளவிலேயே இருக்கிறது.  அதேநேரத்தில், எத்தனால் தயாரிப்பிற்காக கணிசமான அளவு விளைதானியங்கள் எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டுள்ளன.  எனில், 1980-க்கும் 2016-ம் ஆண்டிற்கும் இடையில் தனிநபர் தானிய நுகர்வு என்பது குறைந்து போயுள்ளது என்பது தெளிவாகிறது. 

அதிலும் நுகர்வு என்பதில், நேரடி நுகர்வு மற்றும் மறைமுக நுகர்வு, இவை இரண்டும் சேர்ந்ததுதான் மேலே குறிப்பிடப்பட்டுள்ள நுகர்வு கணக்கு.  மறைமுக நுகர்வு என்பதில் பதப்படுத்தப்பட்ட உணவுகளும், விலங்குகளுக்கான தீவனங்களும் அடங்கும்.  இந்த நுகர்வு எப்போது அதிகரிக்கும் என்றால், தனிநபர் உண்மை வருமானம் அதிகரிக்கும்போது அதுவும் அதிகரிக்கும்.  ஒருவேளை மூன்றாம் உலக நாடுகளின் வறுமை ஒழிக்கப்பட்டிருந்தால், தனிநபர் தானிய நுகர்வும் அதிகரித்திருக்கும்.  ஆனால், 80-களின் துவக்கத்தில் இருந்த தனிநபர் தானிய நுகர்வை விட தற்போதைய தனிநபர் தானிய நுகர்வு அளவு குறைந்துள்ளது என்பதில் இருந்தே மூன்றாம் உலக நாடுகளில் வறுமை இன்னும் தொடர்கிறது என்பதும் அது மேலும் அதிகரித்துள்ளது என்பதும் தெளிவாகிறது. 

வேறுவார்த்தைகளில் சொல்வதென்றால், மூன்றாம் உலக நாடுகளின் வறுமையை முதலாளித்துவத்தின் தன்முனைப்பு தன்னிச்சை நடவடிக்கைகள் ஒழித்துவிடும் என்பது ஏற்றுக்கொள்ளத் தக்கதல்ல.  உண்மையில், இந்நாடுகளின் வறுமை மேலும் அதிகரிக்கப்படுகிறது. 

இரண்டாவது உட்குறிப்பு

ஏற்கனவே நாம் முன்வைத்த விவாதங்களில் இருந்து, இரண்டாவதாக வரும் உட்குறிப்பு-தொழிலாளர்கள், விவசாயிகள், பிற சிறு உற்பத்தியாளர்கள், விவசாயக் கூலிகள் மற்றும் சிறு உற்பத்தித் துறையில் உள்ள பிற தொழிலாளர்கள் என அனைவரும் தன்னெழுச்சியாக ஒன்றிணைய வேண்டிய அவசியத்தினை நவீன தாராளமய முதலாளித்துவம் உருவாக்குகிறது என்பது ஆகும். 

நவீன தாராளமய முதலாளித்துவம் சிறு உற்பத்தியாளர்களை பிழிந்தெடுத்து, அவர்களை வேலைதேடும் தொழிலாளர் படையுடன் தள்ளிவிடுவதன் காரணமாக அவர்களுடைய வறுமை அதிகரிக்கிறது.  தொழிற்சங்கப்படுத்தப்பட்ட தொழிலாளர்கள் உட்பட, முழுமையாக பணியிலிருக்கும் தொழிலாளர்களின் உண்மைஊதியம் குறைந்து போகிறது.  இதனால், நவீன தாராளமய முதலாளித்துவத்தை எதிர்ப்பதற்காக, தொழிலாளர் விவசாய கூட்டணி உருவாவதற்கான அவசியத்தை, அது தன்னுடைய தன்முனைப்பு தன்னிச்சை நடவடிக்கைகளின் போக்கிலேயே உருவாக்கிவிடுகிறது.

தொழிலாளர்-விவசாயி கூட்டணி பற்றி

“ஜனநாயகப் புரட்சியில் சமூக ஜனநாயத்தின் இரண்டு உத்திகள்” என்ற நூலில் லெனின், “முதலாளித்துவத்தை நோக்கி, பிற்காலத்தில் தாமதமாக நகரும் நாடுகளில் எல்லாம், நிலப்பிரபுத்துவத்தை எதிர்த்த ஜனநாயகப் புரட்சி செய்து, நிலப்பிரபுக்களின் கைகளில் குவிந்து கிடக்கும் நிலக்குவியலை உடைத்து, ஏழை எளிய விவசாயிகளுக்கு பிரித்துக் கொடுப்பதற்கு பதிலாக, பூர்ஷ்வாக்கள் நிலப்பிரபுத்துவத்துடன் சமரசம் செய்துகொள்வதையே விரும்புகின்றனர்.  ஏனென்றால், பூர்ஷ்வாக்களின் சொத்துக்களின் மீதும் தாக்குதல் நடத்தப்பட்ட வரலாறு இதற்கு முன்பு உள்ளது என்பதால் அந்த அச்சத்தில் அவர்கள் இந்த நிலைப்பாட்டினை எடுக்கிறார்கள்.  தொழிலாளி வர்க்கம் மட்டுமே விவசாயிகளுக்கும் பிற பிரிவினர்க்கும் தலைமைதாங்கி ஜனநாயகப் புரட்சியை நடத்தி முடிக்க முடியும்.  இந்த நீண்ட நெடிய புரட்சிகரப் பாதையில் பயணிக்கும்போது, ஒருவேளை அதனுடைய விவசாயக் கூட்டணியில் ஏதேனும் மாற்றங்கள் வந்தாலும், அது எங்கும் நிற்காமல் சமூகப் புரட்சியை நோக்கி தலைமை தாங்கி வழிநடத்திச் செல்லும்” என்று  கூறுகிறார். 

லெனின் காட்சிப்படுத்தும் இந்த ஜனநாயகப் புரட்சியின் கருத்துரு பிரான்சில் பூர்ஷ்வாக்களின் தலைமையில் நடைபெற்ற ஜனநாயகப் புரட்சியில் இருந்து முற்றிலும் வேறானது.  அதேநேரத்தில், 20-ம் நூற்றாண்டில் மூன்றாம் உலக நாடுகளில் நடைபெற்ற அனைத்து மார்க்சிய புரட்சிகளுக்கும் அடிப்படையாக அமைந்ததும் இதுதான்.  மக்கள் ஜனநாயகப் புரட்சி என்ற கருத்துருவிலும், புதிய ஜனநாயகப் புரட்சி என்ற கருத்துருவிலும்கூட இதன் அடிப்படை அம்சங்கள்தான் காணப்படுகின்றன. 

இந்த கருத்து இன்றைக்கும் சரியானதாக, ஏற்புடையதாக, பொருத்தமானதாக உள்ளது.  இன்னும் சொல்லப்போனால், லெனின் கூறிய தொழிலாளி விவசாயக் கூட்டணியின் அவசியம் இன்றைக்கு நவீன தாராளவாத முதலாளித்துவத்தின் காரணமாக ஏற்பட்டுள்ள விளைவுகளினால் மேலும் முக்கியத்துவம் பெறுகிறது.  

பூர்ஷ்வாக்கள் ஒதுங்கியது என்பது, ஜனநாயகப் புரட்சியில் இருந்து விலகும் அதன் கோழைத்தனத்தை மட்டும் காட்டவில்லை.  மாறாக, அது தான் கட்டமைத்த நவீன தாராளவாத முதலாளித்துவ ஆட்சியின் கீழ், விவசாயிகள் உட்பட சிறு உற்பத்தியாளர்களை கூடுதலாகப் பிழிந்தெடுக்கப்படுவதையும் காட்டுகிறது.

நிலப்பிரபுத்துவத்தில் இருந்து முதலாளித்துவ கட்டமைப்பை நோக்கி நகரும்போது உருவாகும் மற்றொரு பிரிவினர் ஜங்கர் ஸ்டைல் முதலாளிகள்.  (இவர்களுக்கு பழைய நிலப்பிரபுத்துவ உரிமைகளில் சில இப்போதும் இருக்கும்.    இவர்களிடம் பெரிய அளவில் நிலக்குவியல் இருக்கும்.  அதேநேரத்தில் பூர்ஷ்வாக்களை ஒப்பிடும்போது இவர்கள் இரண்டாம்பட்சமானவர்கள்.  இவர்களும் அரசியல்தளத்தில் இருப்பார்கள்.  அரசின் மானியங்களை பெருமளவில் பெறுவார்கள்.  இவர்களுக்கு விவசாய தொழிலாளர்களாக மாற்றப்பட்டு இவர்கள் நிலத்தில் வேலைசெய்யும் விவசாயத் தொழிலாளர்களை பிழிந்தெடுக்கும் அதிகாரம் இருக்கும்).  இப்படிப்பட்ட ஜங்கர் ஸ்டைல் முதலாளிகளாக நிலக்கிழார்கள் மாற்றப்படுகின்றனர்.  அல்லது பணக்கார விவசாயிகள் முதலாளித்துவ விவசாயிகள் என்ற நிலைக்கு வந்துவிடுகின்றனர்.  இப்படி வருவதன் காரணமாக, அவர்கள் விவசாயத்தில் மட்டுமல்லாமல், பலதரப்பட்ட தொழில்களிலும் கவனம் செலுத்துகின்றனர்.  இதன் காரணமாக நவீன தாராளமய முதலாளித்துவத்தின் தாக்குதல்களில் இருந்து இவர்கள் தப்பிவிடுகின்றனர்.  ஆனால், விவசாயிகளில் மிகப் பெரும்பான்மையினர் பிழிந்தெடுக்கப்படுவதன் காரணமாக, சோஷலிசத்தை நோக்கிய பாதையில் இந்த விவசாயி வர்க்கம் நகர்கிறது.

சிறு உற்பத்தியாளர்களின் ஆதரவை இழப்பதன் காரணமாக முதலாளித்துவம் இழந்துள்ள அரசியல் முக்கியத்துவத்தின் அளவு மிகப்பெரியது. 

பாரிஸ் கம்யூன் அனுபவம்

மேலே கூறியதன் அடிப்படையில், தொழிலாளி வர்க்கம் சோஷலிச அமைப்பை உருவாக்குவோம் என்ற சவாலை விடுக்கும்போது, பூர்ஷ்வாக்களின் சொத்துக்களுக்கு சோஷலிச சமுதாயத்தில் ஏற்படும் தாக்கமே சிறு உற்பத்தியாளர்களின் சொத்துக்களுக்கும் ஏற்படும் என்ற அச்ச உணர்வு திட்டமிட்டு விவசாயிகளின் மத்தியில் உருவாக்கப்படுகிறது.  இதன் காரணமாக விவசாயிகள் சோஷலிசத்திற்கான தொழிலாளர்களின் போராட்டத்தில் இணைந்து விடாமல் பார்த்துக் கொள்ளப்படுகின்றனர். அடோல்ஃப் தியோரஸ் இந்த அச்சத்தைதான் பிரெஞ்சு விவசாயிகள் மத்தியில் விதைத்து பாரிஸ் கம்யூனை தோற்கடித்தார். 

1879ல், பிரான்சில் நடைபெற்ற முதலாளித்துவ புரட்சியின்போது, நிலப்பிரபுத்துவ நிலக்குவியலை உடைத்ததில் பிரெஞ்சு விவசாயிகள் இலாபமடைந்தனர்.  அதேநேரத்தில், சில விவசாயிகள் இடம் பெயர வேண்டி வந்தபோது, அதற்கான வாய்ப்புகள் இருந்ததன் காரணமாக, முதலாளித்துவ வளர்ச்சியின் காரணமாக ஏற்பட்ட விவசாய நெருக்கடி என்பது கட்டுக்குள் வந்துவிட்டது.  அதனால், பாரிஸ் கம்யூனின்போது, விவசாயி  – தொழிலாளி கூட்டணி உருவாவதற்கான வாய்ப்பு இல்லாமல் போனது.  அதன் காரணமாக, முதலாளித்துவம் நல்ல வசதியான நிலையில் தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொண்டது.

போல்ஷ்விக் புரட்சியின் அனுபவம்

இருப்பினும், போல்ஷ்விக் புரட்சியின்போது நடந்தது வேறு.  அதற்குள், வரலாற்றில் நிலப்பிரபுத்துவத்தின் நிலத்தை கைப்பற்றி தகர்க்கும் திறனை முதலாளித்துவம் இழந்துவிட்டது.  அதனால், நிலப்பிரபுத்துவத்தின் நுகத்தடியிலிருந்து விவசாயிகள் அடையவிரும்பிய நிலம் மற்றும் விடுதலையை பூர்ஷ்வாக்களால் பெற்றுத்தர முடியவில்லை. உண்மையைச் சொன்னால், ரஷ்யாவில், பிப்ரவரி புரட்சியின்போது, முதலாளித்துவத்தின் எல்லையைத் தாண்டி பூர்ஷ்வாக்களால் செல்லமுடியாததன் காரணமாக, நில மறுவினியோகம் என்பதில், பூர்ஷ்வாக்களால் விவசாயிகளை திருப்தியடையச் செய்யமுடியவில்லை.  அதேநேரம், அக்டோபர் புரட்சி நடந்தபோது, விவசாயிகள் தாங்களே புரட்சியில் ஈடுபட்டு, நிலப்பிரபுத்துவ பண்ணைகளை கைப்பற்றி விட்டனர்.  இதில் அவர்களுக்கு போல்ஷ்விக்குகளின் ஆதரவு கிடைத்தது. 

போல்ஷ்விக்குகள், நிலங்களை தேசியமயமாக்குதல் என்ற தங்களின் திட்டத்தைக் கூட, விவசாயிகளுக்காக விட்டுக் கொடுத்தனர்.  அந்த நேரத்தில், ரஷ்யாவில் சமகாலத்தில் இருந்த சோஷலிச புரட்சியாளர்கள் கட்சி, துவக்கம் முதலே விவசாயிகளுக்கு சொந்தநிலம் வேண்டும் என்று சொல்லி வந்ததால், போல்ஷ்விக்குகள் தங்களுடைய திட்டத்தை திருடிக் கொண்டார்கள் என்று குற்றம் சாட்டியது.  அதேநேரத்தில், விவசாயிகளை பெரும்பான்மையான உறுப்பினர்களைக் கொண்டிருந்த இடது சோசலிச புரட்சியாளர்கள் கட்சி, போல்ஷ்விக்குகளுடன் கூட்டணி வைத்து, புரட்சிக்குப்பின் அமைந்த அரசாங்கத்தில் இணைந்தது. 

புரட்சியின் வெற்றியை தீர்மானிப்பதில் விவசாயிகளின் ஆதரவின் பங்கு

எனவே, சுருக்கமாகச் சொல்வதென்றால், விவசாயிகளின் ஆதரவு என்பது தொழிலாளிவர்க்கம் செய்யும் புரட்சியின் வெற்றியை தீர்மானிப்பதில் முக்கிய பங்கு வகிக்கிறது.  குறிப்பாக, எந்த நாடுகளிலெல்லாம், விவசாயிகள் கணிசமான எண்ணிக்கையில் இருக்கிறார்களோ, அங்கெல்லாம், இது உண்மையானது.  பின்னாளில் முதலாளித்துவத்திற்கு மாறிய ஆசியா, ஆப்பிரிக்கா, மற்றும் லத்தீன்அமெரிக்கா போன்றவற்றில் உள்ள மூன்றாம் உலக நாடுகளிலும்கூட இதை நாம் காணமுடியும். 

எனவே, நவீன தாராளமய உலகமயமாக்கலின்கீழ், முழுமையான நில மறுவினியோகத் திட்டம் எதுவும் இல்லாமல், விவசாயிகள் கசக்கிப் பிழியப்படும்போது, அந்த நாடுகளில் எல்லாம் தொழிலாளி – விவசாயி கூட்டணியை உருவாக்கி, ஜனநாயகப் புரட்சியை செய்துமுடித்து, சோஷலிசத்தை நோக்கி முன்னேறுவதற்கான வாய்ப்பு அதிகம் உள்ளது.  ஆனால், அந்தந்த நாடுகளின் நிலைமைக்கேற்ப, அந்தந்த நாடுகளின் சூழலுக்கேற்ப, ஜனநாயகப் புரட்சியின் முடிவிற்குப் பிந்தைய சூழல் அமையும். 

சிறு உற்பத்தியை பாதுகாப்பதன் அவசியமும், அதன் விஞ்சிய மேம்பட்ட நிலையும்

 “விவசாயத்தை கையகப்படுத்துவதில் இருந்து பாதுகாப்பது” என்பது மட்டுமே, நிச்சயமாக, சிறு உற்பத்தியை நிரந்தரமாக தக்க வைப்போம் என்று ஏற்றுக் கொள்வதாக ஆகாது. அதாவது, கூட்டு வடிவங்களில், கூட்டமைப்புகளின் மூலம் உற்பத்தியை நோக்கி செல்வோம் என்று கட்டாயப்படுத்தாமல், சிறு உற்பத்தியின் தன்மையில் மெல்லமெல்ல மாற்றம் கொணர வேண்டியுள்ளது என்பது இதன் அர்த்தமாகும்.  அதாவது சோஷலிசத்திற்கான படிக்கல்லாக இந்த மாற்றம் இருக்கும்.

கூட்டுறவு மற்றும் கூட்டு ஐக்கிய செயல்பாடுகள் என்பவை விவசாயிகளை பிழிந்தெடுப்பதையோ அல்லது அவர்களது உரிமைகளை பறிப்பதையோ நிர்பந்திப்பதில்லை.  ஆனால், மனப்பூர்வமாக, தாமாகவே முன்வந்து, தங்கள் நிலங்களை ஒரேகுவியலில் இணைப்பதென்பது தேவைப்படுகிறது.  முதலாளித்துவ ஆக்கிரமிப்பு செய்வதுபோல புராதன மூலதனச் சேர்க்கைக்கான அவசியம் இங்கு இதில் இல்லை.

இருந்தபோதும், வரலாற்றுரீதியாகப் பார்க்கையில், புரட்சிக்கான நீண்ட நெடிய பாதையில் பயணிக்கும்போது, தொழிலாளி – -விவசாயி கூட்டணியை பாதுகாப்பது என்பதால் மட்டுமே சோஷலிசத்தின் நோக்கம் வெற்றிபெறாது.  இன்னும் சொல்லப்போனால், இதுவேகூட சோஷலிச சமுதாயக் கட்டமைப்பின் உருவாக்கத்தில் ஏற்பட்ட தோல்விக்கு முக்கிய காரணியாக அமைந்தது.  முதல்கட்டத்தில் தொழிலாளி வர்க்கம் விவசாயி வர்க்கத்துடன் கூட்டணி ஏற்படுத்திக் கொண்டு அதிகாரத்தை கைப்பற்ற முடிந்தது. 

ஆனால் சோஷலிச புரட்சியை நோக்கிய முன்னேற்றப்பாதையில் சிரமம் ஏற்பட்டது.  சோவியத் யூனியனில் கூட்டு ஐக்கிய செயல்பாடுகள் என்பதை நிர்ப்பந்தப்படுத்தியபோதும்சரி, சீனாவில், கூட்டு ஐக்கிய செயல்பாடுகளுக்கு நிர்ப்பந்தம் அளிக்காதபோதும்சரி, விவசாயத் துறையில் மாற்றத்தை உருவாக்க அவசரகதியில் நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்பட்டபோது, புரட்சியின் அடிப்படையே ஆட்டம் கண்டது.  பலவீனமடைந்தது.  மேலும், அதுவே பெரிய அளவிற்கு ஒருகட்சி சர்வாதிகாரத்திற்கு இட்டுச் சென்றது.  நாளடைவில் இது ஏற்கத்தக்கதல்ல என்பதும் நிரூபணமானது.  சுருக்கமாகச் சொல்வதென்றால், தொழிலாளி-விவசாயி கூட்டணியை தக்கவைப்பது என்பது சிரமமானது என்பது நிரூபிக்கப்பட்டது. 

நிச்சயமாக, இதற்கு பிரத்தியேகமான வரலாற்றுப்பூர்வமான காரணங்கள் இருக்கும்.  இருந்தாலும், இதற்கு சில முக்கிய தத்துவார்த்தரீதியான காரணங்களும் இருக்கின்றன.  குறைந்தபட்சம் இரண்டு பொதுவான தத்துவார்த்த நிலைப்பாடுகள் இருக்கின்றன.  நிரந்தரமான நீடித்த தொழிலாளர்- விவசாயக் கூட்டணி கட்டப்பட வேண்டுமென்றால், இந்த தத்துவார்த்த நிலைப்பாடுகளை திருத்தியமைக்க வேண்டிய அவசியம் உள்ளது. 

முதலாவது தவறான தத்துவார்த்தப் புரிதல்

”ஜனநாயகப் புரட்சியில் சமூக ஜனநாயத்தின் இரண்டு உத்திகள்”என்ற நூலில், ஜனநாயகப் புரட்சியில் இருந்து சோஷலிசத்தை நோக்கிய மாற்றம் என்பது தொழிலாளி விவசாயி கூட்டணியின் அடிப்படையில் துவங்குகிறது என்று லெனின் குறிப்பிடுகிறார்.   மாற்றத்தை நோக்கிய பயணத்தில், விவசாய வர்க்கத்தில் இருந்து தொழிலாளி வர்க்கத்துடன் கூட்டாளிகளாக வருபவர்களிடையே இடையில் சில மாற்றங்கள் வரலாம் என்பதையும் குறிப்பிடுகிறார். 

புரட்சியின் கட்டத்தை நெருங்கநெருங்க, ஆரம்பத்தில் புரட்சியின் பக்கம் நிற்கும் பணக்கார விவசாயிகளுக்கு எதிராக நடவடிக்கைகள் எடுக்க வேண்டியதாகும்.  புரட்சியின் இறுதிக்கட்டத்தில் அவர்களுக்கெதிரான நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்படும் என்பது தெரிந்தே எதற்காக பணக்கார விவசாயிகள் மற்றும் உயர்தட்டு நடுத்தர விவசாயிகள் புரட்சியின் ஆரம்பக் கட்டத்தில் கூட்டணியில் இருக்கவேண்டும்?  என்கிற கேள்வி இங்கு எழுகிறது. 

அவர்கள் முதலில் புரட்சியின் பக்கம் நிற்காவிட்டால், புரட்சி என்பது மிகவும் சிரமமானதாக மாறிவிடும்.  மறுபுறம், புரட்சி அவர்களை பாதுகாக்கும் என்ற நம்பிக்கையுடனும், ஏதேனும் ஒரு கட்டத்தில் அவர்களுக்கு எதிராக அது திரும்பும் என்று எதிர்பார்க்காமலும், புரட்சியின் துவக்கத்தில் அவர்கள் இணைகிறார்கள்.  திடீரென்று அவர்களுக்கு எதிராக திரும்பும்போது, புரட்சிக்கெதிரான அவர்களின் பகைமை என்பது கசப்பானதாக மாறுகிறது.  குறிப்பாக, அவர்கள் ஏமாற்றப்பட்டுள்ளார்கள் என்பதில் இருந்து வரும் பகைமை மிகவும் கசப்பானதாக இருக்கும்.  இதனால், புரட்சியின் பாதையில் நிறைய கஷ்டங்களை சந்திக்க வேண்டியிருக்கும். 

குறிப்பாக ஏகாதிபத்திய பகைமையால் சுற்றி வளைக்கப்படும்.  ஏற்கனவே, இதனை சந்திக்கவேண்டிய சூழல் இருக்கிறது.  இதனிடையே, சமகால உலகமயமாக்கல் சகாப்தத்தில், எந்தவொரு தொழிலாளி-விவசாயி கூட்டணியும் உலகமயமாக்கலில் இருந்து துண்டித்துக்கொண்டு, அதிகார ஆதிக்கத்திற்கு உயரும்போது, பகைமையால் சுற்றி வளைக்கப்படுவது என்பது தவிர்க்க முடியாததாகிவிடும்.  ஒருவேளை, இந்த எல்லா கஷ்டங்களையும் தாண்டி, அனைத்து பகைமையையும், விமர்சனத்தையும் எதிர்த்து, வலுவான பலமான நடவடிக்கைகளால் அது தன்னை தக்க வைத்துக் கொண்டாலும், இந்த கஷ்டங்களையெல்லாம் எதிர்கொள்வதற்கான அத்தியாவசியமான தேவையாக ஒரு நிறுவனமயப்படுத்தப்பட்ட சர்வாதிகார ஆட்சியை உருவாக்கவேண்டிய நிர்ப்பந்தத்திற்கு ஆளாக வேண்டிய சூழல் ஏற்படும்.  இதனால் புரட்சியின் அடிப்படைத்தன்மை சிதைக்கப்பட்டுவிடும். 

வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதென்றால், ஜனநாயகப் புரட்சிக்கு தேவைப்படுகிற வர்க்கசக்திகளின் சமநிலையில் மாற்றம் ஏற்படுவதென்பது சோசலிசத்தை நோக்கிய பயணத்தில் மிக முக்கியமாக தேவையாக இருக்கிறது.  வெறுமனே நிர்ப்பந்தத்தின் மூலம் சோசலிசத்தை நோக்கி நகர முடியாது.  மாறாக, ஜனநாயகப் புரட்சியில் துணைநின்ற பணக்கார விவசாயிகளின் வலிமையில் குறைவு ஏற்பட்டாலும், புரட்சியில் ஈடுபட்ட அனைத்துப் பிரிவு விவசாயிகளின் பொருளாதார நிலைமைகள் முன்னேற்றமடையும் வகையிலான ஒரு செயல்முறையின்மூலம் இதனை அடையவேண்டும்.   

மக்களுக்குச் சொந்தமான, மக்களால் கட்டுப்படுத்த முடிகிற, கூட்டமைப்புகள்தான் இந்த இரண்டு நோக்கங்களையும் நிறைவேற்றும் வழிமுறைகளாகும்.  அதாவது, அவை மிகவும் பணகக்கார விவசாயிகளின் வலிமையை குறைக்கும்.  அதேநேரத்தில், இந்த கூட்டமைப்பு முறையில், உற்பத்திசக்திகள் வளர்ச்சியடைவதும் முன்னேற்றமடைவதும் நிகழ்வதன் காரணமாக, அனைத்துப் பிரிவு விவசாயிகளின் பொருளாதார நிலையும் முன்னேற்றமடையும்.  லெனின் குறிப்பிடுகிற, சோசலிசத்தை நோக்கிய மாற்றத்தில் பணக்கார விவசாயிகளின் மீதான தாக்கம் என்பது நிர்ப்பந்தத்தினால் ஏற்படுத்தப்படுவதாக எண்ணப்படாது.  மாறாக, சுயமேம்பாட்டிற்குத் தேவையான தூண்டுதலாக பார்க்கப்படும். 

சோசலிசத்தை நோக்கி முன்னேறுவதை எளிமைப்படுத்துவதற்காக,  தொழிலாளி-விவசாயி கூட்டணி தன்னுடைய குணாம்சத்தை மாற்றிக் கொண்டாலும்கூட, விவசாயிகளினுடைய எந்தப் பிரிவினரும், பணக்கார விவசாயிகள் உட்பட பகைமையாகி விடக்கூடாது என்பதில் மிகக்கவனமாக இருக்கவேண்டும்.  இல்லையென்றால், அதுவே கூட புரட்சியை பலவீனப்படுத்திவிடும்.  இந்த உண்மையை லெனினே கூட, தன் வாழ்நாளின் இறுதிக் கட்டத்தில் நன்கு அறிந்திருந்தார்.

இரண்டாவது தவறான தத்துவார்த்த புரிதல்

இந்த மிக முக்கியமான வாதத்தை மறுப்பதற்கு, இரண்டாவது தத்துவார்த்த ரீதியிலான தவறான கருத்து பயன்படுத்தப்படுகிறது.  அதற்குப் பதிலாக சோசலிசத்திற்கு மாறுகின்ற இடைப்பட்ட காலத்தில் எதிர்கொள்ளும் முரண்பாடுகளின் சக்திபற்றி இந்த கருத்து வாதிடுகிறது.  சந்தைக்கான உற்பத்தி என்பது உற்பத்தியாளர்களிடையே ஒரு வேறுபாட்டினை பிரிவினையை உருவாக்குகிறது.  இதனால் முதலாளித்துவம் தோன்றுவதற்கான போக்கு கீழிருந்து உருவாகிறது என்ற நம்பிக்கையினை அடிப்படையாகக் கொண்டு இந்த இரண்டாவது கருத்து அமைகிறது. 

சோசலிசத்திற்கு பகையான இந்த முதலாளித்துவப் போக்கினை கட்டுப்படுத்துவதற்காக முதலாளித்துவத்தின் அசல் கூறுகளான தனியார் சொத்து, மூலதனச் சேர்க்கை, சந்தை தீர்மானிக்கும் கூலியை பெறும் கூலித்தொழிலாளர்கள், தன்னார்வ பரிமாற்றங்கள், விலைஅமைப்பு முறைகள், போட்டிசந்தைகள் போன்றவை கட்டாயமாக ஒடுக்கப்படவேண்டும் என்று இந்த கருத்து வாதிடுகிறது.  இது தவறான கருத்தாகும்.  ஏனெனில், சந்தைக்கான எந்தவொரு உற்பத்தியும் சரக்குஉற்பத்தியே என்ற அடிப்படை தவறினை இது செய்கிறது. 

சரக்குஉற்பத்தி என்பது நிச்சயமாக உற்பத்தியாளர்களிடையே வேற்றுமையை உருவாக்கும். எனவே, சிறு உற்பத்தியாளர்களிடையே இருந்து முதலாளித்துவத்திற்கான போக்கு உதயமாகும் என்றெல்லாம் இந்த கருத்து வாதிடுகிறது.  ஆனால் சரக்கு உற்பத்தி என்பதேகூட சந்தைக்கான உற்பத்தியை மட்டும் குறிப்பதல்ல.  உதாரணத்திற்கு இந்தியாவில் ஆயிரம் ஆண்டுகளாக சந்தைக்கான உற்பத்தி நடைபெற்று வருகிறது.  ஆனால், கீழிருந்து முதலாளித்துவப் போக்கு என்பது இதுவரை கவனிக்கத்தக்க வகையில் எழவில்லை.  அப்படி ஒரு போக்கு எழுந்திருக்குமேயானால், ஐரோப்பாவிற்கு முன்னரே இந்தியாவில் முதலாளித்துவம் வந்திருக்க வேண்டும்.  காலனிய சுதந்திரத்துக்கு பின்னர்தான் இந்தியாவில் முதலாளித்துவம் தோன்றியது. 

சரக்கு உற்பத்தி என்பது சந்தைக்காக தயாரிக்கப்படும் அந்த பொருள்உற்பத்தி அதனுடைய உற்பத்தியாளருக்கு பயன்மதிப்பை தருகிறதா அல்லது பரிமாற்ற மதிப்பினை தருகிறதா என்பதன் அடிப்படையில் வகைப்படுத்தப்படுகிறது.  சரக்கு உற்பத்தியில் வாங்குபவர்களுக்கும் விற்பவர்களுக்கும் இடையிலான உறவு என்பது முற்றிலும் பொதுவானது.  தனிமனித உறவு சம்பந்தமானதல்ல.  இந்தியாவில் உள்ள எஜமான் வேலையாள் அமைப்பில் இருப்பதுபோன்று (இந்தியாவில் உள்ள சாதிகட்டமைப்பில் உயர்ஜாதியில் இருப்பவரிடம் தாழ்ந்தஜாதி என்று சொல்லப்படும் சாதியில் உள்ளவர்கள் வேலை செய்து கொடுத்துவிட்டு அவர்கள் தரும் கூலியை பெறும் முறை உள்ளது.  இதுவே எஜமான்–வேலையாள் உறவுமுறை) அல்லது இந்திய பஜார்களில் பொதுவாக பொருட்களை விற்பனை செய்யும்போது அன்றாட நிகழ்வுகளில் இருப்பது போன்றவற்றில் உற்பத்தியாளர்களிடையே வேற்றுமையை நிச்சயம் உருவாக்கும் என்பதோ அல்லது இதனால் கீழிருந்து சிறு உற்பத்தியாளர்களிடமிருந்து முதலாளித்துவத்தின் போக்கு உதயமாகும் என்பதோ இல்லை.  இந்த உற்பத்தியாளர்கள் கூலித் தொழிலாளர்களை வேலைக்கு அமர்த்தினால்கூட, இந்தியாவில் ஒரு ஸ்வீட்கடை வைத்திருக்கும் வியாபாரிக்கும் வேலையாளுக்கும் உள்ள உறவுமுறைதான் இருக்கும்.  இங்கு சரக்கு உற்பத்தியில் இருந்து முதலாளித்துவம் உதயமாகும் என்பதற்கான இடம் இல்லை. 

இருந்தபோதும், சந்தைக்காக தயாரிக்கப்படும் அனைத்துமே சரக்கு உற்பத்தியே என்ற நம்பிக்கையில் ஒரு முதலாளித்துவப் போக்கு உருவாகிறது.  குறிப்பாக, எங்கெல்லாம் கூலித்தொழிலாளர்கள் நியமிக்கப்படுகிறார்களோ அங்கெல்லாம் இது உருவாகும்.  சோசலிச நாடுகளில் சிறு நிறுவனங்கள் மற்றும் விளிம்பு நிலை நிறுவனங்களை ஒழுங்குபடுத்தாமல், கூட்டு அமைப்புகளை உருவாக்குகிறோம் என்ற பெயரில் அவற்றை ஒடுக்கியதன் காரணமாக, அவை காணாமல் போய், புரட்சியின் சமூக அடிப்படையில் பலவீனம் ஏற்பட்டது. புரட்சியின் அடிப்படையே ஆட்டம் கண்டது. இதற்கான சமீபத்திய உதாரணம்தான் சீனாவின் கலாச்சாரப் புரட்சி.  சீனாவின் கலாச்சார புரட்சியில், சிறு உற்பத்தியாளர்களை முதலாளித்துவத்தின் மூதாதையர்கள் என்ற வெளிப்படையான கருத்தின் அடிப்படையில், அவர்களை இல்லாமல் செய்தது என்பது,  அதாவது சிறு உற்பத்தித் துறையை அழித்தது என்பது, மிகவும் தவறான தத்துவார்த்த புரிதலுக்கான சமீபத்திய உதாரணமாகும். 

சோசலிச சமுதாயத்தில் செய்ய வேண்டியது

எனவே, சோசலிசத்தில் மட்டுமே மக்கள் கூட்டாக தங்களுடைய எதிர்காலத்தை தீர்மானிக்க முடியும்.  பொருளாதாரம் குறித்த எதிர்காலத்தையும் தீர்மானிக்க முடியும். அரசியல் தலையீட்டின் மூலம் மக்களை வறுமையிலிருந்து மீட்டெடுக்க முடியும் என்பதால், சிறு உற்பத்தியை பற்றி தவறாக வறட்டுத்தனமாக புரிந்துகொள்ளாமல், அதை அழிப்பதற்கு பதிலாக, பாதுகாப்பதன் மூலமாக மேலே குறிப்பிட்டுள்ளபடி வறுமையிலிருந்து மக்களை மீட்டெடுக்க முடியும்.  சிறு உற்பத்தியை பாதுகாத்து அதுவாக தானாக மேம்பாட்டிற்காக மாறுவதற்கு உதவினால் மட்டுமே சோசலிசத்தை அதன் அடிப்படையை பலப்படுத்த முடியும்.  அதற்கு இந்த இரண்டு தவறான தத்துவார்த்த புரிதல்களையும் திருத்தி சரிசெய்ய வேண்டும். 

***

(பிரபாத் பட்நாயக் அவர்கள் மேற்கூறிய கருத்தரங்கில் தனது கருத்துரையை தொடங்கும்போது, அவரது தலைமுறையில் இருந்தவர்களுக்கும், இருப்பவர்களுக்கும் தான்சானியாவின் அதிபர் ஜுலியஸ் நெய்ரே ஒரு கலங்கரை விளக்கமாக திகழ்ந்ததை நினைவுகூர்கிறார்.  மூன்றாம் உலக நாடுகளில், காலனியாதிக்கத்தை எதிர்த்து, அந்தந்த நாடுகளில், விடுதலைப் போராட்டத்தை தலைமைதாங்கி நடத்திய முக்கிய தலைவர்களான – இந்தியாவின் ஜவஹர்லால் நேரு, இந்தோனேசியாவின் சுகர்ணோ, கானா குடியரசின் வாமே க்ரூமேன், காங்கோ குடியரசின் பேட்ரிஸ் லுமும்பா, மற்றும் கென்யாவின் ஜோமோ கென்யாட்டா ஆகியோரின் பட்டியலில் ஜுலியஸ் நெய்ரே மிகவும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்தவர்கள் என்று குறிப்பிடுகிறார்.)

பிரபாத் பட்நாயக்

தமிழில்: ஆர்.எஸ். செண்பகம்

(பேராசிரியர் பிரபாத்பட்நாயக் அதிபர்ஜுலியஸ் நெய்ரே பெயரில் நடத்தப்பட்ட கருத்தரங்கில் பேசியதன் தொகுப்பே இக்கட்டுரை)

சிறுஉற்பத்தித் துறையை கபளீகரம் செய்யும் முதலாளித்துவம்

முதலாளித்துவம் எப்போதுமே தன்னை நிலைநிறுத்திக்கொள்ள தன்முனைப்புடன் கூடிய தன்னிச்சை நடவடிக்கைகளுடன் செயல்படும் அமைப்பு.  தன்னுள்ளே இருக்கும் பல உள்ளார்ந்த போக்குகளால் அது வழிநடத்தப்படுகிறது.  பொதுவான சூழலில், சாதாரண காலகட்டத்தில், முதலாளித்துவ நாடுகளின் அரசானது, இந்த உள்ளார்ந்த போக்குகளுக்கு ஆதரவாக செயல்படும்; அந்த போக்குகளை தக்கவைக்க வேண்டிய அனைத்தையும் செய்யும்; மேலும் இதற்கான நடவடிக்கைகளை துரிதப்படுத்தும்.

அப்படிப்பட்ட முதலாளித்துவத்தின் உள்ளார்ந்த போக்குகளில் ஒன்று –முதலாளித்துவ அமைப்பிற்கு முன்பு, ஒரு நாட்டில் வளர்ந்து தழைத்து வந்த பாராம்பரிய சிறு உற்பத்தித் தொழில்களை கபளீகரம் செய்வது.  இந்த ஆக்கிரமிப்பு நடவடிக்கை stock and flow என்ற இரண்டு வடிவங்களில் நிகழ்கிறது.  ஒன்று கையிருப்பு (stock) வடிவம்.  மற்றொன்று சுழற்சி இயக்க ஓட்ட (flow) வடிவம்.  (ஒரு குறிப்பிட்ட காலக்கட்டத்தில் உள்ள ஒரு காரணியின் மாற்றத்தை flow காட்டும்.  Stock என்பது ஒரு குறிப்பிட்ட நேரத்தில் அந்த காரணியின் அளவினை சுட்டிக்காட்டும். உதாரணத்திற்கு செல்வம் என்பது Stock.  வருவாய் என்பது flow.) பொதுவாக, முதலாளித்துவ அமைப்பின் அரசாங்கம் முதலாளிகளுக்குச் சாதகமாக செயல்படுகிறது.  இதன் மூலமாக, இந்த முதலாளித்துவ நாடுகளில் உள்ள தனியார் முதலாளிகள் தாங்களே நேரடியாக இந்த ஆக்கிரமிப்பு நடவடிக்கைகளில் ஈடுபடுகின்றனர். 

Stock வடிவம்

Stock வடிவத்தில் சிறுஉற்பத்தியாளர்களின் உற்பத்திவழிமுறைகள் பறிக்கப்படுவது என்பது அவசியமாகிறது.  அதாவது சிறுஉற்பத்தியாளர்களுக்கு இதுநாள்வரை அவர்களிடம் இருந்த உற்பத்திவழிமுறைகளின்மீது அவர்களுக்கிருந்த உரிமைகள் பறிக்கப்படுகின்றன.  இந்த உற்பத்திவழிமுறைகளின் மீதான உரிமைகள், சிலநேரங்களில், முற்றிலும் இலவசமாகவே கையகப்படுத்தப்பட்டு விடுகின்றன.  இன்னும் சில நேரங்களில், பெயரளவிற்கு விலைகொடுக்கப்பட்டு வாங்கப்படுகின்றன.  உண்மையில், இந்தவிலை என்பது அவர்களுக்குக் கொடுக்கவேண்டிய விலையைவிட மிகக் குறைவாகவே இருக்கும்.  அதேபோல, சிறுஉற்பத்தியில் பங்கெடுக்கும் ஒரு பிரிவினரின், குறிப்பாக, பாரம்பரியமாக தொழிலாளர்கள் அனுபவித்துவரும் சில வழக்கமான உரிமைகளும் சேர்த்தே பறிக்கப்படுகின்றன.  முதலாளித்துவத்தால் அவர்களது கோரிக்கைகளும் எப்போதுமே கண்டுகொள்ளாமல் விடப்படுகின்றன. 

Flow  வடிவம்

Flow வடிவத்தில் சிறுஉற்பத்தியாளர்களின் உற்பத்திவழிமுறைகள் பறிக்கப்படுவதில்லை.  மாறாக, இந்த முறையில், சிறுஉற்பத்தித்துறையில் ஈடுபடும் அனைத்துப் பிரிவினரும் வருமானச் சுருக்கத்தினை எதிர்கொள்கின்றனர். 

1. அப்பட்டமான கொள்ளையின் மூலம்

2. சமமற்ற ஏற்றத்தாழ்வான பரிமாற்றத்தின் மூலம்

(மூலதனத்திற்கும் உழைப்பிற்கும் இடையிலான சமமற்ற பரிமாற்றத்தின் காரணமாக, அதாவது தொழிலாளர்களின் உழைப்புக்கேற்ற ஊதியம் வழங்கப்படாமல், அவர்களிடமிருந்து உறிஞ்சப்படும் உபரி உழைப்பின் காரணமாகவும், சந்தையில் அவ்வப்போது நிலவும் அதிகப்படியான விலையினை தனது உற்பத்திப் பொருட்களுக்கு பெறுவதன் காரணமாகவும் மூலதனம் அதிகலாபத்தை பெறுகிறது.  இத்தகைய உழைப்பிற்கும் மூலதனத்திற்கும் இடையிலான சமமற்ற பரிமாற்றத்தின் மூலமாக)

3. அரசின் வரிவிதிப்புகளின் மூலம். அதாவது முதலாளித்துவ அரசு முதலாளிகளுக்கு உதவும் வகையில் அவர்களுக்கு சாதகமாக வரிவிதிப்பு முறைகளை பின்பற்றும் என்ற வழிமுறையின் மூலமாக

4. பாரம்பரிய சிறுஉற்பத்தியாளர்களுக்கும் முதலாளித்துவ உற்பத்தியாளர்களுக்கும் இடையில் வர்த்தகச் சமநிலை இருந்தாலும், சிறுஉற்பத்தியாளர்களின் உற்பத்திப் பொருட்களுக்கான சந்தைகளை பறித்துக் கொள்வதன் காரணமாக. இவையெல்லாவற்றாலும், சிறுஉற்பத்தித்துறையில் வேலையின்மை என்பது உருவாகி அதன்விளைவாக வருமானமின்மை என்பதும் வருமானக்குறைவு என்பதும் ஏற்படுத்தப்படுகிறது. சுருக்கமாகச் சொல்வதென்றால், காலனியாதிக்கத்தின்போது காலனிய நாடுகளில் தொழில்துறைகள் தகர்க்கப்பட்டதுபோல் பாரம்பரியத் தொழில்கள் நசிவடையச் செய்யப்படுகின்றன. இதனால் சிறுதொழில் புரிபவர்களிடையே வருமானச் சுருக்கம் உருவாக்கப்படுகிறது.

வேலையின்மையும் வருமானச் சுருக்கமும் ஏன்?

சமநிலைப்படுத்தப்பட்ட வணிகம் இருப்பதாகச் சொல்லப்படுகிறது.  அப்புறமும் ஏன் வேலையின்மை உருவாக்கப்படுகிறது என்பதனை கெய்னீசியன் கோட்பாட்டின் அடிப்படையிலோ அல்லது நியோ கிளாசிக்கல் கோட்பாட்டின் அடிப்படையிலோ தெளிவாகச் சொல்ல முடியவில்லை.  இந்த வடிவத்தில் சிறுஉற்பத்தியாளர்களிடம் ஏற்கனவே இருக்கும் விவசாயத்திற்கான நிலப்பரப்பு அதேஅளவில்தான் இருக்கும்.  பெரும்பாலும் அதன் முழுபரப்பளவும் சிறுஉற்பத்திக்குப் பயன்படவும் செய்யும்.  ஆனால், பிரச்சினை எங்குள்ளது என்று பார்த்தோமானால், முதலாளித்துவ அமைப்பின்கீழ் முதன்மை விவசாயப் பொருட்கள் இறக்குமதி செய்யப்படுகின்றன. அதேபோல, முன்பு சிறுஉற்பத்தியாளர்களால் உற்பத்தி செய்யப்பட்ட கைவினைப் பொருட்களுக்குப் பதிலாக, தொழிற்சாலைகளில் இயந்திரங்களால் தயாரிக்கப்படும் பொருட்கள் ஏற்றுமதி செய்யப்படுகின்றன.  ஏற்றுமதி மற்றும் இறக்குமதியில் ஒரு சமநிலை இருக்கிறது என்று சொல்லப்படுகிறது.  ஆனால், இந்த இயந்திர தயாரிப்புகளின் ஏற்றுமதியினால், சிறுஉற்பத்தியாளர்களாக உள்ள கைவினை உற்பத்தியாளர்களின் உற்பத்தி பாதிக்கப்படுகிறது.  கைவினைகலைஞர்கள் தங்கள் தொழிலை செய்யமுடியாமல் வேறுஎங்கும் செல்லவும் முடியாமல் துன்பப்படுகின்றனர்.  இதன் காரணமாக இவர்களின் உணவு மற்றும் மூலப்பொருட்களின் நுகர்வு அளவு குறைந்துபோகிறது.  நுகர்வின் அளவு குறையும்போது உற்பத்தியும் பாதிக்கப்படும்.  இதுவே வேலையின்மைக்குக் காரணமாகிறது. 

அதாவது சிறுஉற்பத்தியாளர்களுக்கான சந்தை அவர்களிடமிருந்து பறிக்கப்படுகிறது.  அதன்மூலம் வேலையின்மை உருவாக்கப்படுகிறது.  இதனால் அவர்களது வருமானம் அவர்களிடமிருந்து பறிக்கப்படுகிறது.  இதன் விளைவாக அவர்களுக்கென உள்ள சந்தைஇடத்தில் அதிகமான எண்ணிக்கையில் போட்டி அவர்களிடையே ஏற்படுவதன் காரணமாக அதிக அழுத்தம் சிறுஉற்பத்தித்துறையில் ஏற்படுகிறது.  முதலாளித்துவத்தின் ஆக்கிரமிப்பு நடவடிக்கைகளின்கீழ் இது தவிர்க்க முடியாததாகி விடுகிறது.  இதைத்தான் 1913ல் ரோஸா லக்ஸம்பர்க் தன்னுடைய மூலதனச்சேர்க்கை என்ற நூலில் குறிப்பிடுகிறார். 

ஐரோப்பாவிலேயேகூட, 19ம்நூற்றாண்டின் இறுதியில், முதல்உலகப்போர் துவங்கும்முன்பு, முதலாளித்துவ தோற்றத்தின்போது, கனடா, அமெரிக்கா, ஆஸ்திரேலியா, நியூசிலாந்து, மற்றும் தென்ஆப்பிரிக்காவில் 50 மில்லியன் மக்கள் தங்கள் தாய்நாட்டைவிட்டு வெளியேறி வந்து குடியேறினர் என்று 1978ம் ஆண்டு ஆர்தர் லூயிஸ் என்ற நோபல் பரிசு பெற்ற பொருளாதார நிபுணர் குறிப்பிடுகிறார். இப்படி குடியேறியவர்களால் உள்ளூர்வாசிகளின் நிலங்கள் எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டன.  இவர்கள் விவசாயம் போன்ற தொழில்களிலும் ஈடுபட்டனர்.  அதனால் முதலாளித்துவத்தினால் ஏற்பட்ட வேலையின்மை என்பது ஐரோப்பாவிற்குள்ளேயே தீர்த்துக் கொள்ளப்பட்டது.  ஆனால், இதுபோன்ற வாய்ப்புகள், மூன்றாம் உலக நாடுகளில் முதலாளித்துவத்தினால் இடப்பெயர்வுக்கு ஆளானவர்களுக்குக் கிடைக்கவில்லை.  இன்றைக்கு அதற்கான வாய்ப்பு என்பதே இல்லை. 

எனவே, சுருக்கமாகச் சொல்ல வேண்டுமென்றால், சிறுஉற்பத்தித்துறையின் ஆக்கிரமிப்பு என்பது, மேலேகூறிய stock and flow வடிவத்தில், சிறுஉற்பத்தியாளர்களின் உற்பத்திவழிமுறைகளை ஆக்கிரமிப்பதன் மூலமும், அவர்களது உரிமைகளை பறித்துக்கொள்வதன் மூலமும், அந்தத் துறையிலே வருமானச் சுருக்கத்தினையும், வேலையின்மையையும் உருவாக்குவதன் மூலமும் முதலாளித்துவத்தால் தன்னை நிலைநிறுத்திக்கொள்வதற்காக அரங்கேற்றப்படுகிறது. 

முதலாளித்துவ கபளீகரம் செய்வது என்ன? தவறான கண்ணோட்டங்கள்

சிறுஉற்பத்தித் துறையை முதலாளித்துவம் கபளீகரம் செய்வதன் காரணமாக ஏற்படும் விளைவுகள் குறித்து குறைந்தது  4 தவறான கருத்துக்கள் அல்லது கண்ணோட்டங்கள் உள்ளன.

1. முதலாவதாக,  “சிறுஉற்பத்தித்துறையை முதலாளித்துவம் ஆக்கிரமிப்பு செய்யும்போது, அந்தத் துறையில் இருந்து துரத்தப்படும் சிறுஉற்பத்தியாளர்கள் முதலாளித்துவ அமைப்பின்கீழ் பாட்டாளிவர்க்கமாக கிரகிக்கப்படுவர்.  இதே முதலாளித்துவ அமைப்பிற்குள் ஏற்கனவே வேலையின்றி வேலைதேடிக் கொண்டிருக்கும் தொழிலாளி வர்க்கப் படையும் இருக்கும்.  ஆனாலும், இப்படி பாட்டாளிவர்க்கமாக மாற்றப்படும் சிறுஉற்பத்தியாளர்களின் துன்பம் என்பது ஒரு இடைப்பட்ட காலத்திற்கு மட்டுமே இருக்கும்.  இது முதலாளித்துவம் தன்னை விரிவுபடுத்திக் கொள்ளும்போது, அந்த விரிவாக்கத்தின் ஒரு பகுதியே அல்லாது இதனால் இரண்டு நிரந்தர முரண்பட்ட பிரிவுகள் என்பது எப்போதும் உருவாக்கப்படப் போவதில்லை” என்கிற கருத்து.

இது முற்றிலும் தவறான கருத்தாகும்.  முதலாளித்துவ அமைப்பின்கீழ் வறுமைக்கும் சீர்குலைவிற்கும் தள்ளப்படும் சிறுஉற்பத்தியாளர்கள், சிறுஉற்பத்தித் துறையிலேயே இருக்கவும் முடிவதில்லை.  தொழிலாளர்களோடு தொழிலாளர்களாக கிரகிக்கப்படுவதற்கான வாய்ப்பு என்பதும் இல்லை.   ஏனென்றால், முதலாளித்துவ அமைப்பின்கீழ் போதுமான வேலைவாய்ப்பு என்பது எப்போதும் உருவாக்கப்படுவதில்லை.  ஐரோப்பாவிலேயே கூட, இது சாத்தியமாகவில்லை.  மூன்றாம் உலக நாடுகளில் இதற்கான சாத்தியம் என்பது இல்லவேஇல்லை. 

இதனை ஃப்ரடெரிக் எங்கல்ஸ், டேனியல் சன்னிற்கு எழுதிய கடிதத்தில், 1892ம் ஆண்டு செப்டம்பர் 22ம் தேதியே குறிப்பிடுகிறார்.  மார்க்சின் காலம் கழிந்து எத்தனையோ பத்தாண்டுகள் கடந்துவிட்டன.  வரலாற்று அனுபவங்கள் இப்போதும் இதனை உறுதிப்படுத்துகின்றன.  உதாரணத்திற்கு, சமீபத்தில், இந்தியப் பொருளாதாரம், உலகின் கவனத்தை ஈர்க்கும் அளவிற்கு அதிக வளர்ச்சியை எட்டியது.  இந்த வளர்ச்சி மூன்றாம் உலக நாடுகளில் பின்பற்றப்படும் உலகமய நவீன தாராளமயத்தின் லாப விளைவுகளுக்கு ஆதாரமாகக் காட்டப்பட்டது.   ஆனால், உண்மையில், இந்தியாவின் வேலைவாய்ப்பு விகிதம் இந்தப் பொருளாதார வளர்ச்சிக்கேற்ற அளவிற்கு உயரவில்லை என்பதோடு, மிக அற்பமான வளர்ச்சியையே எட்டியுள்ளது.  மேலும், உழைக்கும் மக்களின் எண்ணிக்கை விகிதத்தோடு ஒப்பிடுகையில், இந்த வேலைவாய்ப்பு வளர்ச்சிவிகிதம், அதற்கும் கீழாகவே உள்ளது என்பதுதான் புள்ளிவிவரங்கள் சொல்லும் உண்மை. 

உதாரணத்திற்கு, 2004-2005ம் ஆண்டிற்கும் 2009-2010ம் ஆண்டிற்கும் இடைப்பட்ட காலத்தில் இந்தியாவின் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி வளர்ச்சி விகிதம் ஆண்டிற்கு 8 சதம் ஆகும்.  அதேநேரத்தில், ஒரு தொழிலாளி ஒருவருடத்தில் அதிகபட்சம் வேலையில் இருந்த காலஅளவின் அடிப்படையில், வேலையின் ”வழக்கமானநிலை”யின் விகிதத்தை கணக்கிட்டால், அது வெறுமனே 0.8 சதத்திற்கும் குறைவாகவே உள்ளது.  இது, அந்த நேரத்தில் இருந்த வேலைதேடும் மற்றும் வேலையில் இருந்த தொழிலாளர்களின் வளர்ச்சி விகிதமான 1.5 சதத்தோடு ஒப்பிடும்போது, அந்த விகிதத்தையும் விட குறைவாகும்.  எனவே, முதலாவது கருத்து தவறானது என்பது நிரூபிக்கப்படுகிறது. 

• இரண்டாவதாக,  “புராதன மூலதனச் சேர்க்கை குறித்த மார்க்சின் விவாதம் முதலாளித்துவம் துவங்கும் காலக்கட்ட வரையறைக்குள்ளேயே நின்று விடுகிறது.  முதலாளித்துவ அமைப்பு உருவானபிறகு, அதனுடைய இயக்கவியலானது,  “மூலதனம்” நூலின் இரண்டாம் தொகுதியில், மறுஉற்பத்தித் திட்டங்களின் விரிவாக்கம் பற்றி மார்க்ஸ் குறிப்பிடுவதோடு ஒத்துப் போகிறது.  சிறுதொழில்களை கபளீகரம் செய்யும் அதிதீவிர இரக்கமற்ற நடவடிக்கைகளுக்கும் முதலாளித்துவத்தின் இயக்கவியலுக்கும் தொடர்பே இல்லை. கார்ல் மார்க்ஸ்கூட, முதலாளித்துவம் துவங்குவதற்கு முன்பு தோன்றிய பாரம்பரிய துறைகளை முதலாளித்துவம் கபளீகரம் செய்வது குறித்து எதுவும் விவாதிக்கவில்லை” என்ற ஒரு கருத்து நிலவுகிறது. 

இந்த கருத்து முற்றிலும் தவறானது.  ஏனென்றால், 19ம் நூற்றாண்டு முழுவதும், உலக முதலாளித்துவத்தின் இயக்கவியலை தக்கவைப்பதற்கான பங்கினை காலனியமும், காலனியாதிக்கமும் ஆற்றி வந்தது.  இது குறித்து எஸ்.பி. சால் போன்ற பொருளாதார வரலாற்றாய்வாளர்கள் ஆய்வு புத்தகங்களை எழுதியுள்ளனர்.  பிற்காலத்தில், மார்க்சே கூட, இந்தியாவில் இருந்து பெருமளவிற்கான உபரி லாபம் பிரிட்டனுக்குக் கொள்ளை கொண்டு போவது குறித்து, டேனியல் சன்னிற்கு 1881ம் ஆண்டு பிப்ரவரி 19ம் தேதி எழுதிய கடிதத்தில் குறிப்பிடுகிறார்.  அந்த கடிதத்தில்,  “ஆங்கிலேயர்கள், ஆண்டுதோறும், இந்திய மக்களிடமிருந்து, பெருமளவு பொருட்களை, சம மதிப்பிலான எந்த ஈடும் கொடுக்காமல், அல்லது இந்தியர்களுக்குச் சேரவேண்டிய இந்திய மதிப்பின் அளவிற்கான தொகையையே கூட கொடுக்காமல், இன்னும் சொல்லப் போனால், ஏறக்குறைய இலவசமாக, இங்கிலாந்திற்கு கொண்டு செல்கின்றனர்.   இந்தத் தொகையானது இந்தியாவில் உள்ள 60 மில்லியன் விவசாய மற்றும் தொழில்துறை தொழிலாளர்களின் மொத்த வருமானத்திற்கு சமமாகும்.  இது இந்திய மக்களை அதிகப்படியாக துன்பத்திற்குள்ளாக்கும் அதிதீவிர இரக்கமற்ற நடவடிக்கையாகும்” என்று முதலாளித்துவத்தின் கபளீகரம் குறித்து எழுதியுள்ளார். 

இந்த அதிதீவிர இரக்கமற்ற நடவடிக்கைக்கும் முதலாளித்துவத்தின் இயக்கவியலுக்கும் தொடர்பே இல்லை என்று சொல்வது அபத்தமானது.  வேறுவார்த்தைகளில் சொல்வதென்றால், சிறுதொழில் துறையை ஆக்கிரமிக்கும் முதலாளித்தவத்தின் செயல்பாடு என்பது வெறுமனே அது பிறக்கும்போது மட்டும் நிகழ்வதல்ல. மாறாக, அது வாழும்காலம் முழுவதும் நிகழ்வதாகும்.  அதேபோல, சிறுதொழில் நசிவினால் கடுமையான துன்பத்திற்குள்ளாகும் சிறுஉற்பத்தியாளர்களை முதலாளித்துவம் தனது தொழிலாளிவர்க்கப் படையுடன் கிரகித்துக் கொள்வதில்லை.  இது முதலாளித்துவம் இருக்கும் காலம்வரை தொடர்ந்து கொண்டுதான் இருக்கும்.  இந்த சிறுஉற்பத்தியாளர்கள் செல்லுமிடம் அறியாது துன்பத்தில் உழன்றுகொண்டுதான் இருக்கின்றனர்.  இந்த அம்சம் நவீன கிளாசிக்கல் பொருளாதார கோட்பாட்டினாலோ அல்லது சர்வதேச நிதியம் மற்றும் உலகவங்கி போன்ற நிறுவனங்கள் பின்பற்றும் இதுபோன்ற கொள்கைகளாலோ அங்கீகரிக்கப்படவில்லை.  மாறாக, அவை  “முதலாளித்துவத்தின்கீழ், பெருமுதலாளிகளும் பெருநிறுவனங்களும் அடையும் பலன்கள், சொட்டுச்சொட்டாக கீழே ஏழைகளைச் சென்றடையும்” என்ற trickle down theory -ஐ வலியுறுத்துகின்றன. 

• மூன்றாவதாக சொல்லப்படும் இந்த கருத்தும் மேற்கூறிய அம்சத்தை உள்வாங்கவில்லை என்பதோடு, அது முற்றிலும் வேறான இன்னொரு கண்ணோட்டத்தைக் கொண்டிருக்கிறது.  இந்த கருத்து  “நியோ பாப்புலிஸ்ட் குணாம்சத்துடன் பேசுகிறது. விவசாயிகள் குறிப்பாக நடுத்தர விவசாயிகள் தங்களுக்கே உரித்தான நெகிழ்திறனுடன் முதலாளித்துவத்தின் தாக்குதல்களை தாங்கி நிற்கும் திறன் பெற்றவர்கள்” என்று விவாதிக்கிறது. 

இந்த கருத்து முற்றிலும் தவறானது.  விவசாயத்துறை நாளும் நசிவடைந்துவரும் சூழ்நிலையில், சிறுவிவசாயிகள் – சிறுஉற்பத்தியாளர்கள் விவசாயத்தை விட்டுச் செல்லாமல், அந்தத் துறையிலேயே தொடர்ந்து இருப்பதனை தங்களுடைய கருத்திற்கு ஆதாரமாகச் சொல்கிறது.  உண்மையில், விவசாயத்துறையின், சிறுவிவசாயிகளுக்கு –சிறுஉற்பத்தியாளர்களுக்கு மாற்று வேலைவாய்ப்பு என்பது, இந்த முதலாளித்துவ அமைப்பின்கீழ் இல்லாத நிலையில், விவசாயத்துறை நசிவடைந்தாலும் அதற்குள்ளேயே கட்டுண்டு கிடக்கவேண்டிய நிர்பந்தம் அவர்களுக்கு இருக்கிறது.  அதேபோல, ஒரு ஏக்கருக்கு இவ்வளவு விளைச்சல் என்று அவர்கள் உதாரணம் காட்டுகின்றனர்.   அப்படி அவர்கள் உதாரணமாகக் காட்டுவது சிறுசிறு பண்ணைகள் குறித்த புள்ளிவிவரங்களே ஆகும்.   உண்மையில், இவர்கள் எடுத்துக்காட்டாகக் கூறும் இந்த விளைநிலப்பரப்பில் குவிந்துள்ள விவசாயிகளின் எண்ணிக்கை பெரியது, நெரிசல் மிக்கது.  எனவே, ஒரு ஏக்கருக்கு இந்த அளவு விளைபொருட்கள் என்று சொல்லும்போது, அந்த விளைநிலப் பரப்பில் குவிந்துள்ள விவசாயிகளின் எண்ணிக்கையுடன் ஒப்பிடுகையில், அவர்களின் உற்பத்தித்திறன் படுபாதாள அளவில் குறைந்து போயுள்ளது என்பது தெள்ளத் தெளிவானது.

எனவே, முதலாளித்துவத்துடன் இணைந்து ஒரு  “திறன்மிக்க”,  “வலுவான” சிறுவிவசாயமும் இருக்கும் என்பது ஒரு கட்டுக்கதை.  அது விவசாயிகளின்  “துன்பத்தையும் துயரத்தையும்”, அவர்களின்  “செயல்திறனாக”  உருவகிக்கும் தவறினை செய்கிறது. 

• நான்காவதாக சொல்லப்படும் கருத்து, போருக்குப் பின்னாலுள்ள பல்வேறு முதலாளித்துவ கட்டங்களுக்கும், மூன்றாம் உலக நாடுகளில் காலனியாதிக்கத்திற்குப் பிந்தைய முதலாளித்துவ கட்டத்திற்கும், மேலும், இன்றைய, தற்போதைய சூழலில் உள்ள முதலாளித்துவ கட்டத்திற்கும் உள்ள வேறுபாட்டினை துடைத்தழித்துவிட்டு பார்க்கின்ற கண்ணோட்டத்தின் அடிப்படையிலான கருத்து இது.  அதாவது முதலாளித்துவ அமைப்பிற்குள், அதன் அமலாக்கத்தில், பல்வேறு கட்டங்களுக்குள்ளும் வேறுபாடுகள் இல்லை என்ற அடிப்படையிலான பார்வை. 

இந்த கருத்து முற்றிலும் தவறானது.  ஏனென்றால், மூன்றாம் உலக நாடுகளில் காலனியாதிக்கத்திலிருந்து விடுதலை அடைந்தவுடன் அந்தந்த நாடுகளில் அமைந்த ஆட்சிகள், தேச அபிவிருத்திக்காக தனியார் மூலதனத்தை நாடியபோதுகூட, முதலாளித்துவத்தின் தன்னை நிலைநிறுத்திக்கொள்ள எடுக்கும் தன்முனைப்பு தன்னிச்சை நடவடிக்கைகளை கட்டுப்படுத்தவே அந்த அரசுகள் முனைந்தன.  அதேபோல, காலனியாதிக்கத்திற்குப் பிந்தைய ஆட்சியில், அரசு சமூகப் பொருளாதார விவகாரங்களை தனது கட்டுப்பாட்டிற்குள் வைத்திருந்தது.  இதுவே அதனுடைய தனித்தன்மையாக இருந்தது.  அந்தக் காலக்கட்டத்தில் சிறுஉற்பத்தித்துறையானது பாதுகாக்கப்பட்டதுடன், அதனுடைய வளர்ச்சியும் உறுதி செய்யப்பட்டது.  உள்நாட்டு மற்றும் வெளிநாட்டு முதலாளித்துவத் துறையின் ஆக்கிரமிப்பு கட்டுப்படுத்தப்பட்டது.  இது காலனியாதிக்க எதிர்ப்புப் போராட்டங்களின்போது அளிக்கப்பட்ட உத்தரவாதத்தின் அடிப்படையில் அமலாக்கப்பட்டது.  மேலும், பெரும்பாலான மூன்றாம் உலக நாடுகளில் அன்று அமைந்த அரசுகள் ஐரோப்பாவில் அமைந்ததுபோன்ற பூர்ஷ்வா அல்லது முதலாளித்துவ அரசுகளைப் போன்ற தன்மையில் அமையவில்லை. 

பிற்காலத்தில், ஐஎம்எஃப், உலகவங்கி போன்ற  பிரிட்டன்வுட்ஸ் அமைப்புகளின் நிர்பந்தத்தின் காரணமாக, மூன்றாம் உலக நாடுகளில் பொருளாதார தாராளமயமாக்கல் என்பது ஒவ்வொரு நாட்டிலும் ஒவ்வொரு நேரத்தில் அமலாக்கப்பட்டது.  இறுதியில், உலக அளவில் நவீன தாராளமயமாக்கல் அமலாக்கப்பட்டபிறகு, முதலாளித்துவம் பெற்ற வெற்றியின் பின்னணியில், அதனுடைய தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொள்ள எடுக்கும் தன்முனைப்பு தன்னிச்சை நடவடிக்கைகளைக் கொண்ட குணாம்சம் வெளிப்படத் துவங்கியது.  அதிலிருந்து முதலாளித்துவம் அதிதீவிரமான ஆற்றலுடன் பெரும்சக்தியுடன் பகிரங்கமாக வளரத் துவங்கியது.  நவீன தாராளமய ஆட்சியின் கீழ், சிறுஉற்பத்தித்துறைக்கு முதலாளித்துவ ஆக்கிரமிப்பில் இருந்து அளிக்கப்பட்ட பாதுகாப்பு என்பது பெரும்பாலும் இல்லை என்றே ஆனது.  தற்போதைய ”நவீன தாராளமயக் கொள்கைகளை பின்பற்றும் அரசு” முதலாளித்துவ அமைப்பின்  “தன்னை நிலைநிறுத்திக்கொள்ள எடுக்கும் தன்முனைப்பு தன்னிச்சை நடவடிக்கைகளை”மீட்டெடுத்து, உள்நாட்டு பெருமுதலாளிகள் உலகமயமாக்கப்பட்ட நிதிமூலதனத்தோடு இன்னும் ஒருங்கிணைந்து நிற்கக்கூடிய வாய்ப்பினை உருவாக்குகிறது.

விவசாய சிறுஉற்பத்தித்துறையை உலகச் சந்தையின் விலைவாசி ஏற்றஇறக்கங்களுக்கு திறந்துவிட்டதன் காரணமாக, எப்போதுமே அவர்கள் அதிகக் கடனுக்கும், கொடிய வறுமைநிலைக்கும் ஆளாக்கப்படுகின்றனர்.  மேலும், விவசாய இடுபொருட்களின் விலையில் அளிக்கப்பட்டுவந்த அனைத்து மானியங்களும் திரும்பப் பெறப்படுகின்றன.  விதைகள் வாங்குவதிலும், உரங்கள் மற்றும் பூச்சிக்கொல்லி  மருந்துகளை வாங்குவதிலும், சந்தைப்படுத்துவதற்கான வசதிகளையும் வாய்ப்புகளையும் பெறுவதிலும், சர்வதேச வேளாண் வணிகத்தின் கருணையை எதிர்பார்த்து நிற்கச் செய்யப்படுகின்றனர். 

இவை எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, கல்வி மற்றும் ஆரோக்கியம் போன்றவை தனியார்மயப்படுத்தப்பட்டதன் காரணமாக, அவற்றிற்கான செலவு அதிகரித்துள்ளது.  இதனால், சிறுஉற்பத்தியாளர்கள் பெரிய அளவில் கடனிற்கும், கொடிய வறுமைக்கும் தள்ளப்படுகின்றனர்.  இந்தியாவில், கடந்த 25 ஆண்டுகளில், மூன்று லட்சத்திற்கும் அதிகமான விவசாயிகள் தற்கொலை செய்துள்ளனர் என்பதில் இருந்தே, வறுமையின் தீவிரத்தை நாம் உணர முடியும்.  1991க்கும் 2011க்கும் இடைப்பட்ட இரு பத்தாண்டுகளின் கணக்கெடுப்பின்படி, விவசாயத் துறையில் இருந்து 1.5 கோடி விவசாயிகள் விவசாயத்தை விட்டு வெளியேறி, மாற்றுவேலை தேடிக் கொண்டிருக்கின்றனர்.  இதனால் வேலைதேடும் தொழிலாளர்படையின் அளவு பெருத்துள்ளது.  இதனால், வேலையின்மை அதிகரித்துள்ளது என்று சொல்வதை விட, கேசுவல், பகுதி நேரம், மற்றும் இடைப்பட்ட நிலையிலான வேலைவாய்ப்புகள் அதிகரித்துள்ளன என்று சொல்லும் நிலை உருவாகியுள்ளது.  வேலைதேடும் தொழிலாளர்படையின் அளவு பெருத்துக்கொண்டே செல்வதன் காரணமாக, முதலாளித்துவ அமைப்பின்கீழ் வேலையில் இருக்கும் தொழிலாளர்களின் உண்மைஊதியம் குறைந்துகொண்டே போகிறது.  சங்கத்தின்கீழ் அணிதிரட்டப்பட்ட தொழிலாளர்களின் உண்மை ஊதியமும் இதேநிலையில்தான் உள்ளது. 

அடுத்த பகுதி : மூன்றாம் உலக நாடுகளின் வறுமையும் தொழிலாளர் –விவசாயி கூட்டணியும்

பிரபாத் பட்நாயக்

தமிழில்: க.சுவாமிநாதன்

அமைப்பு சார் நெருக்கடியின் தனித்தன்மை என்ன தெரியுமா? அது மீண்டும் மீண்டும் நிகழ்கி்ற சுழல் நெருக்கடியில் (Cyclical crisis) இருந்தும், இடையிடையே ஏற்படும் நெருக்கடியில் (Sporadic crisis)  இருந்தும் முற்றிலும் வேறுபட்டது. முதலாளித்துவத்தின் அமைப்பு சார் நெருக்கடி என்பது அந்த அமைப்பின் பொதுவான வரையறையை மீறாமல் எடுக்கப்படுகிற ஒவ்வொரு முயற்சியும், அதாவது அதில் நிலவுகி்ற வர்க்க உள்ளடக்கத்தை பொருத்தே அமைவதுமான நடவடிக்கைகளும், நெருக்கடியை மேலும் ஆழமாக்கவே செய்யும் என்பதே ஆகும்.

இப்பொருளில் தற்போது நவீன தாராளமய முதலாளித்துவம் ஓர் அமைப்பு சார் நெருக்கடிக்குள் பிரவேசித்துள்ளது.

மேற்பூச்சுக்கள் மூலம் அதை சரி செய்ய முடியாது. மேற்பூச்சை கடந்து அமைகிற நடவடிக்கைகள் கூட நவீன தாராளமய எல்லைகளை கடக்காததாக இருக்கிற பட்சத்தில் அவையும் நெருக்கடியை சரி செய்யாது. உதாரணமாக, இறக்குமதி சுவர்களை எழுப்பி சந்தையை பாதுகாப்பது, அதாவது உலகமயத்தின் வினை ஊக்கியாய் இருக்கிற சர்வதேச நிதி மூலதனத்தின் மேலாதிக்கத்தை கேள்விக்கு ஆளாக்காமல் தீர்வினை தேடுவது போன்றவை.  இதையே டிரம்ப் அமெரிக்காவில் செய்கிறார். இது நெருக்கடியை இன்னும் தீவீரமாக்கவே செய்யும்.

உலகம் ஒரே சித்திரம்

நெருக்கடியின் அறிகுறிகள் நன்கு தெரிந்தவையே. 2008 நெருக்கடியின் பின்புலத்தில் அமெரிக்காவிலும் மற்ற நாடுகளிலும் ” மலிவுப் பணக் கொள்கை” (Cheap Money Policy) இருந்தது. அதனால் வட்டி விகிதங்கள் குறைக்கப்பட்டு ஜீரோ வரை கூட நெருங்கின. இதன் வாயிலாக உலக முதலாளித்துவம் தற்காலிகமாக சுவாசிப்பதற்கான மிகக் குறைவான வழிகளை மட்டுமே திறந்து விட முடிந்தது. இதனால் மீண்டும் மீண்டும் அதிகரிக்கிற மந்தத்தையே அது சந்திக்க நேரிட்டது. அமெரிக்காவில் வணிக முதலீடுகள் வீழ்ச்சி அடைந்துள்ளன. தொழில் உற்பத்தி ஜுலையில் அதற்கு முந்தைய மாதத்தை விட 0.2 சதவீதம் சரிந்துள்ளது. பிரிட்டன் பொருளாதாரம் இந்த ஆண்டு இரண்டாவது காலாண்டில் ஜெர்மனி போலவே சுருங்கியுள்ளது. எல்லா இடங்களிலும் இதே சித்திரம்தான். இத்தாலி, பிரேசில், மெக்சிகோ, அர்ஜென்டினா, இந்தியாவிலும் இதே நிலைதான். சீனா கூட உலக மந்தத்தின் தாக்கத்திற்கு ஆளாகியுள்ளது. அதன் வளர்ச்சி விகிதம் சரிவை சந்தித்து வருகிறது.

எல்லா இடங்களிலுமே கொள்கை உருவாக்குனர்களின் எதிர் வினை என்ன தெரியுமா? வட்டி விகிதங்களை குறைப்பதே. ஏற்கனவே ஐரோப்பிய மைய வங்கி தனது முக்கிய வட்டி விகிதத்தை (Key interest rate) எதிர்மறை மண்டலத்திற்குள் (Negative region) தள்ளியுள்ளதோடு மேலும் குறைக்க திட்டமிட்டுள்ளது. இந்தியாவில் வட்டி விகிதங்கள் ஏற்கெனவே வெட்டப்பட்டுள்ளன. இந் நடவடிக்கையின் பின்னுள்ள எதிர்பார்ப்பு என்ன? குறைவான வட்டி விகிதங்கள் அதிக முதலீடுகளைக் கொண்டு வரும் என்பது கூட பெரிதாக எதிர்பார்க்கப்படவில் லை. மாறாக குறைவான வட்டி விகிதங்கள் சொத்து விலை ‘குமிழிகளை’ (Asset price bubbles) உருவாக்கும் என்பதே. இக் குமிழிகளால் பயன் பெறுவோர் பெரும் செலவினங்களை செய்வார்கள். அதன் மூலம் கிராக்கி பெருக வாய்ப்பு ஏற்படும் என்பதுதான்  மதிப்பீடு.

“குமிழிகளின்” பின்புலம்

எதனால் இந்த ஒரே மாதிரியான வினையை எல்லா இடங்களிலும் உள்ள கொள்கை உருவாக்குனர்கள் செய்தார்கள் என்பதை விளக்க வேண்டும். இரண்டாம் உலகப் போர் முடிந்ததற்குப் பிந்தைய உடனடி காலத்தில், அதாவது நவீன தாராளமய உலக மயம் அமலாவதற்கு முந்திய காலத்தில், அரசு செலவினம் அதிகரிக்கப்படுவதன் மூலம் கிராக்கியை உயர்த்துகிற நடவடிக்கை பின்பற்றப்பட்டது. எப்போதெல்லாம் மந்தத்திற்கான அபாயம் எழுந்ததோ அப்போதெல்லாம் இப்படி சரி செய்ய முடிந்தது. அரசாங்கங்கள் நிதிப் பற்றாக்குறையை தேவைப்பட்டால் உயர்த்திக் கொள்ள முடிந்தது. மூலதனக் கட்டுப்பாடுகள் இருந்ததால், நிதிப் பற்றாக்குறைகள் காரணமாக மூலதனம் பறந்து போய்விடுமென்ற அபாயம் கிடையாது.

இதுவே பிரபல பொருளாதார அறிஞர் ஜான் மேனார்ட் கீன்ஸ் கற்பனையில் உருவான உலகம். அவர் போருக்கு பிந்தைய காலத்திய முதலாளித்துவ பொருளாதார ஒழுங்கை வடிவமைத்த சிற்பிகளில் ஒருவர்.

அவர் நிதி மூலதனத்தின் சர்வதேச மயத்தை எதிர்த்தார். (“நிதி எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக தேசியத்தன்மை கொண்டதாக இருக்க வேண்டும்” என்றார்). அவர் அதற்கு கூறிய காரணம், நிதி சர்வதேசமயமாதல் தேசிய அரசின் வேலை உருவாக்க சக்தியை சிதைத்து விடும் என்பதே. இந் நோக்கத்திற்காக, அரசின் செலவினம் பெருகுவதை நிதி சர்வதேசமயமாதல் எதிர்க்கும்; அது தேசிய அரசை சிறை வைத்து விடும் என்பதே அவரின் எண்ணம். முதலாளித்துவ முறைமையின் காவலர் என்ற வகையில் கீன்ஸ் அச்சப்பட்டார். தேசிய அரசு வேலை உருவாக்கத்தை செய்ய முடியாவிட்டால் சோசலிச அபாயத்தை தாக்குப் பிடித்து முதலாளித்துவம் பிழைத்திருக்க இயலாது என்று நினைத்தார்.

நிதி மூலதனத்தின் விஸ்வரூபம்

என்றாலும் மேலை தேசத்து வங்கிகளில் பெருமளவு நிதிக் குவியல் நிகழ்ந்தது. வெளி வர்த்தக இடைவெளியால் அமெரிக்காவின் நடப்பு கணக்கு பற்றாக்குறை தொடர்ந்து இக் காலத்தில் அதிகரித்தது; “ஒபெக்” (பெட்ரோல் ஏற்றுமதி நாடுகளின் அமைப்பு) நாடுகள் 1970 களில் எண்ணெய் விலை உயர்வால்  வருவாய் சேமிப்புகளைக் குவித்தது; மூலதனக் கட்டுப்பாடுகளை நீக்க வேண்டுமென்ற நிர்ப்பந்தம் சர்வதேச நிதி மூலதனத்திடம் இருந்து எழுவதற்கு இவை காரணங்களாக அமைந்தன. நிதி மூலதனம் தனது விருப்பப்படி வலம் வருவதற்காக உலகம் முழுவதுமே தனக்கு திறந்து விடப்பட வேண்டுமென்ற கோரிக்கையை முன் வைத்தது. இறுதியில்  வெற்றியும் பெற்றது.

இதன் மூலம் சர்வதேச நிதி மூலதனத்தின் மேலாதிக்கம் நிறுவப்பட்டது. இதன் பொருள், தேசிய அரசு, நிதி தலையீட்டின் மூலம் வேலை உருவாக்கத்தை நிலை நிறுத்துகிற பொறுப்பில் இருந்து விலகிக் கொள்வதுமாகும். ஆகவே நிலை பெற்றுள்ள நவீன தாராள மய முதலாளித்துவ ராஜ்யத்தில், கிராக்கியை சந்தையில் உருவாக்குவதற்கான ஓரே வழி, சொத்து விலை “குமிழிகளை” தூண்டி விடுவதே ஆகும்; அதற்கு வட்டி விகித கொள்கையை பயன்படுத்துவதும் ஆகும்.

ஆனால் அரசு செலவினத்தை விருப்பப்படி நெறிப்படுத்த முடிவது போல் “குமிழிகளை” விருப்பத்திற்கு ஏற்பவெல்லாம் நெறிப்படுத்தி விட இயலாது. கொஞ்ச காலத்திற்கு 90 களில் ( டாட் காம் குமிழிகள் அமெரிக்காவில் உருவானது) மற்றும் இந்த நூற்றாண்டின் துவக்க ஆண்டுகளில் (அமெரிக்காவில் “வீட்டு வசதி குமிழி”) இது பயன்பட்டதான தோற்றம் கிடைத்தது. ஆனால் வீட்டு வசதி “குமிழி” வெடித்து சிதறிய பிறகு மக்கள் மனதில் தயக்கங்கள் ஏற்பட்டன. வட்டி விகிதங்கள் ஜீரோ அளவிற்கு கொண்டு வரப்பட்டும் புதிய “குமிழிகள்” ஏதும் அதே அளவிற்கு எழுவது இல்லாமல் போனது.

உபரியின் அபகரிப்பு

இதற்கிடையில் எல்லா நாடுகளிலும், மொத்த உலகிலும் சராசரி கிராக்கி வீழ்ச்சி அடைவதற்கு இன்னொரு அம்சம் சக்தி மிக்க காரணியாய் அமைந்தது; அது மொத்த உற்பத்தியில் உபரியின் (Surplus) பங்கு அதிகரித்ததாகும்.  எல்லாவற்றுக்கும் மேலான உலகமயத்தின் பொருள்,  எல்லைகள் கடந்த மூலதனத்தின் சுதந்திரமான நகர்வே ஆகும். அதில் நிதி நகர்வும் அடங்கும். இது நிறைய தொழில் நடவடிக்கைகளை, அதிகக் கூலி உள்ள மேலை நாடுகளில் இருந்து குறைவான கூலி உள்ள மூன்றாம் உலக நாடுகளுக்கு இடம் பெயரச் செய்தது.

வளர்ந்த நாடுகளின் தொழிலாளர்களை, மூன்றாம் உலக தொழிலாளர்களுடனான போட்டிக்கு உட்படுத்தியதால் முந்தையவர்களின் கூலி அளவுகளை குறைக்க முடிந்தது. அதே நேரத்தில் பிந்தையவர்களின் கூலி அளவுகளும் அவர்கள் பிழைப்பதற்குரிய மிகக் குறைவான மட்டத்திலேயே நீடிக்கின்றன. காரணம், இந்த இடப் பெயர்வுக்கு பின்னரும் மூன்றாம் உலக நாடுகளின் காத்திருக்கும் தொழிலாளர் படை தீர்ந்து போய் விடவில்லை என்பதே ஆகும். எனவே உலகளாவிய தொழிலாளர் உற்பத்தி திறனின் கூட்டு மதிப்பு அதிகரித்தும், கூலி அளவுகளின் உலகளாவிய கூட்டுத்தொகை அதிகரிக்கவில்லை.

அதீத உற்பத்திக்கான உந்துதல்

இத்தகைய உபரியின் பங்கு அதிகரிப்பு, அதீத உற்பத்திக்கான உந்துதலை உருவாக்குகிறது. வருவாயின் ஓர் அலகுக்குரிய நுகர்வு, உபரி ஈட்டுவோர் மத்தியில் இருப்பதை விட கூலி பெறுவோர் மத்தியில் மிக அதிகமாக இருப்பதே ஆகும். இந்த உந்துதலை அரசு செலவின அதிகரிப்பின் மூலம் ஒவ்வொரு நாட்டுக்குள்ளும் ஈடு கட்டியிருக்க முடியும். ஆனால் இது சாத்தியமற்றதாக ஆகி விட்டதால், ஒரே ஒரு எதிர் வினை மட்டுமே இந்த அதீத உற்பத்தி உந்துதலை எதிர்கொள்வதற்கு உள்ளது. அதுவே சொத்து விலை “குமிழிகள்” ஆகும். இந்த குமிழிகளும் சாத்தியமில்லாததால் அதீத உற்பத்திக்கான உந்துதல் கட்டு இன்றி முழு வேகத்தில் வெளிப்படுகிறது. இதையே இன்று நாம் காண்கிறோம்.

வட்டி விகிதங்களை குறைத்து நிலைமையை சமாளிக்கிற பாரம்பரிய கருவி இப்போது வேலை செய்யவில்லை. சராசரி கிராக்கியில் ஏற்படுகிற குறைபாட்டை சரி செய்வதற்கு அரசு செலவினத்தை உயர்த்துவதும் இப்போது செய்யப்படுவதில்லை. ஆகவே டொனால்ட் டரம்ப் தங்களது சொந்த நெருக்கடியை மற்ற நாடுகளுக்கு, குறிப்பாக சீனாவுக்கு, ஏற்றுமதி செய்து சமாளிக்க முனைகிறார். இதற்காக சந்தை பாதுகாப்பு நடவடிக்கைகளை எடுக்கிறார். சீனாவில் இருந்து இறக்குமதியாகும் அனைத்து பொருட்கள் மீதும் 25 சதவீத வரிகளை போட்டிருக்கிறார். பதிலுக்கு பதில் எதிர்வினை என்ற முறையில் சீனா, அமெரிக்காவில் இருந்து இறக்குமதியாகும் அனைத்து பொருட்கள் மீதும் 25 சதவீத வரிகளை போட்டுள்ளது.

நெருக்கடியில் இருந்து மீள்வதற்காக அமெரிக்காவால் துவக்கப்பட்ட  இந்த வர்த்தகப் போர், தற்போது உலக பொருளாதாரத்தின் நெருக்கடியை உக்கிரமாக்குகிறது.

Tweet

ஏனெனில் இது உலக முதலாளிகளின் முதலீட்டிற்கு இருந்த கொஞ்ச நஞ்சம் ஊக்குவிப்பையும் அரித்து விட்டது. வட்டி விகிதங்களின் குறைப்பு அதன் முதல் நோக்கமான சொத்து விலை ” குமிழிகளை” உருவாக்கவில்லை என்பதோடு உலகம் முழுவதுமுள்ள பங்கு சந்தைகளில் வீழ்ச்சிக்கு வழி வகுத்து விட்டது. உதாரணம் வால் ஸ்ட்ரீட். இது ஆகஸ்ட் 14 அன்று இதுவரை இல்லாத பெரும் வீழ்ச்சியை சந்தித்தது. இதன் தொடர் விளைவாக உலகம் முழுவதுமுள்ள பங்கு சந்தைகளும் வீழ்ச்சியை பதிவு செய்தன.

பத்மாசூரன் கையும்- உழைப்பாளர் கரங்களும்

அரசு செலவினங்கள் உயர்த்தப்படுமேயானால் “மற்ற நாடுகள் மீது கை வைப்பது” ( beggar-thy-neighbour) என்கிற கொள்கைகள் தேவைப்படாது. அப்படியே அரசு செலவினத்தால் உயர்கிற கிராக்கி வெளி நாடுகளுக்கு கசிந்து விடக் கூடாது என்று சிறிது “சந்தை பாதுகாப்பு” நடவடிக்கைகள் மேற்கொள்ளப்பட்டாலும், அது மற்ற நாட்டு இறக்குமதிகளை பெரிதும் பாதிக்காது. காரணம் சந்தையே விரிவடைகிறது. ஆனால் அரசு செலவின அதிகரிப்பை செய்யக்கூடாது என சர்வதேச நிதி மூலதனம் கட்டளையிடுவதால் (இதனாலேயே பல நாடுகள் நிதிப் பற்றாக்குறை அளவுகளை கட்டுப்படுத்துகிற சட்டங்களை பெரும்பாலான நாடுகள் இயற்றியுள்ளன) ” மற்ற நாடுகள் மீது கைவைப்பது” (Beggar-thy-neighbour) என்ற கொள்கைகள் ஒரு நாடு பின் தொடர்வதற்குள்ள மிகக் குறைவான தெரிவுகளில் ஒன்றாக மாறிப் போயுள்ளது. இது எல்லோருக்குமான நெருக்கடியை தீவிரப்படுத்தி வருகிறது.

இதுவே அமைப்பு சார் நெருக்கடியின் தனித்த அடையாளம் ஆகும். சர்வதேச நிதி மூலதனத்தின் மேலாதிக்கம் தொடருகிற காலம் வரை, மேலும் உலக மூலதன பரவலின் வலையில் நாடுகள் சிக்கியுள்ள வரையில், நெருக்கடி தொடரும் என்பது மட்டுமின்றி அதை சமாளிக்க அமைப்பின் வரையறைக்குள் நின்று எடுக்கப்படும் ஒவ்வொரு முயற்சியும் நெருக்கடியை தீவீரப்படுத்தவே செய்யும். சர்வதேச நிதி மூலதன மேலாதிக்கத்தை எதிர்கொண்டு முன்னேற என்ன தேவைப்படுகிறது? ஒவ்வொரு நாட்டிலும் உழைப்பாளி மக்கள் “மாற்று நிகழ்ச்சி நிரலோடு” ஒன்று திரட்டப்பட வேண்டும் என்பதே ஆகும்.

நன்றி: பீப்பி்ள்ஸ் டெமாக்ரசி ஆகஸ்ட் 25, 2019